محمد رحمانیان در گفتوگو با ایلنا گفت: آن موقعی که من برای بازجویی نمایش «روز حسین» میرفتم نامهها از طرف کجا بود؟ از طرف نهاد ریاست جمهوری یا قوه قضاییه؟ نه! هیچ کدام اینها نبود. همه از طرف دوستان خودمان بودند و بازجو اسامیشان را به من گفت. این تئاتری است که برای همکاران خودش هم تره خرد نمیکند و علاقهمند است که عدهای پایشان از این تئاتر بریده شود و گورشان از این مملکت کنده شود تا راحتتر کار کنند. من تا ته این داستان رفتم و زمانی اگر کسی اعتراضی کرد مجبورم اسامی کسانی که گزارش داده بودند را بگویم. بازجوی من اصلا «روز حسین» را نخوانده بود و نمیدانست من چه کسی هستم و نمیدانست موضوع چیست.
خود بازجو به من گفت باور کنید ما با شما مشکلی نداریم و راست هم میگفت. گفت اینها همه گزارشها و راپورتهایی است که دوستان خودتان دادهاند. اینها شرایطی است که من را به سویی برد که دیدم بهتر است کمتر با بدنه تئاتر که نقش قاضی و بازجو را همه خود به تنهایی ایفا میکند در ارتباط باشم. شکر خدا تریبونهایی هم دارند؛ از روزنامههای اصلاحطلب گرفته تا غیراصلاحطلب.