در انتخابات شوراها به چه کسانی رای ندهیم!

بی شک بخشی از این ناکارآمدی تاسف بار برمی گردد به انتخاب های غلط ما جماعت هشتاد میلیون نفری که نتوانستیم از بین نزدیک به سیصدهزار کاندیدا - که در این دوره، ۱۴ درصد هم رشد داشته اند - افرادی را به پارلمان های شهری و روستایی بفرستیم که فهم سکونتگاهی آنها و سواد بوم شناختی شان، بیشتر از قدرت بدنی، هنری، عرفانی، قومیتی، ادبی، جنگ افزاری، سیاسی و ... باشد!

اینک اما دوره آزمون و خطا را باید پایان دهیم، بهترین و کاراترین دستگاه گزینش، نه وزارت کشور، نه مجلس و نه شورای نگهبان که ما مردم ایران هستیم و باید نشان دهیم سزاوار برخورداری از نمایندگانی فرهیخته، وارسته و متخصص در حوزه شهر و روستا بوده که رنگِ سیاسی، عبادی، قومیتی، نظامی، ورزشی و هنری آنها نباید و نمی تواند در انتخاب شان برتر از تخصص و تعهدشان به حوزه شورای شهر و روستا باشد.

با نگاهی به روند فاجعه بار اُفت کیفیت زیستن در اغلب کلانشهرهای ایرانی، درمی یابیم که حتی در سکونتگاه هایی که امکان انتخاب متخصصانی کاربلد بیشتر هم بوده، عملاً کار را به نابلدان سپرده ایم. فاجعه تهران، به عنوان مرکز و قطب مورد توجه جمهوری اسلامی ایران که گاه در دست این یا آن جناح بوده و گاه اشتراکی آن را اداره کرده اند، نشان می دهد که باید ردپای جریانهای سیاسی را در انتخابات شوراها به کمینه رسانده و اجازه دهیم افرادی وارد ساختمان بهشت شوند که عملاً به آموزه غلبه انسان‌محوری بر خودرومحوری در چیدمان مبلمان شهری باور داشته و خود اهل‌رکاب باشند و نه خودروسوار. نمی شود صرفاً به آدمهایی دلخوش کرد که شعارهایی قشنگ سرمی دهند، اما خود در پستو آن کارِ دیگر می کنند!
تهران و دیگر کلانشهرهای ایرانی برای مهار آلودگی هوا، آلودگی صوتی و ترافیک نیاز به ساخت پل و تونل و آزادراه و پارکینگ طبقاتی و تقاطع غیرهمسطح بیشتر ندارد. آنهایی که اجازه دادند تا چنین فاجعه ای توسط شهرداری ها رقم بخورد، بی شک شریک این جرم و جنایت هستند. بیاییم با طرد سیاست‌بازها، ورزشکارها، هنرمندها، نظامی‌ها و دیگر مشاغلی که آشکار است به الزامات ژینایی شهری و روستایی اشراف ندارند، راه را باز کنیم برای ورود داوطلبینی که تخصص های مرتبط در حوزه شهرسازی، محیط زیست، حقوق شهروندی، اقتصاد، مدیریت و ارتقای کیفیت روانی زیستن در سکونتگاه های انسانی را برعهده دارند تا بتوانیم مشکل زباله، آلودگی هوا، آبخیزداری شهری، تراکم فروشی، پاکتراشی فضای سبز، اصوات و نور ناهنجار و ترافیک را به عنوان هشت بحران جدی امروز در سکونتگاه های ایرانی را حل کنیم.

یادمان باشد!
وقتی آمار مرگِ زودرس در لندن در سال ۲۰۱۶، ۹۵۰۰ نفر اعلام می شود، یعنی شمارِ آنهایی که در تهران قربانی آلودگی هوا می شوند، دستکم چندبرابر این رقم است که هرگز اعلام نمی شود! چرا؟ وقتی در کل بریتانیا در سال گذشته، بیش از ۴۰ هزار نفر قربانی آلودگی هوا شده اند، همه نمایندگان منتخب شوراهای شهر که سبب مرگ زودرسِ سالانه بیش از یکصدهزار ایرانی را فراهم می کنند، در این جنایت شریک هستند.

پس ای داوطلبین محترم! 
اگر تخصص لازم را برای حل چنین بحرانهایی ندارید، لطفاً اجازه دهید تا کاربلدان این کرسی های مقدس را اشغال کنند.