دو راهی بیم و امید در طوفان الاقصی

شوشان ـ عبدالرحمن نیک سرشت :
 
عاقبت زمان موعود سخنرانی سیدحسن نصرالله آن مجاهد نستوه جهان اسلام بعد از چند تیزر تبلیغاتی فرا رسید و تقریبا، آن مطالبی که طرف های درگیر منازعه و مخاطبین میلیاردی در کل دنیا، منتظر شنیدنش بودند خیلی صریح و شفاف  بیان گردید.

به هرحال از زاویای پنهان و آشکار خروجی های آن پیام، آنچه بعنوان یک گزینه ی فیصله دهنده بر سر میز مذاکره قابل ارائه می باشد در وهله ی نخست، مساله ی برقراری آتش بس و در گام بعدی تحقق شرط کافی آن، یعنی؛ موافقت با عدم گستردگی دامنه ی منازعه بود.

بدون تردید اولین گزینه(برقراری آتش بس)، مطالبه ی محور مقاومت و سازمان ملل است که طرفداران زیادی دارد و جلب رضایت اکثریت دولت های عضو را در بر دارد. در حقیقت دومین گزینه(عدم گستردگی جنگ)، دغدغه ی آمریکا و دیگر متحدین غربی اسرائیل به خاطر نغلتیدن در بحران های اقتصادی است که خواست سازمان ملل نیز هست که با سخنان آتشین دیروز سیدحسن نصرالله با چاشنی تهدید و اولتیماتوم، این گزینه هم حالت شرطی شدن به خود گرفت.

به هر طریق حصول نهایی گزینه اول یعنی؛ برقراری آتش بس به معنای شکست اسرائیل و پیروزی حماس تلقی می گردد و با توجه به این که مشخصا اکنون معلوم شده است کدام طرف منازعه از گسترش جنگ آسیب بیشتری می بیند با این توصیف که اسرائیلی ها با گروگان گرفتن ملت فلسطین به جهت تشدید نسل کشی و با خاک یکسان کردن شهرغزه، بعنوان یک راهبرد ضربتی در جهت حذف نظامی حماس بدون احتساب هزینه های هنگفتی، که بردوش متحدین خود می گذارد کماکان می کوشند.

علی ایحال صرف نظر از این وسوسه ی شوم شیطانی که اسرائیل آن را به بهای رسوایی جهانی بدست آورده است، خیلی بعید به نظر می رسد آن اشغالگران قدس تن به خواست محور مقاومت، سازمان ملل و آمریکایی ها بدهند.

الغرض، اکنون بدلیل وجود این عارضه و فقدان ابتکار عمل در نزد مذاکره کنندگان فعلی و همچنین عدم حس این همانی نسبت به متخاصم از سوی طرفین درگیر منازعه، یعنی؛ بدلیل عدم تمهیدات همان عناصر سازنده ای که در موفقیت مذاکرات ابتکاری ایران در برقراری صلح جنگ یمن با عربستان و امارت کارساز شدند. پس بنابراین ایران می تواند این بار نیز با فعال کردن همان مکانیزم، جهت برقراری آتش بس در غزه نقش محوری بیشتری را به عهده ی دولت های مصر، عربستان، عمان و قطر واگذار کند تا چنانچه باز اسرائیل زیر بار آتش بس نرود در نتیجه یکبار برای همیشه همه ی حامیان طرح دو دولتی بودن حاکمیت سرزمینی فلسطین، متوجه شوند که در واقع این اسرائیل ها هستند که هنوز اندیشه ی نیل تا فرات را در آرمانشهر خود می پروراند.