درد بی درمان ( بی عزتی)

انسان موجوی خاص و از سایر موجودات متمایز است.دنیا را در اختیار خود می گیرد تا به بهترین شکل ممکن زندگی کند.برای او زنده بودن مقدمه ای برای بهتر زیستن است.نوع پیشرفت و تعالی او نشان دهنده ی کوشش هایی است که در جهت ارضای جوهره ی اساسی خود می نماید.آدمی است و دارای ویژگی ها و مختصات معینی است.با سایر موجودات نیز اشتراکاتی دارد اما تمایزات او چنان فراوانند که مانندی برای خود نمی یابد.
 او استثناست زیرا می فهمد و قادر است تا پیشرفت های خود را متعالی تر نماید.این آدم دارای توانایی هایی انسانی است که با سایر حیوانات نه تنها متفاوت که متضاد است.او برای خود قاعده و قانون می سازد تا ارضاکننده ی ذاتی درونی باشد.خانه و خانواده برای او بنیانی اساسی است اما هرگز به هر شکل اقدام به تشکیل آن نمی نماید.انسان موجودی باشرف است.
شرف انسان، بزرگی اوست.موجودی برتر و دارای عزت زیرا، عقل و شعور در درون او خلق شده اند.خداوند هم او را با همین نام خطاب می کند که احسن الخالقین است.عفت و دفاع از شرف و بزرگواری را در فعالیت های خود اساس قرار می دهد.
در این میان، حفظ این بزرگی هم مهم تلقی می گردد.چه بسا انسان هایی که در جلد آدمی قرار می گیرند اما این بزرگی را رها می کنند.انسان هایی که از شیوه های بی شرفی و بی غیرتی سود می جویند تا خود را بیشتر از نوع خویشتن جدا سازند.شاید این حقیقت برای بعضی قابل هضم نباشد اما پذیرفتن آن هم باید سخت باشد.
انسان هایی که پا بر حقیقت می گذارند و از بزرگی خود، کوچکی می سازند،موجودیتی واقعی می یابند.دفاع از ناموس که حتی در بعضی از حیوانات قابل دفاع است در بعضی از انسان های دون صفت، فراموش می شود.
شاید بعضی ندانند یا نخواهند این حقیقت را برای خود توجیه نمایند که آدم نماهایی وجود دارند که درآمد خود را از فروش شرف خود به دست می آورند.این مهم در تمام جهان امروز وجود دارد اما در جوامعی که از دین و باورهای مذهبی به دورند، فراوان تر یافت می گردند.همجنسگرایی، خلاف ذات آدمی است.جفت انتخاب کردن برای انسان نشان دهنده ی نظم و ترتیب در آفرینش است.نر و ماده در تمام موجودات از نباتات گرفته تا حیوان و انسان راهی برای ادامه ی نسل می است.
چرا همجنسگرایی در میان بعضی از کشورها به قانون تبدیل می شود؟آیا این نشان دهنده ی بزرگی آدمی است؟بی بند و باری نیست؟ بدون شک، یکی از ابزارهای بی شرفی، مسائل جنسی است اما محدود به آن هم نیست.کسانی که حقیقت را زیر پا می گذارند هم، شرف و بزرگی خود را تقدیم می کنند.
با این حال،عالی رتبه گشتن آدمی اصلی غیر قابل اغماض و کوشش های آدمی برای رسیدن بدان است.این استعداد در درون آدمی موجود است.کسانی که از درون فرمان فرومایگی می گیرند، خلاف ذات بشری حرکت می کنند.برهنگی و بزک کردن ها، بزرگمنشی آدمی را کاهش و یا حذف می کنند.
دنیا بدون قانون ایجاد نشده است که آدمی بدون قانون حرکت کند.عفت و ارجمندی نیاز انسان است.شاید بی عزتی نوعی توهین هم باشد اما برای ما تنها معنای لغوی و آن از دست دادن ارجمندی است.یک دزد که از حانه ی دیگران بالا می رود، شرف انسانی خود را از دست داده است.مانند حیوانی است که شکار دیگران را می بلعد و کوچکترین احساسی در بدی ها نمی کند.انسان حیوان نیست مگر، بزرگی خود را با عمل از دست دهد.
از طرفی،بسیاری از افراد در حفظ آبرو و اعتبار انسانی خود ناتوانند.آن ها،شرف درونی را به بهایی ناچیز می فروشند و دچار بسیاری از رفتارهای غیر انسانی می شوند.کسانی که آدم های بیگناه را می کشند،به ناموس دیگران تجاوز می کنند،ناموس خود را رها شده می نمایند،عفت خود را مدفون می کنند و در نهایت از ذات بشری فاصله می گیرند، افرادی بی عزت نامیده می شوند که دردی بی درمان است.عجیب احساسی غیر انسانی بر آن ها غالب است.آیا می دانند که شکلی آدمی دارند و در صورت مانند همه ولی در محتوا،حیواناتی پست و دون هستند؟ ما بی عزتی را در جامعه از نظر درک و فهم محدود به یک رفتار نمی دانیم.چاپلوسان و دستمال به دستان هم شرف و مجد خود را از دست می دهند.چگونه دردی است این بیماری که فرد آن را احساس نمی کند؟بی درمان است زیرا عمقی بی انتها دارد.باور بر وجودی است که طرفدارانی در خود می یابد.دردی که جامعه را از مسیر رشد دور می کند.