و این دنیا، عجب دنیای عجیبی است!

۱. منیّت، کورکننده است. اگر قرار است در یک مسئله مهم اندیشه کنی و موضع داشته باشی باید نسبت به آن مسئله خالی از منیّت و حب و بغض شخصی باشی! نباید خودت یک طرف دعوا باشی. اگر خیال می کنی کسی می خواسته روزی از تو ویترین عدالت طلبی بسازد و تو به همین خاطر عرصه را خلاف درخواست او خالی کرده ای یعنی یک پای منیّتت در ماجرا گیر است!

۲. افق بینی و کلان نگری، ویژگی ضروری کسی است که می خواهد در مورد پروژه ها، اشخاص، وقایع و یا اولویت های مهم و بزرگ نظر بدهد. کسی که در جزئیات گیر می کند از فهم تصویر اصلی عاجز است! کسی که به جای ماه، مدام انگشت را نگاه می کند اگر چه شاید خوب و بد آن انگشت را درست دیده باشد اما از دیدن هدف غایی جا مانده است.

۳. مطالبه گری، نباید ملکه صفات کسی شود بدون آنکه خودش برای عملیاتی شدن خیر و حق، اقدام جدی انجام داده باشد وگرنه این مطالبه گری، به دیو بهانه جویی و غرزنی تبدیل می شود. مطالبه گری، نباید سِمت و حرفه تخصصی کسی شود چون حرّاف ها، عاقبت منحرف می شوند!

۴. آن روی سکه افراط، تفریط است. دوآتیشه ها، بیشتر خطر خاموشی را باید حس کنند. اندیشه ای که عقلانی و آرام آرام ریشه دوانده را هیچ تندبادی از بین نمی برد اما مومن های احساسی، حساسند! زودرنجند! کم عمرند! بی اعتبارند! زود خم می شوند و می شکنند! مومن های احساسی، علی علیه السلام را شهید کردند!

 اگر بیست سال قبل کسی به شما می گفت روزی آقایان نصیری و علیزاده درباره عملکرد رهبری مناظره خواهند کرد، تعجب نمی کردید. اما اگر در ادامه می گفت که در آن مناظره، علیزاده، مدافع رهبری و نصیری، مخالف رهبری خواهد بود، حتما خنده تان می گرفت!

و این دنیا، عجب دنیای عجیبی است!
خدا عاقبتمان را به خیر کند!