او مُرده بود،میان بازوان من

شوشان ـ  فاضل خمیسی :

  شایدِ کنار آمدن و استواری فلسطینی در برابر «مرگ» بزرگترین چالش رژیم کودک کُش صهیونیستی باشد.
 جنایت و برخورد صهیونیست هاو نوع تعامل آنها از آپارتاید نژادی هم فراتر و به مرز نفی انسانیت ِفلسطینیان رسیده است.
 اسرائیل در جنایت جنون آمیزش به غزه و حمله به لبنان نشان داد که «زمین»
بهانه ای بیش نیست! آنها بدنبال امحاء نفوس مسلمان هستند و این پروژه ی تسویه انسانی و جغرافیایی نژادی و دینی را از سرزمین فلسطین کلید زده اند.
شاید «شهادت» نیز برای فلسطینی  عقلانیت درون ماندگاری است که
بوسیله ی آن به یک مبارزه ی نابرابر برخاسته است.
 وقتی برای حیات سیاسی جمعی ، مرگ پیش درآمد است ، این واکنش نه تنها ترس آور نیست بلکه عین آزادگی و افتخار است،
  خیلی مواقع وقتی اختیار زندگی خارج از کنترل و زیر یوغ اشغالگر باشد، مبارزه تا سرحد مرگ ، افتخار آفرین جلوه می کند.
 یکی از معانی شهید بمعنای «همیشه زنده است» و بدینسان است که مادرِ فلسطینی به یقین می رسد که «شهادت»، ابدیت را برای فرزندش به ارمغان می آورد و مرگ به دست دشمن نه تنها شکست نیست بلکه اصل و هویت پیروزی پایدار است.
 موجودیت برای فلسطین و اسرائیل منوط به حذف یکی از آن دو است، سلاح واقعی فلسطینیان ایمان به هدف و شهادت در این راه است و ابزار اسرائیل تکنولوژی و حمایت استکبار جهانی است.
 اسرائیل به جای دیپلماسی، کُشتار و جنگ و نابودی را به ابزار سیاسی تبدیل کرده ، غافل از اینکه هیچ هویت و نژادی با جنگ نه تنها از بین نرفته بلکه در بسیاری مواقع دارای تکثر بیشتر و حقانیت برتری نیز پیدا کرده است.
 ماه عسلِ جغرافیای تخیلی اسرائیل روزی به پایان خواهد رسید و آوارگی و بی سرزمینی یهودیان باز هم در تاریخ تکرار خواهد شد و فلسطینیان  یادداشت کوتاه این مادر که بلافاصله بعد از شهادت دخترش شجاعانه با فریاد و پرتاب سنگ به سوی تانک و سربازان اسراییلی خود نیز به شهادت رسید را هرگز فراموش نخواهند کرد:
  « صدای انفجار که بلند شد من و حنان در وسط خاک و خل و سنگ همدیگر را بغل کردیم، دخترکم به شدت تکان می خورد اما پس از چند لحظه از حرکت باز ایستاد، او مُرده بود، درست میان بازوان من»...