- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
چگونه خاموشی و فراموشی بر ما چیره می شود؟!
شوشان ـ شهرام گراوندی :
وقتی سخن از نگهداری و حفظ آثار هنری به میان می آید، ذهن مان بلافاصله
معطوف به موزه ها و آثار باستانی و به ویژه تابلوهای نقاشی و وسواس شدید
_ و البته ضروری _ و فراهم کردن امنیتی ترین تمهیدات برای پاسداشت این
آثار می شود. برای نقاشی ها و یا آثار باستانی و موارد این چنینی بهرحال
راه هایی هست، اگر چه گاه مشقت بار و با صرف هزینه های سرسام آور.
ولی می بینیم بعنوان نمونه آثار تمدنی سلسله ی مادها و یا تمدن سومر و یا همین ایران باستان و یا یونان و مصر و تمدن بین النهرین، با همین راهکارها به نسل های جدید رسیده و نسل های جدید هم تلاش مضاعف می کنند تا این آثار به دست آینده گان و نسل های بعد برسد.
با رشد تکنولوژی و تنوع ابزار الکترونیک و به همین میزان و با سرعت جنون آمیز، متصل شدن و وابستگی افراطی به اینترنت و فضای سایبری، بسیاری از امکانات و ابزار و خدماتی که در روزگاری نچندان دور، مهم ترین دغدغه های بشری بودند، روز به روز کمرنگ تر و کمرنگ تر شد و امروزه اثری هم از آنها به جای باقی نمانده است. کسی دیگر از الفبای مرس استفاده نمی کند! کسی دیگر تلگراف نمی زند و تلگراف دریافت نمی کند و تیرک های تلگراف در جاده های دور یکی از غم انگیزترین نمادهای بشر معاصر است که از برابر دیده گان ما هنگام سفر به آنها می نگریم و ترک شان می کنیم و می رویم !
کسی دیگر نامه نمی نویسد و تمبر و پاکت نامه و کارت پستال دارد برای همیشه از بین می رود!
گرامافون و صفحات سوزنی، رادیوضبط های کوچک و بزرگ، سیستم های ضبط و پخش فیلم، ویدیوهای در زمانه ی خود مدرن! با شیوه های پخش متنوع، پخش کننده های CD و DVD و از همه دردناک تر، کتاب و نشریات کاغذی، دارد از بین می رود و همه چیز دارد تبدیل به مجاز و پنداره های غیرقابل لمس می شود.
همه چیزمان دارد با پسوندهای سه حرفی- .pdf / .mp3 / .png / .jpg / .htm / .exe / .mkv / .zip / .rar ووو ذخیره می شود و دیگر با لمس و بوی کتاب و لمس نوار کاست و لمس عکس ها و آلبوم ها ووو غریبه می شویم.
دوربین های پولاروید فوری و دوربین های ساده ی عکاسی زنیط و یاشیکا و لوبیتل برای همیشه از دور خارج شده اند. کسی دیگر آلبوم عکس نمی خرد و عکس چاپ نمی کند و اگر هم چنین عناصری هنوز وجود دارند، برای کاربردهای روزمره و معمولی است و نه برای نگهداری و آلبوم سازیی های مرسوم قدیمی؛ و این صنعت نیز به مثابه صنایع تلگراف و تولید نوار کاست و VHS از بین خواهد رفت و همه بطرز جنون آمیزی گرفتار عکس ها و آلبوم های دیجیتال و آرشیوسازی کامپیوتری و هاردهای اداری و خانگی شده اند. رشد شتابناک تکنولوژی آنقدر مسیر خطرناکی به خود گرفته که دارد در این میانه، خود آدمیان را هم می بلعد. مگر آدمی بجز همین خاطره ها و ثبت وقایع چیز دیگری هم هست؟! اگر از آدم ها ثبت شدن را بگیرند، حتا نمی توان موجودیت و یا تولد و یا طی زندگی و خلق فلان رویداد و بهمان اقدام او را ثابت کرد. و مگر بجز کتابت و یا ثبت لحظه ها با فیلم و نگاتیو عکس و نقاشی و خاطره نگاری و ضبط صدا، چگونه می شود به جدال با فنا و مرگ و نیستی رفت؟!
اگر همه چیز مجازی شود _ که دارد می شود! _ و خاصیت مجاز، شدت فناتیک و امکان امحای فوری و گاه غیرقابل بازیافت بودن آثار مجازی است، و از طرفی دیگر، تازه به تازه شدن پسوندها و تغییر ناگهانی نرم افزارها و غیرقابل استفاده بودن نرم افزارهای سابق! عملن ما را دچار یک سرگردانی دردناک می کند، عملن پیشرفت سخت افزاری و نرم افزاری ابزار مورد استفاده، دارد بلای جان خودش هم می شود. کسی فلاپی به یادش مانده؟! چند نفر از ما روی فلاپی ها به زحمت ده تا عکس جا دادیم یا چندتا داستان و شعر نگهداری کردیم و فرصت نشد جابجا کنیم و برای همیشه از دست شان دادیم؟!
چقدر عکس و فیلم و ترانه و موسیقی و خاطرات خانوادگی روی نوارهای VHS نگه داشتیم و دور ریختیم؟! که با هر دور ریختن، آدم ها و خاطرات عزیز آدم ها را فی الواقع دور ریختیم! آیا به آرشیوهایی که اکنون ذخیره کرده ایم، اعتباری هست؟! هاردها از نظر شکلی روز بروز کوچکتر و از نظر میزان ذخیره سازی روز به روز فضای بیشتری در اختیارمان می گذارد.
ولی چه میزان از آدمیان و خاطره هایشان و آدمیان و آثارشان در این سیر دیوانه وار توان عبور از هفتخوان تکنولوژی و توان همپایی و همراهی با این سرعت را دارد؟! واقعیت این است، همان لحظه که با به دست گرفتن یک گوشی مدل جدید، لذت می بریم؛ همان لحظه که با روشن کردن یک تلویزیون سیستم جدید، کیف می کنیم که داریم فیلمی را با کیفیت عالی تر تماشا می کنیم؛ همان لحظه که عکسی را با کیفیت عالی تر از سوژه ی مد نظرمان می گیریم و روی هارد و یا لپ تاپ ذخیره می کنیم؛ هرگز متوجه نیستیم که داریم با چه سماجت ابلهانه ای کمر به نابودی خودمان می بندیم و داریم تبر به ساقه ی خود می زنیم!
هزاران هزار عنوان کتاب و مجله و روزنامه در قرن بیستم از بین رفته است و هرگز فرصت نشد به صورت فایل های الکترونیکی در فضای وب ذخیره شود. هزاران هزار موسیقی و ملودی و ترانه امکان تبدیل از صفحات گرامافون و نوارهای سلولیدی و کاست به فرمت های دیجیتال کامپیوتری نیافت و از بین رفت؛ و به همین میزان، هنرمندهای عالم موسیقی، اعم از خواننده و نوازنده و سازنده ی ریتم و آهنگ از میان برچیده شد!
هزاران هزار عکس از رویدادها و منظره ها و آدمیان، هرگز امکان بازتکثیر پیدا نکرد و به فنا رفت. در خانواده های ما چند آلبوم فربه ی عکس وجود داشت و از آن همه عکس از دوران کودکی و نوجوانی تا به امروز، چند فقره برای ما به جای مانده است؟!
در علوم ارتباطات و فن آوری های نوین، کار به جایی رسیده که خود مولدین تکنولوژی متوجه رعب آور بودن شتاب مدرنیته و نوسازی فزاینده ی نرم افزارها شده اند. پیشنهاد چاپ کردن عکس های مهم خانوادگی و یا بسته به ضرورت، هر تصویر مهم دیگری؛ و نگهداری عکس های چاپ شده در آلبوم ها و یا نگهداری در کارتن های معمولی جاکفشی بعنوان مثال!، یکی از راهکارهایی است که به عقل این متخصصین رسیده؛ چرا که متوجه شده اند نگهداری عکس ها در کارتن مقوایی جاکفشی به مراتب از نگهداری و ذخیره ی تصاویر بر روی هاردهای گران قیمت، مطمئن تر و ایمن تر است!
با همه ی تمهیداتی که در دنیای پیشرفته ی امروز برای حفظ آثار هنری شده و می شود، میزان هدررفت و نابودی بخش بزرگی از آثار هنری، بخصوص در حوزه ی آثار تجسمی بسیار بالاست. شاید اگر صنعت چاپ بیشتر جدی گرفته شود، و جولان عرصه ی مجازی کنترل شود، و یک مقدار نگرانی طبیعی در ما شکل بگیرد، بشود یک کارهایی حداقل در حوزه ی کتاب و رسانه و تصویر به عمل آورد و افق های آینده را هم آنقدر ترسناک تصور نکرد. ولی با این شیوه که ما داریم پیش می رویم، آینده گان، تصویری که از ما خواهند داشت، یک تصویر باسمه ای و فانتزی و چه بسا غیرواقعی، مثل تصویر ما از دایناسورها و انسان های نئاندرتال غارنشین و دوره ی پارینه سنگی خواهد بود!
ولی می بینیم بعنوان نمونه آثار تمدنی سلسله ی مادها و یا تمدن سومر و یا همین ایران باستان و یا یونان و مصر و تمدن بین النهرین، با همین راهکارها به نسل های جدید رسیده و نسل های جدید هم تلاش مضاعف می کنند تا این آثار به دست آینده گان و نسل های بعد برسد.
با رشد تکنولوژی و تنوع ابزار الکترونیک و به همین میزان و با سرعت جنون آمیز، متصل شدن و وابستگی افراطی به اینترنت و فضای سایبری، بسیاری از امکانات و ابزار و خدماتی که در روزگاری نچندان دور، مهم ترین دغدغه های بشری بودند، روز به روز کمرنگ تر و کمرنگ تر شد و امروزه اثری هم از آنها به جای باقی نمانده است. کسی دیگر از الفبای مرس استفاده نمی کند! کسی دیگر تلگراف نمی زند و تلگراف دریافت نمی کند و تیرک های تلگراف در جاده های دور یکی از غم انگیزترین نمادهای بشر معاصر است که از برابر دیده گان ما هنگام سفر به آنها می نگریم و ترک شان می کنیم و می رویم !
کسی دیگر نامه نمی نویسد و تمبر و پاکت نامه و کارت پستال دارد برای همیشه از بین می رود!
گرامافون و صفحات سوزنی، رادیوضبط های کوچک و بزرگ، سیستم های ضبط و پخش فیلم، ویدیوهای در زمانه ی خود مدرن! با شیوه های پخش متنوع، پخش کننده های CD و DVD و از همه دردناک تر، کتاب و نشریات کاغذی، دارد از بین می رود و همه چیز دارد تبدیل به مجاز و پنداره های غیرقابل لمس می شود.
همه چیزمان دارد با پسوندهای سه حرفی- .pdf / .mp3 / .png / .jpg / .htm / .exe / .mkv / .zip / .rar ووو ذخیره می شود و دیگر با لمس و بوی کتاب و لمس نوار کاست و لمس عکس ها و آلبوم ها ووو غریبه می شویم.
دوربین های پولاروید فوری و دوربین های ساده ی عکاسی زنیط و یاشیکا و لوبیتل برای همیشه از دور خارج شده اند. کسی دیگر آلبوم عکس نمی خرد و عکس چاپ نمی کند و اگر هم چنین عناصری هنوز وجود دارند، برای کاربردهای روزمره و معمولی است و نه برای نگهداری و آلبوم سازیی های مرسوم قدیمی؛ و این صنعت نیز به مثابه صنایع تلگراف و تولید نوار کاست و VHS از بین خواهد رفت و همه بطرز جنون آمیزی گرفتار عکس ها و آلبوم های دیجیتال و آرشیوسازی کامپیوتری و هاردهای اداری و خانگی شده اند. رشد شتابناک تکنولوژی آنقدر مسیر خطرناکی به خود گرفته که دارد در این میانه، خود آدمیان را هم می بلعد. مگر آدمی بجز همین خاطره ها و ثبت وقایع چیز دیگری هم هست؟! اگر از آدم ها ثبت شدن را بگیرند، حتا نمی توان موجودیت و یا تولد و یا طی زندگی و خلق فلان رویداد و بهمان اقدام او را ثابت کرد. و مگر بجز کتابت و یا ثبت لحظه ها با فیلم و نگاتیو عکس و نقاشی و خاطره نگاری و ضبط صدا، چگونه می شود به جدال با فنا و مرگ و نیستی رفت؟!
اگر همه چیز مجازی شود _ که دارد می شود! _ و خاصیت مجاز، شدت فناتیک و امکان امحای فوری و گاه غیرقابل بازیافت بودن آثار مجازی است، و از طرفی دیگر، تازه به تازه شدن پسوندها و تغییر ناگهانی نرم افزارها و غیرقابل استفاده بودن نرم افزارهای سابق! عملن ما را دچار یک سرگردانی دردناک می کند، عملن پیشرفت سخت افزاری و نرم افزاری ابزار مورد استفاده، دارد بلای جان خودش هم می شود. کسی فلاپی به یادش مانده؟! چند نفر از ما روی فلاپی ها به زحمت ده تا عکس جا دادیم یا چندتا داستان و شعر نگهداری کردیم و فرصت نشد جابجا کنیم و برای همیشه از دست شان دادیم؟!
چقدر عکس و فیلم و ترانه و موسیقی و خاطرات خانوادگی روی نوارهای VHS نگه داشتیم و دور ریختیم؟! که با هر دور ریختن، آدم ها و خاطرات عزیز آدم ها را فی الواقع دور ریختیم! آیا به آرشیوهایی که اکنون ذخیره کرده ایم، اعتباری هست؟! هاردها از نظر شکلی روز بروز کوچکتر و از نظر میزان ذخیره سازی روز به روز فضای بیشتری در اختیارمان می گذارد.
ولی چه میزان از آدمیان و خاطره هایشان و آدمیان و آثارشان در این سیر دیوانه وار توان عبور از هفتخوان تکنولوژی و توان همپایی و همراهی با این سرعت را دارد؟! واقعیت این است، همان لحظه که با به دست گرفتن یک گوشی مدل جدید، لذت می بریم؛ همان لحظه که با روشن کردن یک تلویزیون سیستم جدید، کیف می کنیم که داریم فیلمی را با کیفیت عالی تر تماشا می کنیم؛ همان لحظه که عکسی را با کیفیت عالی تر از سوژه ی مد نظرمان می گیریم و روی هارد و یا لپ تاپ ذخیره می کنیم؛ هرگز متوجه نیستیم که داریم با چه سماجت ابلهانه ای کمر به نابودی خودمان می بندیم و داریم تبر به ساقه ی خود می زنیم!
هزاران هزار عنوان کتاب و مجله و روزنامه در قرن بیستم از بین رفته است و هرگز فرصت نشد به صورت فایل های الکترونیکی در فضای وب ذخیره شود. هزاران هزار موسیقی و ملودی و ترانه امکان تبدیل از صفحات گرامافون و نوارهای سلولیدی و کاست به فرمت های دیجیتال کامپیوتری نیافت و از بین رفت؛ و به همین میزان، هنرمندهای عالم موسیقی، اعم از خواننده و نوازنده و سازنده ی ریتم و آهنگ از میان برچیده شد!
هزاران هزار عکس از رویدادها و منظره ها و آدمیان، هرگز امکان بازتکثیر پیدا نکرد و به فنا رفت. در خانواده های ما چند آلبوم فربه ی عکس وجود داشت و از آن همه عکس از دوران کودکی و نوجوانی تا به امروز، چند فقره برای ما به جای مانده است؟!
در علوم ارتباطات و فن آوری های نوین، کار به جایی رسیده که خود مولدین تکنولوژی متوجه رعب آور بودن شتاب مدرنیته و نوسازی فزاینده ی نرم افزارها شده اند. پیشنهاد چاپ کردن عکس های مهم خانوادگی و یا بسته به ضرورت، هر تصویر مهم دیگری؛ و نگهداری عکس های چاپ شده در آلبوم ها و یا نگهداری در کارتن های معمولی جاکفشی بعنوان مثال!، یکی از راهکارهایی است که به عقل این متخصصین رسیده؛ چرا که متوجه شده اند نگهداری عکس ها در کارتن مقوایی جاکفشی به مراتب از نگهداری و ذخیره ی تصاویر بر روی هاردهای گران قیمت، مطمئن تر و ایمن تر است!
با همه ی تمهیداتی که در دنیای پیشرفته ی امروز برای حفظ آثار هنری شده و می شود، میزان هدررفت و نابودی بخش بزرگی از آثار هنری، بخصوص در حوزه ی آثار تجسمی بسیار بالاست. شاید اگر صنعت چاپ بیشتر جدی گرفته شود، و جولان عرصه ی مجازی کنترل شود، و یک مقدار نگرانی طبیعی در ما شکل بگیرد، بشود یک کارهایی حداقل در حوزه ی کتاب و رسانه و تصویر به عمل آورد و افق های آینده را هم آنقدر ترسناک تصور نکرد. ولی با این شیوه که ما داریم پیش می رویم، آینده گان، تصویری که از ما خواهند داشت، یک تصویر باسمه ای و فانتزی و چه بسا غیرواقعی، مثل تصویر ما از دایناسورها و انسان های نئاندرتال غارنشین و دوره ی پارینه سنگی خواهد بود!
