در روزنوشت‌های پزشکیان اما سادگی موج‌ می زند. نثری‌ عاری از تعقید لفظی، روان و بی‌تکلف، با رنگ و بوی محاورات کف خیابان. چرا که می‌داند اینگونه می‌تواند راحت‌تر با مردم کوچه و بازار حرف بزند.

رئیس جمهور که باشی لازم نیست برای نوشتن یادداشت‌های روزانه، ساعت‌ها در جستجوی "سوژه‌” باشی، سوژه‌ها از زمین و آسمان برایت می بارد و قدم زدن در کلمات را تجربه خواهی کرد. رئیس جمهور که باشی باید حواست به همه چیز و همه کس باشد؛

اول اینکه باید حواست به خودت باشد؛ مبادا پروتکل‌ها را فراموش کرده باشی!

دوم اینکه حواست به معاون اول باشد که پسر ژنِ برتر پندارش، اعتراض بلند و سوژه رسانه‌ها نشود، سوم اینکه حواست به وزیران باشد که وزارتخانه ها را وجه المصالحه انتصابات شائبه‌دار و سباسی نکنند. ازهمه مهم‌تر حواست به بنزین باشد که با جرقه‌ی ناگهانی گرانی، آتش به پا نکند. حواست به گرانی نان باشد که نان مردم فرودست آجر نشود، حواست به انرژی هسته‌ای، به جنگ، حواست به صُلح باشد که سخت تشنه‌ی آنیم.

رئیس جمهور که باشی حتماً باید حواست به تریبون‌های نمازجمعه باشد، حواست به سیاست، به فرهنگ، به ورزش باشد.حواست به سرخآبی‌ها، به زد و بندهای پشت‌پرده فوتبال باشد. به بازنشستگان به معلمان به پرستاران به کارگران، حواست باشد. رئیس جمهور که باشی باید حواست به مرگ جوان لاهیجانی باشد، حواست به افتخارآفرینی زهرا رحیمی ۱۵ ساله در تکواندوی پارالمپیک باشد.حواست به شغل سخت و زیان آور خبرنگاران باشد.حواست به قومیت‌ها، به اقلیت‌ها، باشد. رئیس جمهور که باشی باید به هنر، به ادبیات، به شعر، حواست باشد. به کوچ ابدی غزلسرای معاصر محمدعلی بهمنی حواست باشد تا؛ "در این زمانه‌ی بی‌های و هوی لال پرست”، همان ماهی زلال‌‌پرست باشی و صادقانه با مردم حرف بزنی و با چشمانی اشک آلود، از همسر سفرکرده‌ات یادکنی؛

حرف بزن حرف بزن سال‌هاست

تشنه یک صحبت طولانی‌ام

جان کلام اینکه رئیس جمهور که باشی باید شش‌دانگ حواست به جمهور باشد.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه