از واردات لوله تا واردات پوشاک به خوزستان

شوشان / علی محمدیان

یک بُعد اساسی برای رسیدن به خودکفایی و دور زدن تحریم ها توجه به ظرفیت های بومی هر منطقه است که هر استان بنا بر این ظرفیت ها ، باید در راستای تحقق فرمایش مقام معظم رهبری بکوشد و در کنار ایجاد فرصت های جدید اشتغال ، از اشتغال موجود نیز صیانت کند تا از نابودی و به قهقرا رفتن اشتغال های موجود  جلوگیری شود.

در موارد متعدد استاندار خوزستان نیز بر این امر تاکید داشته و راه حل برون رفت از معضل بیکاری استان را توجه به صنایع و استفاده تمام و کمال از تولیدات درون استانی می داند.

در سخنرانی ها و جلسات متعددی دکتر حجازی نسبت به مصرف کالاهای تولیدی خوزستان به مدیران دستگاه های مختلف هشدار داده و گفته است تا زمانی که تولیدات استان می تواند نیازها را برطرف کند دیگر ضرورتی ندارد از اصفهان یا تهران یا دیگر استان ها آب معدنی ، پوشاک و ... وارد شود.

مدیر کل تعاون ،کار و رفاه اجتماعی خوزستان نیز معتقد است که برای دستیابی به اشتغال پایدار، لازم است از نیروی کار و تولید داخلی حمایت شود و مردم نیز به سمت مصرف کالا و محصول های استان روی آورند؛ چرا که حمایت از نیروی کار و تولید استان تنها راه دستیابی به اشتغال پایدار است.

متاسفانه بخشهای مختلف استان نسبت به تامین همین کالاهای تولیدی با کیفیت مشابه و یا حتی کیفیتی پائین تر از سایر استانها و شهرستانها اقدام می کنند که این موضوع باید به صورت جدی پیگیری و منتفی شود.

به عنوان مثال در حالی که آموزش و پرورش در تامین روپوش مدارس، می تواند اشتغالزایی زیادی ایجاد کند اما دیده شده که برخی مدارس برای تامین روپوش مورد نیاز دانش آموزان با تولید کننده های سایر استانها و شهرستان ها قرارداد می بندند

در زمینه استفاده از لوله در طرح غدیر ( آبرسانی به آبادان و خرمشهر ) نیز متاسفانه همین امر تکرار شده است . شرکت لوله سازی اهواز توان تولید لوله های مورد استفاده و نیاز در این طرح را دارد اما مسئولان اجرایی این طرح از دورنقطه ترین شرکت های کشور بدون توجیه اقتصادی لوله برای این طرح وارد می کنند

با مثالی ساده می‌توان به ضرورت و اهمیت استفاده از تولیدات استانی در ایجاد سرمایه و اشتغال به خوبی  پی برد. سه برادر را در نظر بگیرید. یکی از آنها خیاط و تولید کننده و فروشنده پوشاک است.

دیگری تعمیرکار خودرو و برادر سوم هم معمار است. توافق سه برادر این است که در پایان فعالیت روزانه، درآمد حاصل از کسب و کار خود را در صندوقچه ای مشترک گذارند و متقابلاً، نیاز‌های مالی روزمره خود را نیز از همان صندوقچه بردارند.

حال اگر برادری که شغل او تعمیر خودروست، بخواهد برای خرید کت و شلوار و برای ساخت یا تعمیرات منزل خود به خیاط و به معماری غیر از برادران خود مراجعه نماید و آن برادران نیز برای تعمیر خودرو خود به تعمیر کاری دیگری مراجعه نمایند، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟

باز فرض کنید کت و شلوار تولید شده توسط این برادر 350 هزار تومان باشد و کت و شلوار خیاط غریبه سیصد هزار تومان باشد، با وجود این و با توجه به توافق قبلی سه برادر و بر مبنای معیار‌های اقتصادی و اصل منافع جمعی و به دلیل بدیهیات عقلی، خرید کت و شلوار سیصد هزار تومانی نه تنها به سود این برادر نیست، بلکه موجب زیان او و دیگر برادران او خواهد شد.

او اگر کت و شلوار 350 هزار تومانی را که توسط برادرش تولید شده است خریداری نماید، برادر او در پایان روز، در آمد خود را ـ که 350 هزار تومان آن را هم از برادر خود دریافت کرده است ـ در صندوقچه مشترک قرار می‌دهد. با این حساب موجودی صندوقچه مشترک کاهش پیدا نمی‌کند و از توان جمعی سه برادر کاسته نمی‌شود.

اما خرید کت و شلوار سیصد هزار تومانی، موجب می‌شود تا سیصد هزار تومان از دارایی مشترک سه برادر کم شود و در همان حال از ظرفیت تولید کارگاه خیاطی برادر او نیز کاسته شود و به طور مثال یک روز کار و تولید برادر او به نفع تولید کننده دیگر از بین برود.

اگر این مثال ساده را به جامعه بزرگتری به نام " خوزستان " تعمیم دهیم و از صندوقچه کوچک سه برادر به " سرمایه استانی " تعبیر نماییم آنگاه به راحتی قابل درک است که خرید کالا از بیرون از استان یعنی به خطر انداختن تولیدات بومی. یعنی از بین بردن اشتغال و سرمایه گذاری در بخش صنعت و کشاورزی و ...

بی تردید عدم حمایت از صنایع ، کارخانجات و تولیدگنندگان خوزستان سرانجامی جز بیکاری کارگران و افزایش نرخ بیکاری در خوزستان نخواهد داشت. یکی از موارد ملموس در این مورد ، لوله سازی خوزستان است که ورشکست شده و توان پرداخت حقوق کارگران خود را هم ندارد.

امید است که حمایت از تولید ملی، به یک استراتژی بلندمدت حداقل 20 ساله تبدیل شود تا عواید آن به تدریج نصیب تولید و اشتغال و سرمایه گذاری شود. زیرا باید توجه داشته باشیم که حمایت از تولید ملی تنها یک برنامه یک ساله نیست و به زیرساخت ها و زیربناسازی نیاز دارد. یعنی باید سیاست ها اصلاح شود، نرخ ارز و تورم، نرخ بهره، تعرفه ها، قوانین کار ومالیات، اصلاح شبکه توزیع، بسته بندی وبازاریابی، برندسازی و معرفی نام های تجاری معتبر ایرانی و جلب نظر مشتریان، و... باید در دستور کار باشد و هر یک از این سیاست ها تنها بخشی از بازار را حمایت می کند و این سیاست ها حداقل برای چند سال مورد توجه باشد تا اطمینان واعتماد تولید کننده و سرمایه گذار را جلب کند و تولید کننده از حمایت مردم در مصرف کالای داخلی مطمئن شود.