خودت را با محصولاتت ثابت کن نه با ادعاهایت

 شوشان ـ  محسن زندی :
 
نوه ی اول پسری بودن در برخی مناطق ایران حکمِ رییس قبیله در اقوام ابتدایی آمازون را دارد. !
تابویی که مقدس است و  جز از طریق قربانی کردن محبت و ارادت و هدیه نمی توان به آن نزدیک شد. ! می شوی خدای قبیله.!  مرکز توجه و ثقل کیهان !  از خرد تا کلان، از بیوه زن تا پیرزن، از عمو تا عمه، و از خاله تا زن دایی ، همه زیر بغلت می گذارند و بادت می کنند.! و تو ، بیچاره هم نادانسته به تدریج گرفتار خودشیفتگی می شوی که من آنم که رستم بُوَد ریقماسی. !

حالا یا با همین فرمان تا خودِ پیری در جاده ی توهم درباره ی خود، و بروز رفتارهای چندشِ آور نمایشی، و همیشه طلبکار بودن از دیگران پیش می روی، یا اینکه همانند بنده شانس می آوری و چهار تا آدم حسابی مثل میخ سرِ راهت سبز می‌شوند و طوری خودشان را در تیوب شخصیتت فرو می کنند که چهار چرخت تنظیم می شود و اگر عاقل باشی بقیه ی راه را با دنده سنگین حرکت می کنی.در عنفوان جوانی ، یعنی همون وسط وسطای اون ،  چنان که افتد و دانی، با رفیقِ نابی سری و سرّی داشتم، به حکم آن که حلقی داشت طیِّبُ الاَدا وَ خَلقی کالبدرِ اذا بَدا. روزی به خلاف طَبع از وی حرکتی بدیدم که نپسندیدم. دامن از او در کشیدم و مهره برچیدم و گفتم:
شنیدمش که همی‌رفت و می‌گفت:

به زبان آدمیزاد یعنی چیزی گفت که حکم همان تنظیم باد یک آدم متوهم و مغرور را داشت:
«خودت را با محصولاتت ثابت کن، نه با ادعاهایت».
 به قول رفیقی دیگر:
تو که این همه چریدی پس دنبه هایت کو.؟!این بگفت و سفر کرد و پریشانی او در من اثر، که هر وقت بادِ توهم برداشتی، لحظه ای قرار و خلوت گیر و با خودت تکرار کن:«خودت را با محصولاتت ثابت کن، نه با ادعاهایت».
این قانون است ، خواه در مورد یک فرد یا یک گروه و مجموعه یا شرکت یا اداره و نهاد، یا مدیر و کارمند و کارگروه ...که «خودت را با تولیدات ثابت کن، نه با ادعاهایت».
 به قول عربها:
 درخت را با میوه هایش می شناسند: تُعرَف الاشجار باثمارها.
 اگر خودت را با دستهایت ثابت کنی، نیاز به گردش مداوم زبان نداری.

میوه ی خوب، نیازی به داد و قالِ میوه فروش ندارد.
که ، مفهوم شاخص و سنجه و محک در دنیای مدرن از همین ایده پدید آمد. دنیای سنت، دنیای ادعاهای بزرگ است. اما با نکته سنجی و سخت گیری تفکر علمی، دیگر برای سنجش هر چیزی باید سنجه ای همگانی داشت که با آن مورد قضاوتش قرار داد. آنهم قضاوتی موقت، تا پیدایش سنجه‌ای موزون تر .مولانا در دفتر چهارم مثنوی می گوید، سنجه و محک، رابطه ای معکوس با لاف زدن دارد؛ هرجا که دیدی لاف زیاد است، بدان سنجه ها در میان نیستند، و طبیعتا هر جا که سنجه ها وسط می آیند، میزان لاف زدن نیز کم می شود: