شوشان ـ فاضل خمیسی :
اگر قرار است قلم و کاغذی برداشته و مشکلات عمرانی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی استان خوزستان را نسبت به سایر استانهای هم رده مقایسه و به رشته ی تحریر درآوریم، خیلی ها!! باید پاسخگوی این عقب ماندگی باشند!
ما کسانی را داشتیم که بیش از ده الی ۱۵ سال در بخش های مختلف استان مدیریت کرده اما آجری را به ساختمان استان نه تنها اضافه نکردند بلکه به داشته های آن آسیب زدند.
ما مدیرانی داشتیم که دغدغه شان به جای خدمت به مردم ،رضایتمندی
بالا دستی ها به قیمت درجا زدگی استان بود!
ما رؤسایی داشتیم که خوزستان، عابربانک و تهران و اصفهان صرافی و میعادگاهشان بشمار می آمد...
می گویند اشتباه پزشکان با بیمار در خاک دفن می شود، اما اشتباه و ناکارآمدی مدیران نه تنها روی سطح باقی می ماند بلکه تا سالیان سال گریبان نسل های بعدی را می گیرد و «خوزستان» نمایی از این ماندگاری ناکارآمدی هاست...
دُرست است خوزستان به دلیل ویژگیهای منحصربفردش دولتی ترین استان بشمار و بسیاری از پروژه هایش نیازمند اعتبارات ملی و توجه حاکمیتی است اما باید گفت این بی توجهی و کسالت حتی به بخش های خصوصی نیز کشیده شده است!
نگارنده بعنوان مشتی از این خروارِ کم توجهی، تنها به دو مورد به صورت گذرا اشاره دارد:
الف) وضعیت پمپ بنزین های اهواز در مقایسه با پمپ بنزین های شیراز، اصفهان، تهران، تبریز و حتی همدان و کرمانشاه...
قیمت و فروش بنزین یکسان ،اما با نگاهی به جایگاهای سوخت اهواز و سایر مراکز استان ها تفاوت معنا داری را مشاهده می کنیم گویا اینجا جایگاه داران محترم فقط قرار است درآمد داشته و هزینه ای را برای نگهداشت بهینه و روزآمد بودن این نماهای شهری نداشته باشند هر چند بنظر نگارنده دستگاه متولی در این رابطه، نه تنها بی تقصیر نیست بلکه قابل سرزنش و عتاب است.
ب) بخش خصوصی حوزه ی درمان در خوزستان و بخصوص اهواز نسبت به سایر کلان شهرها نه تنها گرانتر بلکه در مقایسه با نوع خدماتی که ارائه میشود از حد پایبن تری برخوردار است، کافی است از کسانی که درمان خود را در سایر کلان شهرها پیگیری کرده اند نظر سنجی شود و این تفاوت را حتی در تعامل پزشک و پرستار با بیمار جویا شویم، بنظر می رسد نتیجه ی نظر سنجی تأمل برانگیز باشد.
هر چند نمونه های مقایسه ای و تطبیقی در بخش های مختلف دست کمی از دو مثال پیشگفت ندارند اما باید اذعان داشت برای پیشرفت و جبران عقب ماندگی
پیش آمده چاره ای به جز داشتن برنامه ای واقعیت نگر و تلاش مضاعف راه دیگری متصور نیست و اگر در این زمینه کوتاهی با اهمالی صورت گیرد، نمیتوان به گردن «انگلیس ها» انداخت...