فلسفه « مالیات» و حق نظارت شهروندی!

    سخنان و تذکرات اخیر یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، مبنی بر اینکه «راضی نیست که از محل « مالیاتِ» پرداختی ایشان، به خانمانسوزان لوس آنجلس کمک شود»، دربردارنده یک نکته بسیار مهم و مغفول است که فهم و اهمیت دادن به آن برای جامعه ایران بسیار ضروری است.
   « پرداختن مالیات» به این معناست که همه شهروندان ملزم هستند تا برای اداره بهتر جامعه و کشور خویش، درصدی و مقدار معین و متغیری از درآمد خود را، برابر با قوانین مصوب، به کارگزاران و اداره کنندگان جامعه و شهرها پرداخت نمایند تا امورات مربوط به خدمات شهری و بخشی از هزینه های دولت ها از محل همین مالیات ها تامین شود!
   تامین بخشی از هزینه های دولت ها از محل مالیات های پرداختی از سوی شهروندان، ضمن آنکه یکی از راه های نقش آفرینی شهروندان در اداره امور عمومی شهری و دولت ها ست، موجب می شود تا دولت ها بتوانند، دیگر منابع مالی را به امور زیر ساختی و تولیدی و توسعه ای، اختصاص و هزینه کنند و امور رفاهی و خدماتی را با بهره گیری از مالیات های مردم، انجام دهند.
   پرداختن مالیات از سوی مردم به دولت ها، نشان دهنده مسئولیت شناسی آنان و مقدمه ای بر نظارت مردم بر عملکرد مدیران و پاسخگو شدن مدیران به مردم است.
   پرداختن مالیات از سوی مردم و به ویژه از سوی دسته های برخوردار که بیشترین درآمد را کسب می کند، راهی برای کاهش فاصله طبقاتی و شکاف میان مردم نیازمند و مردم برخوردار  است.
      پرداختن مالیات، خلا و فاصله میان شهروندان و دولت ها را کم می کند و دولت ها را وامدار و برخاسته از رای و خواست مردم نشان می دهد. از این رو، دولت ها، برای پاسخگویی در برابر مالیات های دریافتی، می کوشند تا رضایتمندی مردم را جلب کنند!
   شوربختانه، فلسفه مالیات در جامعه ایرانی همچنان ناشناخته است و دولت ها و مردم، هر دو در دو سوی پرداخت و دریافت مالیات به وظائف خویش عمل نمی کنند و تعهدی ندارند. مردم از پرداختن مالیات به دولت، طفره می روند و می گریزند و فرار می کنند و فعالیت اقتصادی خویش را بطور زیر زمینی، غیر قانونی و غیر شفاف انجام می دهند و خدمات بی کیفیت و نازل به مردم تحویل می دهند. دولت ها هم در برابر هزینه کردن مالیات ها، هیچ پاسخگو نیستند و معلوم نیست که مالیات های مردم در چه مواردی هزینه می شود!
  جامعه ایرانی به جهت وجود استبداد تاریخی و روی کار آمدن دولت های غیر مردمی و غیر منتخب، در کمتر برهه ای با دولت ها رابطه مثبت و سازنده داشته است. رابطه مردم و دولت ها در سراسر تاریخ ایران، همواره تیره و نامهربانانه بوده است به گونه ای که مردم، هیچ‌گاه دولت ها را نماینده و کارگزار و در خدمت خویش نمی دانستند از این رو، کاسه دولت ها با کاسه مردم، همواره جدا از یکدیگر بوده است! مردم از صدمه زدن به امکانات شهری چه بسا لذت می برند و دولت ها نیز ابایی از هزینه کردن مالیات ها، بدون رضایت مردم ندارند.
  چنان‌چه دولت ها به جهت تسلط بر منابع طبیعی مانند نفت و گاز و معادن و دیگر ثروت های عمومی، خود را بی نیاز از مالیات مردم بدانند، این احساس بی نیازی، مقدمه خودکامگی و فاصله گیری دولت ها را از مردم و محدود کردن آزادی های اجتماعی و فردی در جامعه فراهم می کند!. گسترش و تعمیق مردم سالاری در جامعه، حاصل وابسته بودن دولت ها به مردم و پاسخگو شدن دولت هاست. سطح آگاهی های مردم که مالیات می پردازند و مطالبه گری انان، موجب جلوگیری از استبداد و خودکامگی دولت خواهد شد!