محرم يادآور عاشورا و كربلا

محرم آمد و عاشورايي ديگر فرا رسيد و خاطرات كربلا زنده شد و نام حسين«ع» كه هميشه در قلب هاست باز هم بيشتر و بيشتر بر سر زبانها افتاده است و البته بازهم عزا و ماتمي ديگر در غم از دست دادن امام شهيدان حسين بن علي «ع» و هفتاد و دو تن از ياران مخلص و با وفايش، و بازهم آوردن پرچمها و علم ها و باز هم سياهپوش نمودن در و ديوار هر شهر و ديار و هركوي و برزن به احترام آنان، آري محرمي ديگر فرا رسيده است.

براستي چرا ماجراي عاشورا و كربلا اينگونه است كه تا به محرم وارد مي شوي بي اختيار به ياد امام حسين«ع» مي افتي، سياه مي پوشي و حزن و اندوه تو را فرا مي گيرد، و چرا با شنيدن روايت عاشورا و مظلوميت آنها ناله مي زني و اشك از چشمانت روان مي گردد. راز اين قصه چيست كه قرنهاست غصه آن از دلهايمان بيرون نمي رود و چگونه است آتش محبتي را كه سيد الشهدا در قرن ها پيش در قلبهايمان برافروخته سرد نمي شود و روز بروز ارادت ما بيشتر مي شود.

آري گويي اين حسين«ع» است كه به محرم جان بخشيده و حيات داده است و از اين رو امروز ديگر فرقي ميان ماه محرم و عاشورا و كربلا نيست و هر كدام را كه بگويي و تكرار كني به ياد قيام حسيني مي افتي و الحق اين حماسه حسيني است كه قدر و منزلت محرم و صفر را بالا برده است، همانگونه كه روزه قدر و منزلت ماه رمضان را بالا برده و آن را شهرالله نموده است.

اما پرسش اين است چرا مسلمانان نامسلمان، يزيديان با همراهي كوفيان پيمان شكن، امام برحق را در ماهي به شهادت رساندند كه اساسا ماهي حرام براي قتل و كشتن بود، محرم ماهي بود كه جنگ و خونريزي در آن نهي شده بود و اساسا حرمت ماههاى حرام« ذي القعده ، ذي الحجه ، رجب و محرم» از یادگارهاى پیامبران بزرگ الهى از جمله حضرت ابراهیم «ع» بود و این سنت ابراهیمي از زمان آن حضرت تا ظهور اسلام همچنان طبق سیره عملى در میان اعراب محترم شمرده مى شد،، البته قرآن کریم نیز بر آن صحه گذاشت و حرمت ماههاى حرام را امضاء کرد، حتي کافران و مشرکان قریش نیز براى ماههاى حرام، احترام ویژه اى قائل بودند و بنا به دلايلي جنگ و درگیرى را در آنها ناروا مى شمردند. اما براستي چرا و چگونه شد كه در محرم سال شصت و يكم هجري و در همين ماه حرام حسين«ع» و يارانش را به مسلخ شهادت بردند.

قرآن کریم در آیه سي و ششم سوره توبه صراحتا به حرمت ماه‌های حرام حکم داده است، آنجا كه خداوند می فرماید :إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَاللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فِی كِتابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذلِكَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَكُمْ وَ... بدرستى كه عدد ماهها نزد خدا دوازده ماه است، در همان روزى كه آسمانها و زمین را آفرید در كتاب او چنین بوده، از این دوازده ماه چهار ماه حرام است، و این است آن دین قویم، پس در آن چهار ماه به یكدیگر ظلم مكنید.

خداوند متعال همچنين حرمت حج و ماه حرام را در آيات متعدد ديگري نيز بیان نموده و مسلمانان را از جنگ و درگيري در اين ماهها برحذر داشته است. خداوند تعالي در سوره بقره آيه دويست و هفده مي فرمايد: یَسئَلُونَک عَنِ الشهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِیهِ قُلْ قِتَالٌ فِیهِ کَبِیرٌ وَ صدُّ عَن سبِیلِ اللَّهِ وَ کفْرُ بِهِ

وَ الْمَسجِدِ الْحَرَامِ وَ.... اى محمد) از تو درباره جنگ در ماه حرام پرسش مى کنند، در پاسخ آنان بگو: جنگ و درگیرى در این ماه، (گناهى) بزرگ و بازدارنده از راه خدا و موجب کفر به (نعمت هاى ) خدا و مسجدالحرام است.

آري محرم ماهي حرام براي جنگ نه فقط با مسلمين كه حتي از ديد مسلمانان جنگ با كفار نيز بوده است، اگرچه روايت عاشورا درس ها و عبرت هاي زيادي دارد كه هرچه نقل شود باز هم كم است، اما در اينجا به اين نكته مي پردازيم كه اساسا لشكريان يزيد و عبيدالله كه خود را مسلمان مي ناميدند و امام و يارانش را خارجي و خروج كرده برخليفه مي دانستند حتي به اين موضوع نيز توجه ننمودند و با زيرپا نهادن اين رسم الهي درمحرم، يعني يكي از ماههاي حرام جگرگوشه پيامبر«ص» را همراه با اصحاب محدود اما وفادارش ناجوانمردانه به شهادت رساندند و البته اين خود دليلي بزرگ براي بي اساس بودن مسلماني يزيديان، كوفيان و خواص مردود شده آن دوران مي باشد.

شکستن حرمت ماههاي حرام جنايت بني اميه را تا آنجا پيش برد كه اين عمل آنها ستمي بزرگ بر بشریت محسوب مي شود، آنها نه تنها با اخلاص ترين مومنان را شهيد نمودند بلكه اين اقدام فجيع و غيرانساني خود را در ماه محرم انجام دادند تا خوب معلوم شود كه در صف باطل مي باشند و البته راي خداوند بر اين بود تا عاشورا در ماه محرم باشد تا هم قداست آن بيشتر شده و هم خون اين شهيدان تاريخ ساز آيندگان گردد.