جلسات بررسی صلاحیت وزرا، کسل کننده، غیرجذاب و حتی ناامید کننده

جلسات مجلس و بخش زنده آن از تلویزیون باعث شد تا موج انتقادها به سوی پارلمان روانه شود. انتقادهایی که از هم به رفتار نمایندگان بر می‌گردد و هم به قوانین مربوط به بررسی صلاحیت وزرای دولت.

این رفتار و آن قوانین باعث شد تا جلسات مجلس، کسل کننده، غیرجذاب و حتی ناامید کننده باشد.

در این جلسه طبق قانون دو موافق و مخالف و شخص وزیر پیشنهادی صحبت می‌کنند. قرار است در این صحبت‌های صلاحیت فردی و کاری فرد پیشنهادی رییس جمهور مورد نقد و کنکاش قرار بگیرد. جلسات مجلس در این دوره و دوره‌های قبل نشان داد این شیوه چندان کارآمد نیست.

اول- نمایندگان موافق و مخالف بیشتر به بحث‌‍‌های کلی می‌پردازند. اکثر آنها بیشتر به دنبال حل مشکلات منطقه خود هستند تا اینکه نگاه کلان به مشکلات کشور داشته باشند.

دوم- گاهی این مخالفت‌ها و موافقت‌ها دستخوش بازی‌های سیاسی قرار می‌گیرد. برخی موافقین در قامت مخالف حاضر می‌شوند تا مخالفین نتوانند در برابر وزیر قدم علم کنند یا مخالفین در پوشش موافق ظاهر می‌شوند. این رفتار باعث می‌شود نتوان به خوبی پی برد که وزیر پیشنهاد شده می‌تواند امور وزرات‌خانه مطبوع خود را به عهده بگیرد یا خیر.

سوم- وقتی وزیر زمان کافی برای پاسخ دادن به انتقادها را دارد چه لزومی دارد که موافق هم در دفاع از او نطق کند. دفاع‌هایی که بیشتر شبیه مجیز گویی وزیر است تا دفاع. در جلسات اخیر مجلس هم شاهد بودیم که وزیر دفاع و ورزش مخالف نداشتند اما موافقین در دفاع از وزرا صحبت کردند.

معمولا در سراسر جهان در هنگامی که کنگره یا مجلس می‌خواهد به وزرا رای اعتماد بدهد، از وزیر سوال‌های مشخص در مورد حوزه فعالیت کاری‌اش می‌پرسند. او هم فقط و فقط پاسخ سوال‌ها را می‌دهد. در مجلس ایران اما ما فقط شاهد کلیات هستیم. ارائه یک برنامه کلی از سوی وزیر، نطق‌های کلی از سوی نمایندگان و سخنرانی کلی‌تر وزیر پیشنهادی نمونه بارز کلی گرایی در هنگام بررسی صلاحیت وزرا در ایران است.

وقتی وزیر برنامه کلی می‌دهد نمی‌شود از او انتظار پاسخ گویی داشت. اما وقتی او مجبور بیان جزئیات می‌شود، می‌توان بعدها از او حساب کشی کرد. به طور مثال وقتی وزیر کشاورزی از برنامه‌های خود برای گندم، میوه‌ها و سبزیجات بگوید می‌شود یک سال بعد از او پرسید در مورد تولید سیب زمینی و وضعیت کشاورزان در این حوزه چه کاری انجام داده است.

جدا از این مشکلات و کلی گرایی‌ها، رفتار نمایندگان مجلس نیز در این مورد قابل توجه است. آنها برای اینکه به مردم شهر خود نشان بدهند در مجلس فعال هستند به هر طریق و شیوه‌ای می‌خواهند در دفاع و یا مخالفت از وزیر صحبت کنند. تذکر بدهد و به زبان ساده خودی نشان بدهند.

همین رفتار باعث می‌شود وقتی وزیر مخالف ندارد حدود چهار نفر در موافقت با وزیر سخن بگویند.

آنگونه که از شواهد پیداست نمایندگان مجلس در یکی از اولین اقدام‌های خود باید دستی به قوانین داخلی مجلس ببرند و شیوه رای اعتماد به وزرای دولت را تغییر دهند. این کار می‌تواند نام نیکی از مجلس دهم در تاریخ ثبت کند.