اگر روزی از زبان کسی مدح انسانی را شنیدید و از زبان دیگری فسق و فجور او را ، حیرت زده نباشید . هر کس از زاویه ی نگاه خود بازگو کننده ی واقعیتی است که خود دیده و باور کرده است.

آن واقعیت می تواند ناشی از یک لحظه ی تکرار ناشدنی حادثه ای انسانی باشد.

چه بسیار لحظه های خشم آنی که از انسان، دیو می سازد و در آن لحظه تو او را می بینی و آرامش بعد از دیوانگی بر تو پنهان می ماند و بالعکس.

چه بسیار پندارها که نادرست است ،

پندار آن کس که مدح می گوید و پندار آن کس که نکوهش می کند.

رفتار آدمی در هر لحظه دستخوشِ هزار عامل و علت است.

گاه در قبض است ، گاه در بسط .

درون انسان سرشار از تجارب کهنه و نو است.

سرشار از گره های کور که در درون انسان، در لایه های هزار توی انسان دفن و گاه با کوچکترین جرقه، شعله بالا می گیرد و چهره ای دیگرگون از انسان را به نمایش می گذارد.

انسان با تجارب خود با دیگران روبرو می شود .

تجربه ی خوش ، لبخند بر چهره می آورد ، باغی پر از طراوت و دوستی.

تجربه ی کینه ، اخم بر پیشانی او می اندازد، جهنمی سوزان و دورکننده.

انسان مجموعه ی همه ی رفتارهای مهرآلود و

رفتارهای خشن و دورکننده است.

همه ی زشتی ها از دید کسی که با خاطری خوش ارتباط برقرار کرده است ، پنهان می ماند.

همه ی زیبایی ها از نگاه کسی که با خاطری مملو از تلخیِ رابطه و گره های کور برپیشانی ، مواجه شده است ، پنهان می ماند.

انسان هزار چهره دارد و با هر چهره ، هزار تجلی .

تعدد چهره و تجلی ، نه از روی نفاق است و نه دام دوست و نه چماق بر دشمن.

همه ی این چهره ها ، نقاب از آسیب پذیری انسانی انسان بر می دارد ، تا بگوید :

منِ انسان حاصل موقعیت و شرایط هستم.

منِ انسان معجونی از خطا و آزمون هستم.

منِ انسان نه مطلق هستم و نه بی عیب.

انسان، انسان است، نوسانی از احسن التقویم تا اسفل السافلین .

اگر هرکس جز این اندیشه کند و تصوری جز این داشته باشد، جز خطا درو نخواهد کرد.

اولین قدم را به سوی خود برداشتن ، خود را دیدن ، خود را آزمودن باعث می شود ، تصویری واقعی تر از خود و دیگران داشته باشیم .

تصور خطاهای خود ، قدرت بخشندگی را به انسان می بخشد، تا بتواند آسان از خود و دیگران بگذرد، تا بتواند در هرلحظه برخاستن را تجربه کند، زیرا آگاه می شود که همه ی انسان ها به مانند او ، موجوداتی ضعیف و گرفتار دام بلا هستند.

اگر شفقت بر خود را می خواهیم ، باید شفقت بر دیگران را تجربه کنیم.

این بار هنگامی که به آینه نگاه می کنیم ، دقت کنیم و با خود صادق باشیم تا بدانیم ،

کدام چهره ، چهره ی واقعی ماست.

شاید هر کدام از ما، معدل همه ی چهره هایی باشیم که در آینه ی قلب و ذهن دیگران انعکاس یافته است.

اما معدل وجود ما کجاست؟

شخصیت بارز ما را ، کدام رفتار ما ، شاخص کرده است؟

چون بخواهیم معدل وجودی خود را دریابیم ، خوب است به لحظه های نامتعارف زندگی خود نظر کنیم .

نظری برخاسته از اندیشه ، نظری که درد دانستن مقصد آن باشد ،

نظری که شفقت بر خود را طلب می کند ، نظر انسانی به انسان دیگر که می خواهد عیوب پنهان او را دریابد.

با چشم نقاد خود ، خود را نگریستن ، هنری والاست که کمتر کسی از آن برخوردار است.

چون با چشم نقاد، بر خود بنگریم ، ماننده ی کسی هستیم که تیغ را بر جسم دشمن دنی فرو کنیم.

با چشم نقاد بر خود نگریستن ، تخریب می کند و می سازد.

اگر شهامت رودر رویی با خود را داریم ، سفری فرخنده آغاز شده است.

حالا می توانیم معدل رفتاری ، نقطه ثقل رفتاری خود را دریابیم.

ما آن هستیم ، که در نامتعارف ترین لحظه های زندگی خود ظاهر می شویم.

لحظات نامتعارف ، صداقت انسان ، گفته ها و اعتقادات او را آشکار خواهد کرد.

انسان شگفت موجودی است ، گاه از خود نیز ، رخ نهان می کند .

ما رخ نهان نکنیم ، تا به صداقت با خود و جهان باشیم.

بگذار آینه باشیم ، آینه ای بی زنگار برای خود ، تا در خود، خود را ببینیم و از خودپرستی رها و عاشق اصلاح خودی باشیم که آینه به صداقت نشان داده است.

انسان

آینه است

آینه ی خود و دیگران.

خاصیت آینگی هرکس ، به اندازه ی صداقت او با خود و دیگران است.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه