بی اعتمادی بیداد می کند

جامعه انسانی،به دلیل نیازهای متقابل به یکدیگر و برای رفع چنین احتیاجاتی،تلاش و کوشش های خویش را در مسیر جوهره درونی خود قرار می دهد.
در اصل،این درون است که با فرمان خود،اعمالی را ایجاد می کند که نتیجه آن،همدلی و همبستگی نوع بشر می گردد.آدمی بدون تکیه بر گوهر خویش،قادر به انجام وظایف انسانی خودنخواهد بود.
همدلی بدین شکل،سببی برای اتحاد و بکپارچگی مردمانی می گردد که در یک مجموعه،گرد هم آمده اند.استحکام جامعه از این طریق،دست یافتنی است.
مردم چنین جامعه ای،با دلی پاک ، نیاتی صاف و صداقتی پیوسته، به خود می بالند و از زندگی،لذت می برند.استمرار این جامعه، همیشگی است.اعتماد، واژه ای پر مصرف و عملیاتی در این مسیر خواهد بود.
تاریخ گواهی می دهد که اضمحلال جوامع از لحظه ای آغاز می شود که مردمان آن، همدیگر را قبول نداشته و اعتماد به یکدیگر،در میان انواع دروغ ها و نیرنگ ها،گم گردد.
امروز ما در حال ذوب شدن از یخ انسانیت به مایع غیر آن هستیم.بی اعتمادی بیداد می کند.صداقت که زیر بنای بسیاری از اعمال و نشان دهنده آدمیت آدمی است،رنگ باخته است.
وعده های دروغین که به طور معمول مربوط به رقابت های سیاسی است،به درون جامعه رسوخ کرده است.واژه های حیوانی ر‌واج بسیاری بافته اند.
مردم از این وضعیت به ستوه می آیند.جامعه از درون می پوسد.دروغ، همان موریانه درون خانه است.بی اعتمادی از بمب اتم هم قوی تر است.
جامعه وضعیت نرمالی ندارد.هیچ دشمن خارجی قادر به موفقیت نیست.تحریم نمی تواند مردمان یک کشور را نابود کند.آنچه از بین برنده است،داخلی است.
خبری از صداقت نیست.دروغ، فراوان،رابطه نگری، افزون،چاپلوسی در اوج،تکیه بر قدرت،عیان و در یک کلمه موریانه در حال نابود کردن است.
باید بیدار شد.وضعیت اخلاقی در سقوط،شایسته نگری,فراموش.بیکاری در کنار جندین شغلی، رایج و جوانان بیکار در آرزوی ازدواج وامانده اند.نخیر هر   چه هست درونی است.دنبال مقصر خارجی نگردیم که نیست.آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم.
واقعا که آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند.انگلیس مفلوک تر  از آن است که تصور شود.از ماست که بر ماست.بی اعتمادی در جامعه بیداد می کند.ریشه ما را برمی کند.دشواری ها راگسترش می دهد.این بی اعتمادی را ما به وجود آورده ایم.