زمین می لرزد ، با هر لرزش خود ، هزاران جان عزیز را به زیر خاک می برد ، هزار کودک را یتیم می کند ، هزار هزار چشم و جان و جسم گرسنه در انتظار ، تا نجات یابند.

آب طغیان می کند ، انسان تشنه را که چشم بر کرامت آسمان داشت ، در خود دفن می کند.

هر روز سنگی از حماقت ، هر روز نابودی انسان ، هر روز رنجی افزون بر رنج های دیگر.

این رنج ها نه امروزی ، نه دیروزی ، که همیشه با انسان بوده و هستند.

این رنج های بی پایان ، این رنج های رنگ به رنگ ، این رنج های کوچک ، بزرگ که هر روز به چهره ای ظاهر می شوند، گاه پناه بزرگ شدن انسان

می شوند ، تا بداند هیچ داده ای آسان به دست نمی آید.

به حکم بزرگ شدن ، می توان رنج را به انسان هدیه کرد؟

رنجی که از حماقت انسان ، از ندانستن های مکرر او برمی خیزد ، سنگی است که به دست انسان ، خرس وار به نابودی انسان ختم می شود.

در پس این تراژدی غم ، می توان به کمدی هستی دست یافت ؟

می توان غم را ، چهره ی شادی پنهانی دانست ، که انسان را به جستجویی طویل می کشاند؟

باور کرده ام، در پس رنج های عظیم انسانی ، در پستوی تو در توی رنج ها ، رازی مرا به خود می خواند ، زمزمه می کند :

آزمودی که هیچ بودنی، باقی نیست ؟

آزمودی که هیچ غمی، جاودان نیست؟

آزمودی که هیچ نفعی، بی طمع نیست ؟

آزمودی که انسان بر لبه ی تیز طمع های کور ایستاده ، به اندکی غفلت می لغزد و دستگیری ندارد؟

آزمودی که آزموده را خطاست و درس نیاموختی؟

به صدای بلند بارها ، بارها فریاد کشیدم:

آزمودم.

و زمزمه

در رگه ای از شادی ، در قله ای از غرور ،

در موجی از بی نیازی، جان را سرشار از هزار خورشید نهان کرد.

با برخاستن هر انسانِ گرفتاری، هزار کوه ایستادگی آموخت ، هزار گریه خجلت زده در خود پیچید .

با خود گفتم:

ای انسان ، تو تنهایی

دل در گرو هیچ تنهایی مبند.

چون درخت ریشه را محکم کن.

چون درخت شاخه ها را به نور بی پایان پیوند زن .

چون دریا به روح خود وسعت بخش.

چون ابر و باران سخی باش .

و چون انسان ، انسان باش.

تجربه ی انسان بودن ، با ریشه و وسعت و سخی بودن ، وسعت روح را به زندگی وصل می کند.

زندگی انسان می شود .

انسان زندگی می شود.

رنج های بی پایان هر روز نو می شوند ، دیگر می شوند و انسان جزئی از رنج می شود ، جزئی از زندگی می شود .

من دیده ام هر جزو که از کل خود جداشده است، بقایی برای او نبوده است .

در پیشگاه رنج های انسانی ، قربانی شدن ، شیوه آدمی بودن نیست.

کسی را به مسلخ می برند ، از تجربه ، درس نیاموخته باشد‌

انسان، نه قربانی ، که باید ، جستجوگر پنهانِ وجودِ خویش باشد.

بیاموزد ، بسازد و نگریزد.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه