- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- مسئولیت اجتماعی شرکتها؛ فرصتی برای توسعه پایدار استان خوزستان
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۲۱ ارديبهشت ۱۴۰۴ - ۲۰:۵۶
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان ـ فاضل خمیسی :
گفته می شود در برخی از جوامع گذشته، ملت هایی بودند که بچه هایشان را در مزارع برهنه می کردند تا از گرسنگی تلف یا طعمه ی حیوانات وحشی شوند. یا اینکه سالمندان خود رادر بیابان یا کوه ها رها می کردند تا بمیرند. هر چند باورش سخت است اما در بعضی از اسناد تاریخی اروپایی آمده است در بخشی از جوامع مذکور فرزند خوری یک رسم بود و این مناسک تا آنجا رسوخ داشت که بچه هایشان را در نوزادی عقیم میکردند تا چاق شوند و سپس آنها را بخورند!
گفته می شود در برخی از جوامع گذشته، ملت هایی بودند که بچه هایشان را در مزارع برهنه می کردند تا از گرسنگی تلف یا طعمه ی حیوانات وحشی شوند. یا اینکه سالمندان خود رادر بیابان یا کوه ها رها می کردند تا بمیرند. هر چند باورش سخت است اما در بعضی از اسناد تاریخی اروپایی آمده است در بخشی از جوامع مذکور فرزند خوری یک رسم بود و این مناسک تا آنجا رسوخ داشت که بچه هایشان را در نوزادی عقیم میکردند تا چاق شوند و سپس آنها را بخورند!
همان طور که روز به روز بر دانش و معرفت بشر اضافه شد به همان نسبت اهمیت انسان و صیانت از او ، سرلوحه ی فعالیت و اقدامات جامعه ی بشری قرار گرفت. این بار و به خصوص در جوامع رُشد یافته، «سالمندان» نه تنها بار اضافی نشدند بلکه به «نمادی» برای بزرگداشت و کرامت بشری تبدیل گشتند. هر چند باب شده است که جامعه ی توسعه یافته را میتوان از زندان‌هایش تشخیص داد اما امروزه برای بررسی میزان رضایتمندی از زندگی به سراغ پیشکسوتان می روند!
بعنوان نمونه، احترام به سالمند در برخی از کشورها از جمله ژاپن و چین آنقدر نهادینه شده که جوان چینی یا ژاپنی در برخی شرایط با دیدن «پیری» تعظیم کرده و نهایت احترام را برای او می گذارد... به پاس یک عمر تلاش، بازنشستگی برای مردان و زنان دوره ی لذت بُردن از زندگی است، دوره ای که گشت و گذار کند، تجربیاتش را در اختیار جوانان بگذارد و حلقه ی زندگی جمعی را رونق ببخشد ! کُشتن پیران فقط رها کردن آنها در بیابان و صحرا نیست، اگر میخواهید سالمندی را بُکشید، کرامت انسانی را از او بگیرید..
آن معلم پیشکسوتی که برای حقوقش اعتراض می کند و مورد ضرب و شتم قرار می گیرد شاید از نظر علائم حیاتی نمُرده است اما از درون ، سایه ی مرگ تمام هستی معنوی او را تهی کرده است. غمناک است که بیان شود بسیاری از پیران جامعه ی ما در خلوت ذهنشان بدلیل عدم احترام واقعی و رنجی که به آنها تحمیل میشود مُردن را آرزو می کنند.. سالمندی شاید خروج از دوره ی فعالیت اقتصادی و سایر حوزه ها باشد اما خروج از چرخه ی زندگی نیست!
متاسفانه بدلیل عدم درک شرایط و نبود یک نقشه ی جامع مدیریتی در کشور شعار جوان گرایی را آنقدر بولد نموده ایم که تصمیم گیران باسوادمان! این شعار را بعنوان پیشکسوت زدایی قلمداد کرده و از آن بعنوان نوعی پاک سازی جامعه از افراد متبحر و باتجربه استفاده کرده اند. بازنشستگان و سالمندان برکت و حلقه ی وصل تسلسل تجارب هستند و باید از آنها بعنوان سرمایه های گرانقدر انسجام جوامع یاد کرد... وقتی معلم بازنشسته ای می بیند که برای فرزند شاغلش به مناسبت هفته ی معلم پاداشی واریز میشود و هیچکس «یادی» از او نمی کند در واقع او را مثل همان جامعه ی بی تمدن اولیه در بیابان «رها» کرده ایم. وقتی بانک ها براساس قوانین ضدتوسعه ی داخلی به «بازنشستگان» به بهانه ی اینکه عمرشان لب بام است و ممکن است در دریافت اقساط با مشکل مواجه شوند وام نمی دهند یعنی اینکه این جامعه فاقد روح معنویت شده است.
زمانی که تعهد بیمه به بازنشستگان کمتر از شاغلین میشود یعنی آنها ارزششان کمتر و موجودات هزینه بری هستند!
زمانی که تعهد بیمه به بازنشستگان کمتر از شاغلین میشود یعنی آنها ارزششان کمتر و موجودات هزینه بری هستند!
گله ها زیاد و دردها بی شمارند... بازنشسته ی مسلمان ایرانی انتظار ندارد مثل پیر ژاپنی یا چینی کسی برایش تعظیم کند یا او را در صدر بنشاند، انتظار سالمند ایرانی این است تا زمانی که زنده است او را در شمار مُردگان نیاورند..
