جشنواره امید همه را نا امید کرد

شوشان ـ میلاد ملحانی: 

اختتامیه دوازدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم کوتاه و عکس دانشجویی امید به همت وزارت علوم و تحقیقات و فناوری و با حمایت ستاد مبارزه با مواد مخدر در تاریخ 28 آذر در باشگاه دانشجویان دانشگاه تهران برگزار شد.

جشنواره ای که پس از یک سال وقفه با افت شدید آثار ارسالی در بخش های مختلف مواجه بود. به گونه ای که آثار دریافت شده در یازدهمین دوره جشنواره امید از 6250 اثر از 92 کشور به 400 اثر و تنها از کشور ایران تقلیل یافت.

دوازدهیمن جشنواره امید با یدک کشیدن نام بین المللی هیچ گونه اثری از دانشجویان خارجی را ارائه نداد و با نگاه به آثار ضعیف در بخش فیلم داستانی و مستند کوتاه، تنها بمانند طبلی تو خالی بود که صدای آن از دور خوش است. جشنواره دوازدهم از نخست با عدم شفافیت در اطلاع رسانی و عدم معرفی هیئت انتخاب و هیئت داوری، چالش های پیشرو را آغاز کرد و در اختتامیه بدون هیچ گونه معرفی عوامل و هیئت های اجرائی، انتخاب و داوری همگان را در بهت فرو برد.

اسکان در میان فروشندگان تایر و میل لنگ تا رها شدن دانشجویان در خیابان

عوامل اجرائی جشنواره با رزرو هتل آرمان تهران در خیابان اکباتان و سعدی جنوبی در میان فروشندگان تایر و لوازمات خودرو، متر و معیار جشنواره را در حد یک خوابگاه تقلیل دادند و دانشجویان سراسر کشور خود را در میان هجمه ای از خریداران میل لنگ و فروشندگان تایر می دیدند.

طنز تلخ روز اختتامیه، شادی دانشجویان را خشکاند، چرا که از دانشجویان خواسته شد تا ساعت 7 صبح بدلیل مدیریت مالی جشنواره، اتاق ها را تخلیه و تمامی وسایل خود را در زیر راه پله هتل انباشت کنند تا اتاق ها تحویل هتل گردد، حال آنکه برخی از دانشجویان پس از پایان مراسم اختتامیه باید به هتل بر می گشتند و وسایل خود را تحویل می گرفتند و اگر بلیط برگشت آنان عصر و یا شب می بود باید در خیابان ها و یا ترمینال ها منتظر می ماندند. دانشجویان دختر و پسری که نخبگان هنری کشور بودند با ساک هایی در دست در کوچه پس کوچه های خیابان اکباتان رها شده بودند تا راهی برای برگشت به دیار خود پیدا کنند.

نمره منفی حجاب و عفاف جشنواره امید

دانشجو به عنوان قشر پویا و مطالبه گر همواره در تلاش است تا در بستر قانون جمهوری اسلامی ایران قدم بردارد، اما جشنواره امید بیشتر به سان فرش قرمز جشنواره های خارجی شده بود که برخی از مدعوین بدون احترام به موازین اسلامی و شرعی، هنجارهای اسلامی را خدشه دار کردند و عوامل اجرائی جشنواره نیز بعنوان متولی امر هیچ بازخوردی به شب مد امید نشان نمی دادند.

آثاری در حد استاد ایرج ملکی

آثار راهیافته دانشجویان در بخش نهایی، با معیارهای آثار استاد ایرج ملکی سنجیده شده بود و هر اثری که حداقل دیالوگ (مریم چرا به تو گیر ندادن) را می داشت می توانست در بخش رقابتی شرکت کند، آثاری ضعیف بدون ارزش های فنی، محتوایی و یا همسو با هدفگذاری حامی مالی جشنواره که به وفور قابل مشاهد بود.

در روز نخست در دو سالن که از ابتدایی ترین تجیهزات پخش و صدا محروم بود، آثار به اکران گذاشته شد. سالن هایی که بیشتر برای گعده های دانشجویی استفاده می شود تا جشنواره ای که نام بین المللی روی خود گذاشته است.

از اختتامیه تا تقلید صدا

هیئت اجرایی برگزاری جشنواره امید با افتخار نقطه عطف اختتامیه را حضور استاد ایرج نوذری بعنوان مجری برنامه می دانستند و با مباهات فخر فروشی می کردند که برنامه ای شاد و مفرح در اختتامیه در انتظار دانشجویان است.

پس از قرائت قرآن کریم و سرود جمهوری اسلامی، مجری برنامه استاد نوذری با تشویق عوامل اجرائی بر سن حضور یافتند که با اذعان جناب نوذری بدلیل کسالت و فعالیت در سرمای سخت شهرک سینمایی غزالی بیماری وی شدت یافته و صدای مناسب و حال مساعدی برای اجرا ندارند.

مراسم اختتامیه با صدای گرفته استاد نوذری ادامه پیدا می کند و یک به یک مسوؤلین برای سخنان همیشگی پشت تریبون می روند و نوبت به دو عامل اصلی جشنواره یعنی دبیر اجرائی و دبیر علمی جشنواره می رسد.

پس از نان قرض دادن های استاد نوذری به دبیر اجرائی و دعوت ایشان به پشت تریبون، دانشجویان منتظر ارائه عملکرد از سوی دبیر جشنواره بودند که بر خلاف تصور سخنان به هر جایی رفت بجز آمار و ارقام.

در ادامه دانشجویان سرخوش از حضور دبیر علمی جشنواره پنداشتند که در این راه حداقل اطلاعاتی از هیئت انتخاب و داوران به دست آورند که در انتها تنها سه اسم بیان شد و تمام.

اختتامیه دوازدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم کوتاه و عکس دانشجویی امید کار خود را با دعوت شومنی ادامه داد که شان جشنواره بین المللی را در حد جُنگی محله ای پایین آورد، از شوخی های نامتعارف، تقلید صدای آقایان خیابانی، فردوسی پور، دایی، نکونام تا خوانندگی در بدترین حالت و دعوای پرسپولیسی و استقلالی.

حال خوب از تجلیل از پیشکسوتان تا هنرنمایی دانشجویان

تنها نقطه درخشان مراسم اختتامیه دوازدهمین جشنواره فیلم و عکس دانشجویی امید تجلیل از دو پیشکسوت، آقایان بیژن پیشدادی وسیاوش چراغی پور بود. همچنین هنرنمایی گروه نوازندگی دانشجویان زنجان و گروه هم صدا از شهر دامغان را می توان حرکتی بدیع و نو در جشنواره امید دانست.

جشنواره اهمیت نداره، مهمه دور هم خوش باشیم

بنا به گفته دبیر علمی جشنواره برای حال خوب دانشجویان در بخش های مختلف، به بیشتر آثار لوح تشویقی، تقدیری و تندیس داده می شود.

به یاد دوران دبستان که پس از دویدن زیاد در مسابقه دو به تمام شرکت کنندگان شکلات می دادند تا کسی دلخور نشود. در مجموع 50 تشویق نامه و تقدیرنامه بین 185 اثر تقسیم شد.

جشنواره امید همه را ناامید کرد

دوازدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم کوتاه و عکس دانشجویی امید با تمامی کمی ها و کاستی ها به کار خود پایان داد، لیکن در پایان توجه به چند مهم لازم است.

اول آنکه برگزاری جشنواره ای در قد و قامت بین المللی، نام هایی در این عرصه را برای مدیریت می طلبد که در کارنامه خود حداقل های برگزاری چنین جشنواره ای را داشته باشند.

دوم عدم توجه به فضای مجازی و نشر محتوای تولید شده درخور که بتوان در عرصه دنیای مجازی حرفی برای گفتن داشته باشد، با نگاهی اجمالی به شبکه های اجتماعی و رصد یازدهمین دوره جشنواره و دوازدهمین دوره جشنواره کاملا مشهود است، تیم اجرائی از عدم شناخت صحیح فضای مجازی رنج می برد.

سوم آنکه هر جشنواره قد و قامت خود را با آثارش به رخ دیگران می کشاند و وجود آثاری ضعیف، تنها رهاوردش افول جشنواره و سقوط جایگاه جشنواره بین المللی فیلم کوتاه و عکس دانشجویی امید خواهد بود.

چهارم، حضور مسوؤلین و معاونین وزیر در جشنواره جای شعف و خوشحالی داشت اگر بجای دو نشست بدون خروجی نشست و هم اندیشی مسوؤلان با دانشجویان برگزار می شد و تنها به دست تکان دادند و لبخندی بسنده نمی گشت.

در پایان با توجه به ضعف های موجود در برگزاری دوازدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم کوتاه و عکس دانشجویی امید، باید امیدوار باشیم که وزارت علوم و تحقیقات و فناوری از هم اکنون برای برگزاری سیزدهمین دوره جشنواره فکر و سخنی نو را به میان آورد تا افق پیشرو باعث بالندگی دانشجویان و آثار ایشان شود.