- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
مجاهد خضیراوی :
شوشان خرمشهر : مجاهد خضیراوی بازیکن اسبق باشگاه استقلال می گوید: گذشته‌ی من مثل یک فیلم یا کتاب همیشه جلوی چشمانم است. ۱۶ساله بودم که آمدم تهران تا مثلا برای خودم کسی شوم. آمدم و خیلی زود درخشیدم و دردانه‌ی استقلال و تیم‌ملی و بلاژویچ شدم، اما یکهو گیر آدم‌هایی افتادم که کمر به نابودی‌ام بسته بودند. باور می‌کنید در یک خوابگاه درب و داغان هر روز نان و ماست جلویم می‌گذاشتند.
خیلی‌ها من را می‌خواستند. پرسپولیس حاضر بود ۱۰میلیون تومان به من بدهد تا پیراهن‌شان را بپوشم، اما عشق من استقلال بود. برای همین تمام پیشنهادهای نان و آبدار را رد کردم و به شندرغاز قرارداد نان و ماست دل بستم.
*من هم اشتباه داشتم. من هم اسیر جوانی و هیجان شدم، اما یادتان باشد که آن زمان فقط ۱۶سالم بود. هر روز می‌رفتم روی جلد روزنامه‌‌ها و صدهزار نفر در ورزشگاه برایم هورا می‌کشیدند. به خدا از هیچ، همه چیز ساختند تا از یک من شهرستانی ابلیس بسازند. عصر جمعه بود، ما دربی را بردیم و هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم که نصف ورزشگاه یک‌صدا تشویقم کردند. از آزادی که آمدم بیرون، به یک مهمانی رفتم. خیلی‌های دیگر هم در آن ضیافت بودند، اما...
*من بیچاره سیبل آن جشن شدم و تا به خودم بیایم، نشریات عکسم را زدند و صورتم را شطرنجی کردند. نامرد‌ها جوری مرا زدند که دیگر بلند نشوم. من تا قیام قیامت صبر می‌کنم و یقه‌ی آنها را که همه‌ی آرزو‌هایم را له کردند و آبرویم را بردند، بگیرم.
* همه به چشم یک جانی به من نگاه می‌کردند. خداوکیلی می‌توانستم حقم را از فوتبال ایران بگیرم، اما بعضی‌ها مجاهد تنبیه‌شده و خانه‌نشین را هم تحمل نکردند و ضربه‌ی دیگری به من زدند.
* برای من دیگر نه اعصابی مانده، نه حس و حالی. فوتبالی که با پنبه سر مجاهد را برید، به چه درد من می‌خورد. با خودم عهد بسته‌ام تا دم آخر، دوروبر زمین‌های فوتبال آفتابی نشوم.
*بیچاره پدرم یک عمر غصه‌ی من و بچه‌هایش را خورد. اما باز هم دلش پیش فوتبال بود. در آن دربی معروف که استقلال به پرسپولیس باخت و ایمون زاید سه گل زد، پدرم پای تلویزیون سکته کرد و روی دست‌هایمان جان داد. وقتی می‌گویم فوتبال قاتل ما بوده، قبول کنید.
