اهواز، وقتی ایستاده...

شوشان ـ ابوالفضل بابادی شوراب :

روز پنج شنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۲ به مدت ۴۵ دقیقه در انتظار اتوبوس واحد شهرداری بودم تا به مقصد مورد نظرم برسم.در این سه ربع ساعت، سیل اتوبوس هایی مشاهده شد که مسافر می بردند، اما نه همه شهروندان این شهر را، برخی را می بردند و خیلی ها را در رگ های حیاتی شهر اهواز جا می انداختند، تو گویی ما شهروندان این شهر نیستیم، ما جزیی از این شهر نیستیم و اگر هستیم جزیی پر تعداد اما ناچیز که به حساب نمی آییم.

در این سه ربع ساعت ایستاده با خود فکر می کردم(اصولا در آن شرایط ایستاده کار دیگری نمی توانستم بکنم)و از تنوع تبعیض های قومیتی، جنسیتی، صنفی، اداره ای و...بغض می کردم.

از اینکه به نام تعصبات قومیتی، همشهریان مان را به جان هم می اندازند، ما را به صندوق های رای هدایت می کنند، آرامش شهر و دیار مان را برهم می زنند، زندگی مسالمت آمیز مان را به مخاطره می اندازند و در این بین ما شهروندان خیلی خیلی معمولی اهواز، هیزم آتش این جدال ها و دعواها می شویم.موقع استخدام و امتیازات، بستگان و وابستگان و موقع سختی ها و جدال ها، ما سربازان پیاده ی انکار شده آنها هستیم.

باید بپذیریم بخشی از این تبعیض ها در اهواز، ریشه در اندیشه ما شهروندان دارد که حاضر نیستیم با هم حرف بزنیم، ما را ناآگاهانه در یک مسابقه ماراتن گذاشته اند، ما گلادیاتورهایی شده ایم که برای خنده و تفریح پدرخوانده های شهر، یقه همدیگر را گرفته و به نابودی یکدیگر دست کشیده ایم و حاضر نیستیم به این نبرد ویرانگر پایان بدهیم.

تبعیض آنجاست که یک اداره در شهر اهواز تعداد اتوبوس های شهری اش از تعداد اتوبوس های شهرداری بیشتر است، یعنی شهروند معمولی شهر کشک، فرقی هم نمیکند مدیران شهر از کدام قومیت هستند و یا جنسیت شان چیست! وقتی ما را بعنوان شهروندان این شهر احترامی قائل نیستند.