نامه‌ی تماشاگری که فقط تماشاگر بود

شوشان ـ  مهدی کاظمی :

 سالها پیش در یکی از مجلات کثیر الانتشار آن زمان، خاطره‌ای از یک هوادار فیلم و به اصطلاح امروزی فیلمباز خواندم که دنبال امضاء از بازیگران فیلمی به تالاری رفته بود که برای همین مناسبت در آن جشنی ترتیب داده بودند. آن هوادار هر کاری می‌کرد تا سیل جمعیت را باز کند و به مراد خودش برسد، ناکام می‌ماند‌. نمی‌توانست به بازیگرها نزدیک شود تا از آنها امضاء بگیرد. او می‌گوید تا جمعیت دور و برٍ بازیگرها کمتر شود تصمیم گرفتم به گوشه‌ای بروم و سیگاری بکشم. پیرمردی را دیدم برای سیگار کشیدن التماس این و آن می‌کرد تا به او چوب کبریتی بدهند. او را شناختم. کارگردان همان فیلمی است که همه به دنبال امضاء از بازیگران آن هستند. نزدیک او شدم و سیگارش را گیراندم.
: استاد چرا غریبانه آنجا آمده‌اید؟
: مردم فقط چیزی که جلوی خودشان است را می‌بینند.
حق با آقای کارگردان بود. هیچ کس سراغ عوامل پشت دوربین را نمی‌گرفت.
غرض از نوشتن این نامه و این خاطره این است که بگویم ما تماشاگران نیز وجود داریم. یک تماشاگر برای رفتن به سالن سینما یا تئاتر یا هر برنامه‌ی دیگری از وقت و جیب خود مایه می‌گذارد تا آن فیلم،  نمایش یا آن برنامه را ببیند. بدون ما تماشاگران، هیچ چیزی اتفاق نخواهد افتاد. قدر ما را بدانید همان طور که ما قدر شما را می‌دانیم. یک تماشاگر از راه دوری می‌آید تا تماشاگر چیزی باشد که با عشق به سوی آن آمده است. صحبت از نگاه دو طرفه‌ی تماشاگر و صحنه است.
برای دیدن نمایشنامه العهد الأبدی از شوش آمدم تا در لحظاتی که بازیگران برایمان خلق می‌کنند غرق شوم که شدم. با کارهای بازیگر کودک خندیدم و با گریه و اوقات تلخی زن و مرد، احساسی شدم. حتی با تمام شدن نمایشنامه و در طول راه به گفتگوها فکر می‌کردم و گاه می‌خندیدم و گاه منقلب می‌شدم. کاش همچنان، کارهای این چنینی ادامه دار باشند. ما تماشاگران و کلا جامعه نیازمند کارهای فرهنگی هنری هستیم تا از روزمرگی کشنده حاکم بر زندگی ما مردم عادی کمی دور شویم.
در آخر این را اضافه کنم که متاسفانه شنیدم فرهنگسرای کوت عبدالله یعنی همان جایی که نمایشنامه العهد الابدی را دیدم قرار است به دانشگاه آزاد واگذار شود.
متاسفانه مسئولین به جای ایجاد و تاسیس اماکن تفریحی و سالم همچون همین فرهنگسرا که طبق شنیده‌ی من تنها محل برگزاری مراسمی فرهنگی هنری در کوت عبدالله است در حال واگذاری به یک ارگان دیگر است و این امر یعنی محروم شدن هنرمندان از آن مکان و در نتیجه محروم شدن منٍ تماشاگر از آن. امیدوارم چنین اتفاقی نیفتد چون این حقی از حقوق من تماشاگر است.