چرا فقط شهرداری!

غلامرضا جعفری : مدتی پیش آمارنامه شکلی در فضای مجازی منتشر شد و درصد فساد در هر سازمانی را به ترتیب وزن،لیست کرده بود و در بالای فهرست نخست بانکها و بعد شهرداری ها در قله ایستاده بودند و پرچم شان در حال اهتزاز،با این تفاوت که این بار پرچمی به شدت خجول از حجم فساد منتسب بود،همینطور که به لیست نگاه می کردم و با پایین رفتن اعداد به ته جدول رسیدم مشاهده کردم که این گزارش از بنیاد غلط است،چرا؟خواهم گفت.

البته در گزارش مذکور نه جامعه آماری مشخص بود ،نه فراوانی و نه هیچ معیار اصولی پژوهش و شاید توقعی چنین از مطالبی که در فضای مجازی منتشر می شوند توقعی زیاده خواهانه باشد،به هر حال هر چقدر پایین تر می رفتم دریافت اینکه پژوهش راه را از بنیاد غلط رفته برایم مشهودتر می شد؛در بالای لیست نخست بانکها بودند و بعد شهرداری ها و تصور می کنم نیروی انتظامی و همینطور به پایین جدول تا به سازمان حفظ محیط زیست و استاندارد و ... می رسیم که تقریبا در نقطه نهایی جدول ایستاده بودند و جزئی از سازمانهای کمتر آلوده، حالا اگر به بالای جدول نگاه کنیم مشاهده می کنیم ارتباط اصولی و وجه اشتراک میان بانک ها و شهرداری ها و نیروی انتظامی به تعداد و کمیت بسیار بالای مراجعه مردمی به سازمان ها باز می گردد و این یعنی این سازمان ها به دلیل نوع خدماتی که می دهند بیشتر در معرض نقد و شکایت قرار می گیرند و گرنه چگونه می توان سازمانی مثل محیط زیست را از این همه فساد در خاک و باد و آب و هوا مبرا کرد؟ اصلا نشانه های فساد مگر چیزی به جز همین ویرانی هاست؟ اگر به بدن انسان بازگردیم مشاهده میکنیم که فساد علت العلل همه بیماری هاست حالا اگر همین موضوع را با طبیعت این همانی کنیم چگونه می توان با وضعیت فعلی محیط زیست و نوع پست استاندارد کالاها و اغذیه ها و هزاری چیز مرتبط دیگر این سازمان ها را پاکتر یافت؟!

البته نمی خواهم و نمی شود منکر حجم آلودگی در سازمانی چون شهرداری و یا بانک ها شد اما این آلودگی عیان و آشکار است و مثل یک بیماری مشهود، امکان درمانش بیشتر محتمل، حال آنکه بدترین نوع بیماری که معمولا به مرگ بیمار منجر می شود بیماری پنهان است، همان بیماری هولناکی که سازمانی مثل محیط زیست و بهداشت و استاندارد را از حیز انتفاع انداخته اما به دلیل نبود ارتباط کاری با مردم و عدم وجود مراجعات مکرر مردم به چنین سازمان هایی، بیماری هولناکشان مخفی مانده حال آنکه بیماری شهرداری ها و بانکها لخت در برابر مردم است و مردم شاهد فساد سازمان هایی چنین.

در هر حال نباید از دیگران چنان غافل شد که یک هو اکسیژن محیط بدل به خاکستر نیشکر شود و باز هم تصور کنیم که سازمان محیط زیست سازمان قدیس هاست و بانکها و شهرداری ها محل اسکان ابلیس های انسان نما.