- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
6 نکته درباره توییت جدید محسن رضایی
«اوباما رفت اما بشار اسد هنوز رییس جمهور سوریه است.» این توییت آقای محسن رضایی است به مناسبت پایان دوران 8 ساله ریاست جمهوری باراک اوباما و خروج او از کاخ سفید...
مهرداد خدیر- «اوباما رفت اما بشار اسد هنوز رییس جمهور سوریه است.»
این توییت آقای محسن رضایی است به مناسبت پایان دوران 8 ساله ریاست جمهوری باراک اوباما و خروج او از کاخ سفید.
با تأکید بر این که نقدی که در پی می آید نفی مقاومت در سوریه و نقش رییس جمهوری آن خصوصا در مقابل نیروهای داعش نیست و تنها منطق توییت گذارنده محترم در این قیاس مد نظر است چند نکته ذکر می شود:
اولا: در حکومت جمهوری، اصل بر تداول قدرت است و نه تداوم آن.این که رییس یک جمهوری پس از دو دوره جای خود را به دیگری سپرده جای شگفتی ندارد چون تا بوده در آمریکا چنین بوده و تنها یک بار به خاطر جنگ از دو دوره فراتر رفت اما این که در حکومتی که در نام، جمهوری است رییس آن قدرت را از پدر تحویل بگیرد و عملا شاهد «جمهوری موروثی» در کشورهایی چون سوریه، آذربایجان و کره شمالی باشیم غیر متعارف است.
با تأکید بر این که نقدی که در پی می آید نفی مقاومت در سوریه و نقش رییس جمهوری آن خصوصا در مقابل نیروهای داعش نیست و تنها منطق توییت گذارنده محترم در این قیاس مد نظر است چند نکته ذکر می شود:
اولا: در حکومت جمهوری، اصل بر تداول قدرت است و نه تداوم آن.این که رییس یک جمهوری پس از دو دوره جای خود را به دیگری سپرده جای شگفتی ندارد چون تا بوده در آمریکا چنین بوده و تنها یک بار به خاطر جنگ از دو دوره فراتر رفت اما این که در حکومتی که در نام، جمهوری است رییس آن قدرت را از پدر تحویل بگیرد و عملا شاهد «جمهوری موروثی» در کشورهایی چون سوریه، آذربایجان و کره شمالی باشیم غیر متعارف است.
در مصر و لیبی هم البته این سودا را داشتند که قدرت را به پسر منتقل کنند و ناکام ماندند و یکی (معمر قذافی) با مرگی فجیع بهای گزافی برای آن پرداخت.
ثانیا: در منطق شیعه صرف ماندن در قدرت ارزش نیست. این گونه است که شیعه 5 سال حکومت علی ع و 9 ماه زمام داری فرزند گرامی اش را باارزش تر از همه زمام داری های دیگر می داند و علی ع نه 5 سال بر امپراتوری اسلام که هزار و چند صد سال است بر قلوب شیعیان حکومت می کند.
ما آموخته ایم که چگونه ماندن مهم است. این که رییس مادام العمر یک حکومت را با تعداد رییس جمهورهایی که در آمریکا آمدند و رفتند مقایسه کنیم رفتاری برخاسته از منطق دموکراسی نیست.
در کوبا هم فیدل کاسترو عادت داشت سال های زمام داری خود را با تعداد رییس جمهورهای آمریکا مقایسه کند.
ابراهیم اصغر زاده در خاطره ای نقل کرده که در سال 70 به عنوان نماینده مجلس سوم به هاوانا رفت و با کاسترو ملاقات کرد و رهبر کوبا در آن دیدار با ابراز تأسف از درگذشت امام خمینی می گوید: کاش در 30 سالگی رهبر شده بودند تا حالا حالاها بودند و اضافه می کند «من این بخت را داشتم که در جوانی انقلاب پیروز شد و خیلی سال است که مانده ام!»
منطق امام اما این نبود و به همین خاطر در پاسخ به این پرسش که در بازگشت به کشور چه احساسی دارید گفتند هیچ. چون در نگاه تکلیف گرا و نه نتیجه گرا و کیفی و نه کمی ماندن درقدرت به هر قیمت فی نفسه ارزش ندارد و گاه ترک قدرت ارزش مند تر است تا ماندن. این اشارات البته به صورت کلی است و کاری به دکتر بشار اسد نداریم و منطق مقایسه و ارزش گذاری را نقد می کنیم. ضمن این که حکومت در منطق عدالت گرایانه، طریقیت دارد نه موضوعیت. آقای رضایی اما انگاربرای صرف ادامه حکومت ارزش قایل شده است.
ثالثا: شاید منظور ایشان این است که کار رییس جمهوری که برکناری اسد را در دستور کار قرار داده بود تمام شد و رییس جمهوری روی کار آمده که به برکناری اسد معتقد نیست. با این نگاه در واقع از ریاست جمهوری ترامپ استقبال شده است. این ترجیح هم با سیاست کلی نظام که در انتخابات آمریکا جانب یکی را نمی گیرد و تفاوت چندانی بین دموکرات و جمهوری خواه قایل نمی شود سازگارنیست.
رابعا: بی آن که بخواهیم مقاومت بشار اسد را در مقابل نیروهای خشن داعش انکار کنیم از جناب رضایی می پرسیم ایشان کدام یک از این دو چهره انقلابی و مشهور آفریقا را ترجیح می دهد: نلسون ماندلا یا رابرت موگابه؟
اولی داوطلبانه قدرت را ترک کرد و در 95 سالگی درگذشت و دومی در 93 سالگی همچنان هست و رکورد نرخ تورم را شکسته است!
نکته آخر این که اتفاقا مهم ترین انتقادی که به دونالد ترامپ وارد این است که در قالب جمهوری نوعی سلطانیسم را احیا کند و تا حالا هم چنین رقتار هایی از او سر زده و در این صورت شاید او هم هوس کند بماند.
ثانیا: در منطق شیعه صرف ماندن در قدرت ارزش نیست. این گونه است که شیعه 5 سال حکومت علی ع و 9 ماه زمام داری فرزند گرامی اش را باارزش تر از همه زمام داری های دیگر می داند و علی ع نه 5 سال بر امپراتوری اسلام که هزار و چند صد سال است بر قلوب شیعیان حکومت می کند.
ما آموخته ایم که چگونه ماندن مهم است. این که رییس مادام العمر یک حکومت را با تعداد رییس جمهورهایی که در آمریکا آمدند و رفتند مقایسه کنیم رفتاری برخاسته از منطق دموکراسی نیست.
در کوبا هم فیدل کاسترو عادت داشت سال های زمام داری خود را با تعداد رییس جمهورهای آمریکا مقایسه کند.
ابراهیم اصغر زاده در خاطره ای نقل کرده که در سال 70 به عنوان نماینده مجلس سوم به هاوانا رفت و با کاسترو ملاقات کرد و رهبر کوبا در آن دیدار با ابراز تأسف از درگذشت امام خمینی می گوید: کاش در 30 سالگی رهبر شده بودند تا حالا حالاها بودند و اضافه می کند «من این بخت را داشتم که در جوانی انقلاب پیروز شد و خیلی سال است که مانده ام!»
منطق امام اما این نبود و به همین خاطر در پاسخ به این پرسش که در بازگشت به کشور چه احساسی دارید گفتند هیچ. چون در نگاه تکلیف گرا و نه نتیجه گرا و کیفی و نه کمی ماندن درقدرت به هر قیمت فی نفسه ارزش ندارد و گاه ترک قدرت ارزش مند تر است تا ماندن. این اشارات البته به صورت کلی است و کاری به دکتر بشار اسد نداریم و منطق مقایسه و ارزش گذاری را نقد می کنیم. ضمن این که حکومت در منطق عدالت گرایانه، طریقیت دارد نه موضوعیت. آقای رضایی اما انگاربرای صرف ادامه حکومت ارزش قایل شده است.
ثالثا: شاید منظور ایشان این است که کار رییس جمهوری که برکناری اسد را در دستور کار قرار داده بود تمام شد و رییس جمهوری روی کار آمده که به برکناری اسد معتقد نیست. با این نگاه در واقع از ریاست جمهوری ترامپ استقبال شده است. این ترجیح هم با سیاست کلی نظام که در انتخابات آمریکا جانب یکی را نمی گیرد و تفاوت چندانی بین دموکرات و جمهوری خواه قایل نمی شود سازگارنیست.
رابعا: بی آن که بخواهیم مقاومت بشار اسد را در مقابل نیروهای خشن داعش انکار کنیم از جناب رضایی می پرسیم ایشان کدام یک از این دو چهره انقلابی و مشهور آفریقا را ترجیح می دهد: نلسون ماندلا یا رابرت موگابه؟
اولی داوطلبانه قدرت را ترک کرد و در 95 سالگی درگذشت و دومی در 93 سالگی همچنان هست و رکورد نرخ تورم را شکسته است!
نکته آخر این که اتفاقا مهم ترین انتقادی که به دونالد ترامپ وارد این است که در قالب جمهوری نوعی سلطانیسم را احیا کند و تا حالا هم چنین رقتار هایی از او سر زده و در این صورت شاید او هم هوس کند بماند.
