مدیران ارشد نباید منزوی و در گذشته فریز شده باشند

شوشان ـ عبدالرحمن نیک سرشت

مدیران ارشد بدلیل سروکاری که با مردم دارند لاجرم در مقام پاسخگویی، سطح تماس وسیعی با همه طبقات و اقشار مختلف جامعه برقرار می کنند و به ظاهر امر، از حیث فیزیکی نمی توان آنها را منزوی نامید ولی در واقع،  از لحاظ رفتاری و رویکردی منزوی عمل می کنند. پس لزوما، با این منطق، نباید مردمی بودن آن مدیران را، با سطح تماسی که پیوسته بامردم داشتتد را یکی انگاشت. زیرا، چه بسا، بعضی از رجال ملی، منطقه ای و یا محلی، تصمیمات و اقدامات مثبتی را به نفع مردم می گرفتند و یا به ثمر می رساندند که قابل قیاس با سطح تماس اندکی نبود که با مردم برقرار می کردند. بنابراین، با این استدلال عقلی نمی توان این طیف را متهم به انزواطلبی نمود.

صدالبته، کم نبودند مدیران انتصابی و انتخابی که پس از عزل یا اتمام دوره ی خود، به یکباره ناقد توانمندی نظام مدیریت کشور شدند و طلبکارانه، تمامی اهمال، ضعف و عدم موفقیت خود را از بابت این نقیصه، توجیه نمودند و در قواره ی یک اپوزیسیون، بدون این که تاثیر مردمی بودن خود را برشمارند و یا دستاوردهای مدیریتی خود را در رزومه بیاورند. مرتب مدعی ابتر بودن نقش خود در سیستم مدیریت کشور شدند، در صورتی که کارکرد آنها بر حذف و هدر دادن منابع انسانی و نیز اعطای مدیریت زیرمجموعه سازمانی بر مبنای پاداش های انتخاباتی و رفتارهای جناحی بود.

به هرحال چنانچه جامعه خوزستانی در اندیشه ی حفط و توانبخشی منابع انسانی خود نباشد هیچ تضمینی برای آتیه و پیشرفت وجود ندارد و مزید بر این، منزوی بودن آن مدیران که در گذشته فریز شده بودند پیوسته استان را به توسعه پایدار رهنمون نمی کرد .
اما وجود مدیران مردمی مبتکر با تشخصی چند ساحتی، در هر جامعه، یک نعمت است که بر خلاف مدیران منزوی ماسیده در باکس معرفتی خود، می توانند از تمام ظرفیت های موجود بهره مند گشته و آنها را فعال و از انزوا برهانند و همه ی معادلات مثبت را عادلانه به کار بکشانند.