بزرگان کوچک خیابان های شهر

کودک کار ،دیگر به یک موضوع و سوژه تلخ تبدیل شده است. اینها همه روزه در بازار مشغول شغل های کاذبی هستند که احتمال هر گونه تهدید وآسیب اجتماعی را برای آنها بالا می برد ؛کودکان کار بدترین موضوعی است که میتوان در هر زمان آن را در خیابان و چهار راه و بازار مشاهده کرد.

بسیار تاسفبار است دانستن این نکته که خطرات فراوانی این کودکان را تهدید می کند و تاسف بار تر این است که بدانیم 80 درصد این کودکان برای یکبار هم که شده، انواع و اقسام کارهای خلاف مثل جیب زنی ،فروش محصولات غیر قانونی را تجربه کرده اند و یا دست کم تمایل به انجام انرا دارند ؛ فرض می کنیم این فرد به سن تشکیل زندگی رسیده و این در صورتی است که او با انواع واقسام بزهکاری ها روبرو شده است حال با این سوابق ناشایست چگونه می تواند فرزندان خود را تربیت کند و در زندگی اش به مشکل برخورد نکند. متاسفانه اغلب این کودکان کار از حواشی شهر می ایند و افرادی بی بضاعت هستند که به راحتی بزهکاری را از افراد سودجو یاد می گیرند و برای کسب در امد از هر راهی وارد معرکه می شوند. این کودکان پس از تحمل چند مدت سختی های کار در گرما وسرما و دستفروشی و کار اجباری از سوی افراد سودجو یا باند های کمین کرده مورد سوء استفاده قرار می گیرند حتی اگر سختی کار برای کودک او را مجبور به چنین کاری نکند ،مطمانا مریضی پدر ،داد صاحب خانه ،ودیگر فشارهای اقتصادی باعث تن دادن به خطر های دیگر می شود ،کودکان و نوجوانانی که نان اور خانواده هایشان هستند و به دلیل نداشتن کار و سرمایه مناسب بالاجبار دست به یک چنین کارهای خطر ناکی میزنند ،متاسفانه این کارها باعث الوگی جسم و روح انها شده و برای بدست اوردن تکه نانی جانشان را به مخاطره می اندازند.

کودکان کار نه تنها برای مسوولان استانی که حتی برای مسوولان پایتخت نشین ،نیز حکم تماشا و سکوت را دارند. متاسفانه کودکان کار تنها قربانیان ،هیاهو و چند پارگی و عدم مسوولیت هر یک از ارگانهای متولی می شوند ،از یک طرف بهزیستی خود را متولی نگهداری کودکانی می داند که توسط شهرداری برای نگهداری معرفی می شوند و از طرف دیگر شهرداری مسوولیت خود را در رابطه با کودکانی می داند که مرتکب جرم شوند و دست فروشی را برای کودکان فعالیتی که ملزم جمع آوری آنها باشد نمی داند ،از سویی دیگر شهرداری هم فقط کودکان متکدی را جمع آوری می کند و همیشه از کوتاهی سایر ارگانها در نگهداری از این دسته از کودکان نیز گلایه دارد. این چند پارگی در میان ارگانهای دولتی و مردمی در رابطه با یک مبحث واحد باعث شده است تا یک ارگان خاص خود را موظف به امور کودکان کار نداند و هر یک دیگری را مسوول رسیدگی به کودکان کار معرفی کند. این می شود که کودکان کار در چهارراه ها بی مسوولیت مدیران و نهاد ها و ارگان ها می مانند. از طرفی شمار والدین معتاد و مطلقه در استان رو به افزایش است و پر واضح است که درآینده نزدیک شمار کودکان کار رو به افزایش خواهد گذاشت. فراوان جای تاسف است که ما در استان هر مهمی که باعث پیشرفت یک کشور می شود را داریم اما مدام در جا میزنیم و مدام اوضاع مان بدتر از گذشته می شود. متاسفانه کودکان کار تنها قربانیان این هیاهو و چند پارگی و عدم مسوولیت هر یک از ارگانهای متولی میدشوند ،کودکانی که اینده ایی نامعلوم در انتظارشان خواهد بود و در کشاکش میان مسوولین ،فرصت های گرفته شده از خود را هیچ گاه باز نمی یابند.