شوشان ـ مجتبی حلالی :

نه مدارا و نه جنجال. نه خنثی و نه بی پروا. نه آرامش و نه طوفان. اصالت در تعادل است. اصل بر رعایت اخلاق و شئونات در هر حوزه ای است. بحث نوشتن و خبرنگاری که حساس تر هم هست. الزاما باید واقعیت ها را در راستای منفعت عموم مردم بیان کرد. بدون تردید خبرنگار و نویسنده و مجموعه خبری باید با رعایت اخلاق و اصول حرفه ای، اعتماد سازی هم کنند. اینکه اخبار و گزارش هایی که منتشر می کنند، مخاطب آن را مرجع و واقعی قلمداد کند.

به جرات می توان گفت برای روزنامه نگاران هیچ چیز جذاب تر از تاثیر گذاری نیست. کافی است پس از انتشار خبر، یادداشت و یا گزارش تولید شده شان بازخورد مطلوب ببینند، گویی که دنیا را به آنها داده اند. کافی است تعدادی با ارسال پیام و تماس تعاریفی را ارایه کنند. چه انگیزه و شوقی خواهند دید و این همان عشقی است که باید پاس داشته شود. چه از جانب نویسنده و چه از جانب مخاطب. نقطه مقابل اما بی توجهی است. مخاطب براحتی اخبار عام المنفعه را تشخیص می دهد. اخباری که تعریف و تمجید است اما شواهد در سطح جامعه چیز دیگری را نشان می دهد، بار منفی و بی اعتمادی را بهمراه خواهد آورد و این رویه برای اصلاح، زمان بسیار نیاز دارد.

دیده ایم که با جنجال آفرینی و بعضا با کلید واژه افشاگری و پرده برداری از فلان تخلف، مخاطبانی جذب می شوند، اما به مرور می توان مدعی شد اگر اصول حرفه ای در بیان واقعیت ها رعایت نشود، رفته رفته به خبرنگاری که اهداف و قصدهایی دارد معرفی خواهیم شد. البته استثناء هایی هم وجود دارد و افرادی توانسته اند به بهترین شکل به مستندات و مدارک دست پیدا کرده و سپس به مخاطبین واگذار کند. و اتفاقا همواره قابل پذیرش و ستایش هم بوده اند. لبه ترسناک خبرنگاری دقیقا همینجاست.

در این میان آنچه که باید مراقبت کرد، نام و اعتباری است که هر لحظه احتمال دارد با پیشنهاداتی خدشه دار شود. چه افرادی که با بهره گیری از منابع گسترده، اقدام به افشاگری ها زده اند، همواره به موضوعی خاص پرداخته اند و مشکلات و تخلفات را منتشر کرده اند، اما در یک بزنگاه و با پیشنهادهای مختلف مسیر را از برای مردم برای شخص، گروه و خود منحرف ساخته اند.
خبرنگاران. پیگیری ها و تماس های بی پاسخ. تماس ها و پاسخ های سر بالا. دوندگی ها و تغییراتی که حاصل نشد. برای اندک درآمد. برای انواع حرف هایی که از مردم و مسوولان خواهند شنید. برای استرس و اضطراب هرلحظه بیکار شدن، برای ترس هرلحظه شکایتی دریافت کردن. برای ارتزاقی که هر لحظه ممکن است از دست بدهند. فقط عشق به نوشتن و تاثیرگزاری است که خبرنگاران را مجاب به تحمل کردن همه سختی ها و دغدغه ها می کند.

باری! با همه اینها آنهایی ماندگار و موفق خواهند بود که دغدغه شان واقعی و قلبی موضوع و مشکلات مردم بوده است. هنگامی که از جاده ها و پیاده روهای خراب شهر می گویند، هنگامی که از بیکاری جوانان بومی گله می کنند، هنگامی که از مدیران پروازی می نویسند، هنگامی که اعلام می کنند، مدیران توانمند در خوزستان وجود دارد اما شهردار از اصفهان می آورند، هنگامی که از زمین خواری و تخلف های مالی دم می زنند، هنگامی که از کارون خشک شده و گرد و غبار می گویند، هنگامی که از گرما و قطعی برق حرف می زنند.

وقتی از غایب بودن مداوم آن نماینده می نویسند، هنگامی که از بی توجهی و بی مهری بانک ها برای تسهیلات و برخورد با مردم می گویند و در مقابل از واگذاری وام های چند هزار میلیاردی به برخی ذی نفوذان گزارش ارایه می کنند. از ورودی های شهر و وجود احشام تا بنزین بی کیفیت. از گرانی های بازار و عدم نظارت بر قیمت ها تا اوضاع بد اقتصادی مردم. از کودکان کار و تکدی گری در چهار راه ها تا تاریکی برخی خیابان ها و معابر، از دست فروشان و نیسان های کنار خیابان تا کاهش سن اعتیاد.

اینها همه توسط خبرنگاران منتشر می شود، در کنارش اخبار امیدبخش و مثبت هم می نویسند اما دغدغه مردم معیشت است و آرامش و امنیت، همان هایی که خبرنگاران بر آن تمرکز می کنند.
پر تحرک و خندان، سرحال و سرزنده، پر تلاش و کار بی وقفه، صبح، ظهر، عصر و شب های دیرهنگام. خنده ها و شادی هایی که می تواند نشات گرفته از دغدغه ها و استرس های شبانه روز هم باشد. روز خبرنگار بر همه خبرنگاران گرامی باد.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه