- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
حاشیه ای بر بازدید اهل فرهنگ و رسانه از سرای سالمندان
با حضور خود در سرای سالمندان و اجرای نمایش و موسیقی ٬ لبخندی بر لبان آنان نشاندند که شاید ثواب نشاندن این لبخندها بر لبان خشکیده سالمندان ٬ فراتر از سال ها عبادت ما در تنهایی و بی خدمت خلق ٬ باشد…
هادی خوش سیما
عادت کرده ایم که پیری و موی سپید و پشتی خمیده را یا به فراموشی و آلزایمر پیوند بزنیم و یا به ضعف و ناتوانی. و عجیب آنکه در القای این تفکر ، سیمای ملی نیز همداستان می شود و یا پوشاک بزرگسالان را تبلیغ می کند و یا فراموش کاری آنان را در سوالات مکرر ، به رخ می کشاند ؛ و این یعنی چشم فرو بستن بر محاسن و زیبایی های دوران پیری و برجسته کردن معایبی که رفته رفته راه را بر انزوای سالمندان و قد کشیدن سراها برای محصور خمیده قامتان هموار کرده است.
حال آنکه پیران کوله باری از تجربه اند و «چیزها دانند که جوانان ندانند» و به فرموده ی امام صادق (ع) « پیر در میان اهلش، همانند پیامبر میان امتش است» که در میان بستگان مقامی مرشد گونه دارد و از عزتی و احترامی بالا برخوردار است. البته مقام مرشد و پیامبرگونه ، به دلیل تبلیغات نادرست و دوری از «اصل خویش» خدشه دار شده و به جای آنکه پیران تکیه گاه معنوی خانواده باشند ، به دروازه دنیای افسردگی ورود پیدا می کنند و راهی سرای سالمندان می شوند.
متاسفانه سالمند گریزی به تبعیت از غرب ، مثل خوره روح جامعه ایرانی را دارد خراش می دهد و در این غربزدگی به قول جلال ، از غربی ها هم غربی تر شده ایم و نمی دانیم که غرب ِ بی سر و سامان – از منظر ما – به بلوغ انسانی رسیده و بر عکس ما که در تجملاتش غرق شده ایم ، رجعتی انسانی به گذشته کرده و همزیستی جوانان و پیران را لازمه رشد و تعالی جامعه می داند و بی سبب نیست که به انحا مختلف سعی بر جبران مافات دارد.
به عنوان نمونه ، هلند خانه هایی ساخته و به شرط نگهداری از سالمندان ، مجانی در اختیار دانشجویان قرار داده تا هم مشکل تنهایی و انزوای سالمندان حل شود و هم آنان از تجربیات پیران جامعه بهره مند شوند. در ایران با وجود آموزه های اسلامی و برخورداری از تمدنی کهن و تاکید بر حرمت سالخوردگان ، سرای سالمندان سال به سال رو به فزونی ست و در کنار آن نیز گاهی اوقات خبرهای تلخ رها کردن پدران و مادران پیر در گوشه ی خیابان به گوش می رسد و اینجاست که به کُنه سخن سید جمال پی می بریم «که در غرب اسلام دیدم و در شرق مسلمان» !
البته خدمات و زحمات کارکنان مهربان و دلسوز آسایشگاه های سالمندان را نمی توان انکار کرد ولی واقعیت آن است که محیط سرای سالمندان، هر چند هم که آکنده از محبت پرستاران باشد، باز هم نمی تواند، جایگزین فضای عاطفی خانواده شود.
اینجاست که حس انسان دوستی و احترام به سالمندان ، باید با حضور و ادای احترام و نوازش دست های چروکیده ، جلوه گر شود تا نشان دهیم ایرانی اگر چه در پیچ و خم قرن ها ، دستخوش تغییر شده اما همنوع دوستی و احترام ، هنوز در وجودش موج می زند ؛ همان کاری که محمد مالی عزیز و جناب پیش بین و گروه هنری محمدی مهربان بی هیچ چشمداشتی انجام دادند و با حضور خود در سرای سالمندان و اجرای نمایش و موسیقی ، لبخندی بر لبان آنان نشاندند که شاید ثواب نشاندن این لبخندها بر لبان خشکیده سالمندان ، فراتر از سال ها عبادت ما در تنهایی و بی خدمت خلق ، باشد…
به امید روزی که سالمندی بهانه ای باشد برای استحکام هر چه بیشتر روابط عاطفی بین خانواده ها ، نه بهانه ای برای رها کردن و خشکیدن عاطفه ها.
خیلی آقایید .
احسنت .