پسر دایی زنِ دوم پدر بزرگ

ویل دورانت در یکی از کتابهایش مینویسد: «هیــچ نژاد انسانی خالص نیست»!
این عبارت را میتوان با این مفهوم رساتر کرد که: بزرگترین و بنیادی‌ترین اشتراک این «هستنده» مفهوم انسانیت است.
 انسان و ماهو به انسان آنقدر وسعت ادراکی دارد که میتواند تمامی پیوست هایی را که در طول تاریخ ایجاد کرده در خود ببلعد و هیچ مسأله ای مانع پیوستگی «انسانیت انسان» نشود.
  قومیت ها و طوایف و قبیله ها و مرزها صرفاً یک نمادشناختی برای آشنایی بیشتر در تنوع و گوناگونی ظاهری و غیربنیادین است ، این تنوع تا زمانی معتبر و قابل اعتناست که به مفهوم «انسانیت» آسیبی وارد نسازد در غیراینصورت بایسته است که چاره جویی عملگرانه ای را مدنظر قرار داد که در این نسخه ی درمان«فرهنگی» اثربخش ترین دارو بشمار میآید.  
در میان اینهمه آتش و خون و ظلمی که کنون جهان را فرا گرفته و حتی دانشی که دربند زیاده خواهان است شاید یک معجزه بتواند بشریت را نجات دهد و طبعاً این معجزه فقط میتواند از حلقوم «فرهنگ» شنیده شود.
انتخابات مجلس شورای اسلامی در پیش است فرصتی برای گفتگوی مستقیم و زدودن برخی عوامل درماندگی شهر!
 میگویند قومیت «الف» به داوطلب قومیت«ب» علیرغم شایستگی و ... رای نمیدهد حتی اگر همسایه ی دیوار به دیوار باشد!!
 آنطرف خانم یا آقای «جیم»  که داوطلب نمایندگی است تمام ظرفیت خویش را روی وعده هایی گذاشته که به فامیل و قبیله ی خود داده زیرا می‌گوید فقط میتواند روی نزدیکانش سرمایه گذاری کند؟!
 زیر پوست شهر ، عده ای با نقاب دینی و سیاسی و خرج کردن از مؤلفه های واژگانی ارزشی دست به دسته بندی های منفعت طلبانه ای میزنند که به جز خط کشی و فاصله گذاری اجتماعی هیچ دستاوردی نداشته و چنانچه فرد یا گروهی دلسوزانه در این رابطه معترض شود دست به تکفیر او زده و باید تا سالیان سال قید ترقی سازمانی و شغلی را بزند.
 این مواردی که ذکر شد را نمیتوان در هیچ قالبی تعریف کرد مگر اینکه جامعه ی ما دچار یکسری ویروس های فرهنگی شده که اگر درمان نشوند ، ترقی و پیشرفت «خیالی» بیش نخواهد بود.
این ویروس های فرهنگی ، دکتر و مهندس و کارگر و زن و مرد نیز نمیشناسد و ممکن است ذهن هر کسی را آلوده کند.
یکی از آلارمهای آلودگی افراد به این بیماری روان تنی تعصبات کورکورانه و
جانبدارانه ای است که فاقد شناسه های معرفتی از نوع عقلانیت است بعنوان مثال؛
«انتخابات» یکی از مفاهیم مترقی اداره کردن جوامع است بنابراین انحصار نمودن حق رای به دسته و گروه و طایفه و قبیله نه تنها کارکرد آنرا از بین میبرد بلکه موجب افساد و درجازدگی جامعه میشود.
 متاسفانه در ایام انتخابات و بخصوص در استانمان و استان‌های مشابه که دارای تنوع قومی و قبیله ای هستند به جای اینکه مفاهیم ترقی و شایسته گزینی پُررنگ شوند، با عقب گردی آشکار نمادهای
سنت گرایی متعصبانه مانند قومیت و طایفه گرایی پُررنگ تر میگردد، در این بین بی تعارف باید اذعان نمود که برخی داوطلبان با اصل قرار دادن« کسب رای به هر طریقی» از عوامل اصلی دامن زدن به این مقوله ی ضد تمدنی بشمار میآیند.
 داوطلبی که به جای تلاش به ارتقای سطح زندگی مردم از آنها تعصب کور می طلبد در واقع مخاطب خویش را قربانی امیال سودجویانه ی خود کرده از طرفی دیگر چنانچه داوطلبی با تزریق پول و هدایا بدنبال راهیابی به مجلس باشد یقین بدانید کُرسی و رأی خود را آنجا به حراج میگذارد. و برایش فرقی نمیکند که مردم شهرش در بیکاری و فقر و توسعه نیافتگی
غوطه ورند زیرا «او» به جز خود هیچکس را نمیبیند!
کسی که از فقر مردم سوء استفاده میکند و پول پاشی شب و روز انتخابات را مد نظر قرار میدهد در واقع کمر به هلاکت مردم بسته است  او بزرگترین دشمن مردمی است که از سر ناچاری،  رای خویش را به او فروخته اند، هر چند مردم در این میان نیز بی تقصیر نیستند!
 اگر دلمان به حال شهر و کشورمان میسوزد و اگر عقلانیت را توأمان دانش و معنویت میدانیم هدفمان باید ارتقا سطح فرهنگی جامعه باشد، هدفی که صیانت از آسیب و شعور انتخاب را بالا برده، باعث میشود که مردم در تمام
عرصه های زندگی، بهتر تصمیم بگیرند.
  انتخابات فرصت گفتگوهای رو در رو و آسیب شناسی عقب ماندگی هاست،  نه فرصت فراخوانی فامیل و طایفه است تا از قِبل آنها چند رای به سبد آرائت افزون شود... انتخابات مجلس به غیر از کارکرد دخالت مردم در سرنوشت خویش ، آزمونی برای سنجش وجدانهاست ، بیاییم این امانت خدا ( وجدان) را نبازیم.