- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - دکتر فاضل خمیسی :
معلّمان مملو از خاطرات شیرین و تلخِ دوران خدمت خود هستند و به فراخور اتفاقات و شلوغی و تنهایی ، ناخودآگاه گاهی به آنها سرکی می کشند .
اگر دیدید معلّمی در خلوت خویش به هیچ دلیل خاصی، لبخندی بر لب یا ابروانش را بهم می تند، یقین بدانید،«یادی» از پستوی حافظه ی بلند مدت به ذهن جاریش روان شده است...
قصه ی پُرغصه ی رتبه بندی معلمان که هر از چندی آنها را به شوق و در دمی به خلسه ی غمگینی می برد با دستور وزیر مربوطه مبنی بر بارگذاری مستندات خدمت در سامانه ، باعث زنده شدن بسیاری از همین داستان هاست.. شاید ایشان نمیداند ، بسیاری از اتفاقات دوران خدمت غیرقابل بارگذاری و در هیچ کاغذ و بخشنامه و تقدیرنامه ای قابل درج نیست و فقط خاطره ای میمانند تا ابد...
میخواستم برای بهره مندی از رتبه بندی، «آن شب» را بارگذاری کنم ! اما هیچ دکمه ای در رایانه نبود که معنی آنرا بفهمد!
بنابراین مجبور به تعریفش میشوم:
سال تحصیل ۶۹-۶۸آموزگاری جدید الاستخدام با انگیزه بسیار بالایی برای خدمت که باعث شده بود ، کلاس درس را صبح و ظهر برای دانش آموزان و بدون هیچ دستمزد یا چشمداشتی شبانه برای والدین تشکیل بدهم، روستای محل خدمت تا جاده ی اصلی در حدود ۱۴ کیلومتر جاده ی خاکی محلی و دارای بیراهه های متفاوتی بود که کافی بود، اشتباهاً وارد یکی ازآنها شده تا مسیرتان به جای ۱۴ کیلومتر، به بیش از ۴۰-۳۰ کیلومتر افزایش یابد!
بخاطر دوری راه و نداشتن هیچ گونه وسیله ی نقلیه مجبور بودم شبها را در روستا و در دفتر مدرسه بیتوته کنم، شبهایی که گاهی زیر نور فانوس، کتابهایی را که در رابطه با تعلیم و تربیت و از قبل بهمراه خود آورده بودم به صبح رسانده و سعی داشتم بهترین روش تدریس «چند پایه» را نسبت به دانش آموزانم پیاده نمایم، دانش آموزانی که برای هر کدامشان و بنا به استعدادشان در ذهنم برنامه ریزی میکردم...
بهمن ماه بود و نزدیک دهه ی فجر ، به قدر بضاعت و به کمک بچه ها، کلاس و دفتر را تزیین و گروه سرودی تشکیل، که مجریان و‌تماشاگرانش خودمان بودیم و دیوارهای کلاس!
بعد از دو هفته کم و بیش بارانی که در روستا و‌مدرسه ماندگار شده ، عصر چهارشنبه تصمیم گرفت پای پیاده تا جاده اصلی آمده و از آنجا با مینی بوس های
ملاثانی - اهواز به خانه بازگردم، آسمان ابری و گرفته بود .
سردی هوا و پیش بینی قریب الوقوع باران، همه ی اهالی را خانه نشین کرده و حتی موتورسیکلت یا تراکتوری قصد خروج از روستا را نداشت!
پیاده از روستا به سمت جاده حرکت کردم ، ساعتی گذشت ، آسمان تیره تر و باران با ریتمی آهسته و سپس بسیار تند شروع به باریدن کرد ، انگار میلیونها شیر آب از آسمان باز شده بود ، تصور میکنم آن قطره های درشت باران را دیگر در تمام عمرم ندیدم !
زیر باران بی مهابا به سمت جاده میرفتم ، و در واقع چاره ای غیر از این هم نداشتم ، همه جا باتلاقی و هیچ مسیری حتی جای چرخهای تراکتوری دیده نمیشد.
پشت سرم روستا گُم و در پیش چشمانم جاده محو شده بود! وسط بیابانی در گل و لایی سنگین و بارانی که قصد توقف نداشت .. نمیشد بایستم !
در تاریکی مطلق و باران و بیابان گرفتار شده بودم ، همینطور بی مقصد میرفتم .. صدای نفسهایم از صدای باران بلندتر شده بود ! یهویی ، در آن ظلمات اتاقکی دیدم ..
آری اینجا باید قبرستان باشد ، چند بار از کنار آن قبور گذشته و یکبار برای شرکت در مراسم تدفین یکی از پیرمردهای روستا به آنجا آمده بودم .. من چقدر بیراهه آمدم ، این قبرستان خیلی از جاده اصلی و روستا دور بود .. اتاقک مربوط به سیدی بود که اهالی روستاهای اطراف میگفتند اهل مراد است.
جای انتخاب نبود.. خسته و ترس آلود وارد اتاقک بدون در شدم ،، خوشبختانه آب به داخل قبر سید نرفته اما از چند جای سقف آب چکه میکرد ..
در قبرستان، صدای باد و باران با حضور مُرده ها سمفونی هراس انگیزی را ایجاد کرده بود، قلبم بین تند زدن و توقف یکباره بلاتکلیف مانده بود...
شاید تا طلوع خورشید حتی دقیقه ای نخوابیدم ، اما تا دلتان بخواهد، آیه و دعاهایی که حفظ بودم خواندم ، حتی مجبور شدم از خودم دعاهایی طولانی بسازم و کلی برای آن سید نذر کردم...
بعد از روشنایی هوا با هر زحمتی که بود خودم را به جاده رساندم، اما با آن تن و لباس گلی و ژولیده هیچ مینی بوسی حاضر به سوارکردنم نبود ، یک وانت ایستاد ، راننده و زنی جلو نشسته بودند ، تا چهارشیر ( ورودی آنموقع اهواز) بیشتر نمیرفت .. پشت وانت سرمای هوا دوچندان شده بود...
