- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
روزنامه‌نگارجماعت اگر انجمن صنفی می‌خواهد، اگر امنیت شغلی لازم دارد، اگر نمی‌خواهد غم نان داشته باشد، همه را برای یک مهم می‌خواهد؛ برای این می‌خواهد بنویسد؛ بنویسد از دردهای جامعه، از فسادهای نهادینه‌شده، از ساختارهای نادرست. روزنامه‌نگار می‌خواهد بنویسد که جامعه بهتری داشته باشیم؛ بنویسد که اگر دردی هست، درمان شود و اگر زخمی هست، التیام یابد.
امروز 17 مرداد روز خبرنگار است. در کنار تبریکاتی که از این سو و آن سو می رسد و سخنانی در تجلیل و گرامی داشت و ورای تعارفات مرسوم اما واقعیت هایی هست که گفته یا نوشته نمی شود شاید به این خاطر که روزنامه نگاران بیشتر سرگرم جامعه و بیرون اند تا خودشان و درون.
سرمقاله امروز روزنامه جدیدالانتشار «آسمان آبی» اما به همین واقعیت ها پرداخته است.
سرمقاله «آسمان آبی» به قلم روزنامه نگار خوش قریحه – شهریار شمس مستوفی- از این قرار است:
ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید: «کوزه گر از کوزه‌شکسته آب می‌خورد.» این ضرب‌المثل حکایت حال ما روزنامه‌نگاران است.
در سال، یک روز هم که در تقویم به نام روز خبرنگار نام‌گذاری شده است دست ودل‌مان نمی‌‌رود از خودمان و مسایل این شغل بنویسیم، اما وقتی با خودمان کنار می‌آییم که بنویسیم، نمی‌دانیم چه بنویسیم.
دکتر نمک‌دوست جمله خوبی دارد؛ می‌گوید: «روزنامه‌نگار مثل مغز جامعه می‌‌ماند؛ با آنکه همه دردهای جامعه را می‌فهمد، اما خودش عصبی که درد را احساس کند ندارد؛ اگر چاقو هم در آن فروکنید، دردی نمی فهمد.»
روزنامه‌نگار این‌گونه است؛ پردردی است که درد خود را نمی‌فهمد؛ یعنی می‌فهمد، اما به روی خودش نمی‌آورد.
از این مقدمه طولانی بگذریم می‌رسیم به روزمان در تقویم؛ روزی که بهانه نام‌گذاری‌اش کشته‌شدن یکی از همکاران‌مان در مزارشریف به‌دست طالبان است.
در این روز حجم بزرگی از تبریک و تهنیت و تشکر، با چاشنی زخم‌زبان، ازسوی نهادها و سازمان‌ها به‌سویمان سرازیر می‌شود و همه می‌شوند مدرس روزنامه‌نگاری، و در کنار تبریک‌هایشان، اخلاق حرفه‌ای و منش کاری آموزش می‌دهند که «...امیدواریم ضمن رعایت اخلاق حرفه‌ای، در بازنشر درست اخبار موفق باشید.» اما یکی هم دردمان را نمی‌پرسد؛ از درد کمبود درآمد، نداشتن امنیت شغلی و بیکاری گاه‌به‌گاه بگیرید تا درد نداشتن یک انجمن صنفی که کنارت بایستد.
بااین‌همه، دردمان اینها نیست؛ هست، اما همه‌اش نیست؛ دردی است که خودمان هم نمی‌توانیم از آن حرف بزنیم. دردی که سابقه‌ای به‌بلندای تاریخ روزنامه‌نگاری این مملکت دارد؛ از جهانگیرخان صوراسرافیل که در باغشاه به دارآویخته شد تا فرخی‌‌یزدی که دهانش را در زندان دوختند و از محمد مسعود که جلوی دفتر «مرد امروز» ترور شد تا همین محمود صارمی که در مزار شریف شهید شد.
روزنامه‌نگارجماعت اگر انجمن صنفی می‌خواهد، اگر امنیت شغلی لازم دارد، اگر نمی‌خواهد غم نان داشته باشد، همه را برای یک مهم می‌خواهد؛ برای این می‌خواهد بنویسد؛ بنویسد از دردهای جامعه، از فسادهای نهادینه‌شده، از ساختارهای نادرست. روزنامه‌نگار می‌خواهد بنویسد که جامعه بهتری داشته باشیم؛ بنویسد که اگر دردی هست، درمان شود و اگر زخمی هست، التیام یابد.
روزنامه‌نگار اگر غم نان هم داشته باشد، بازهم می‌نویسد؛ اگر امنیت شغلی هم نداشته باشد، می‌نویسد؛ اما اگر آزادی نداشته باشد...
سرمقاله امروز روزنامه جدیدالانتشار «آسمان آبی» اما به همین واقعیت ها پرداخته است.
سرمقاله «آسمان آبی» به قلم روزنامه نگار خوش قریحه – شهریار شمس مستوفی- از این قرار است:
ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید: «کوزه گر از کوزه‌شکسته آب می‌خورد.» این ضرب‌المثل حکایت حال ما روزنامه‌نگاران است.
در سال، یک روز هم که در تقویم به نام روز خبرنگار نام‌گذاری شده است دست ودل‌مان نمی‌‌رود از خودمان و مسایل این شغل بنویسیم، اما وقتی با خودمان کنار می‌آییم که بنویسیم، نمی‌دانیم چه بنویسیم.
دکتر نمک‌دوست جمله خوبی دارد؛ می‌گوید: «روزنامه‌نگار مثل مغز جامعه می‌‌ماند؛ با آنکه همه دردهای جامعه را می‌فهمد، اما خودش عصبی که درد را احساس کند ندارد؛ اگر چاقو هم در آن فروکنید، دردی نمی فهمد.»
روزنامه‌نگار این‌گونه است؛ پردردی است که درد خود را نمی‌فهمد؛ یعنی می‌فهمد، اما به روی خودش نمی‌آورد.
از این مقدمه طولانی بگذریم می‌رسیم به روزمان در تقویم؛ روزی که بهانه نام‌گذاری‌اش کشته‌شدن یکی از همکاران‌مان در مزارشریف به‌دست طالبان است.
در این روز حجم بزرگی از تبریک و تهنیت و تشکر، با چاشنی زخم‌زبان، ازسوی نهادها و سازمان‌ها به‌سویمان سرازیر می‌شود و همه می‌شوند مدرس روزنامه‌نگاری، و در کنار تبریک‌هایشان، اخلاق حرفه‌ای و منش کاری آموزش می‌دهند که «...امیدواریم ضمن رعایت اخلاق حرفه‌ای، در بازنشر درست اخبار موفق باشید.» اما یکی هم دردمان را نمی‌پرسد؛ از درد کمبود درآمد، نداشتن امنیت شغلی و بیکاری گاه‌به‌گاه بگیرید تا درد نداشتن یک انجمن صنفی که کنارت بایستد.
بااین‌همه، دردمان اینها نیست؛ هست، اما همه‌اش نیست؛ دردی است که خودمان هم نمی‌توانیم از آن حرف بزنیم. دردی که سابقه‌ای به‌بلندای تاریخ روزنامه‌نگاری این مملکت دارد؛ از جهانگیرخان صوراسرافیل که در باغشاه به دارآویخته شد تا فرخی‌‌یزدی که دهانش را در زندان دوختند و از محمد مسعود که جلوی دفتر «مرد امروز» ترور شد تا همین محمود صارمی که در مزار شریف شهید شد.
روزنامه‌نگارجماعت اگر انجمن صنفی می‌خواهد، اگر امنیت شغلی لازم دارد، اگر نمی‌خواهد غم نان داشته باشد، همه را برای یک مهم می‌خواهد؛ برای این می‌خواهد بنویسد؛ بنویسد از دردهای جامعه، از فسادهای نهادینه‌شده، از ساختارهای نادرست. روزنامه‌نگار می‌خواهد بنویسد که جامعه بهتری داشته باشیم؛ بنویسد که اگر دردی هست، درمان شود و اگر زخمی هست، التیام یابد.
روزنامه‌نگار اگر غم نان هم داشته باشد، بازهم می‌نویسد؛ اگر امنیت شغلی هم نداشته باشد، می‌نویسد؛ اما اگر آزادی نداشته باشد...
