شوشان : عرفان حاج بابایی؛ بعد از اینکه جایگاه فوتسال ایران حتی در آسیا هم به خطر افتاده بود و ما آن صلابت گذشته را نداشتیم،محمد ناظم الشریعه با ساختن تیمی جوان،کم ادعا و البته قابل از لحاظ فنی توانست پس از دو دوره ناکامی در جام ملت های آسیا این تیم را در خاک ازبکستان بازهم به سکوی اول این قاره برگرداند.با فاصله ای اندک قرعه کشی جام جهانی نشان داد که باید در گروه مرگ به مصاف بهترین تیم اروپا،بهترین تیم آفریقا و تیم چندملیتی آذربایجان برویم.با حداقل امکانات و بازی های تدارکاتی راهی آمریکای جنوبی شدیم تا بلکه بتوانیم از کیان فوتسال ایران دفاع کنیم.

فوتسالی که هیچ کس ماجراجویی هایش را در جام جهانی 2008 با حسین شمس و وحید شمسایی و مصطفی نظری و دیگران از یاد نبرده بود.شروعمان می توانست نقشه راه ما را در کلمبیا تعیین کند.باخت 5-1 مقابل اسپانیا شاید خیلی ها را برآن داشت که ایران در سطح جهان حرفی برای گفتن ندارد.اما بازی دوم و بردی ارزشمند مقابل مراکش، ما را در موقعیت تاریخی صعود از گروه قرار داد.تساوی 3-3 جلوی آذربایجان بهمان اجازه نداد به عنوان تیم دوم از گروه صعود کنیم تا بلکه مقابل تایلند به میدان برویم.دست تقدیر کاری کرد که به لطف قوانین بازی های 24 تیمه به عنوان یکی از تیم های برتر سوم راهی مرحله یک هشتم نهایی شویم.

جایی که پر افتخار ترین تیم فوتسال جهان با اعجوبه ای به نام فالکائو انتظارمان را می کشید.خیلی ها ناامید پای تلویزیون نشستند و وقتی ایران گل اول را خورد با تصور اینکه "امشب له می شویم." تلویزیون را خاموش کردند و خوابیدند اما صبح با خواندن خبری یک خطی بر جای خود میخکوب شدند."ایران،برزیل را حذف کرد." بله. ایران برزیل بزرگ را از سر راه کنار زد و به مرحله بعد رفت.آن جا مقابل پاراگوئه کسی انتظار توقف و شکست را نداشت پس همه تا پاسی از نیمه شب بیدار ماندند و برد ثانیه های آخر را جشن گرفتند.روسیه اما حریف چغر و بد بدنی بود.شاید هم ما نباید به فینال می رسیدیم تا به همین زودی ها ارضا نشویم و تا ابد در باد فینالیست شدنمان نخوابیم.

با وجود یک بازی برتر از پس دفاع اتوبوسی روس ها برنیامدیم و راهی رده بندی شدیم.در رده بندی با گزارش جذاب عادل فردوسی پور که بی نهایت انرژی مثبت را به بینندگان انتقال می داد،توانستیم با همان نمایش منطقی و عاری از اضطراب و با تکیه بر تکنیک و استعداد ناب ایرانی،باخت 2-0 را به مساوی 2-2 تبدیل کنیم و در ضربات خوش یمن پنالتی،همان بلایی را که سر برزیل و فالکائو آوردیم سر پرتغال و ریکاردینیو بیاوریم و برویم روی سکوی جام جهانی.جایی که تا به حال به واسطه ورزش های توپی نرفته بودیم.

10 مهر را نباید فراموش کنیم.شنبه روزی بود که توانستیم بدون ولخرجی های نامتعارف برای مربیان دسته چندم خارجی و با اعتماد و تکیه بر جوانان ایرانی-چه روی نیمکت،چه داخل زمین- بالاتر از تیم های قدرقدرتی مثل برزیل و اسپانیا در جام جهانی فوتسال قرار بگیریم.اما همه چیز نباید همین جا تمام شود.همانطور که وحید شمسایی گفت،این موفقیت نباید مثل جرقه باشد.به امید اینکه با حمایت های بیشتر و سرمایه گذاری کلان تر بتوانیم قدم بگذاریم در راهی که 4 سال بعد نتیجه اش بشود قهرمانی تیم ملی فوتسال در رقابت های جام جهانی.چه بسا همین جا در خاک خودمان.در سالن 12 هزار نفری آزادی.

ان‌شاءالله

برچسب ها: قهرمانان ، کوچیک باز ، مراکش

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه