پیکر مرحوم دکتر محمدعلی شیخ استاد ممتاز و برجسته حقوق، فلسفه و ادبیات عرب دانشگاههای تهران روز پنجشنبه این هفته در زادگاهش دارالمومنین شوشتر تشییع و تدفین خواهد شد.
دکتر محمدعلی فرزند علامه محمدتقی شوشتری رجالی بزرگ و صاحب کتاب قاموس الرجال و نبیرهٔ شیخ جعفر شوشتری منبری و ذاکر بزرگ شیعه و صاحب کتاب الخصائص الحسینیه و نیز پدر بسیجی شهید مسعود شیخ است.
درگذشت این عالم فرزانه، ادیب برجسته و پژوهشگر سترگ، ضرورت بازنگری و بازاندیشی در آثار و منش علمی و عملی او را بیش از پیش گوشزد میکند.
اینجانب در دو مقطع توفیق داشت که با این شخصیت گرانقدر همکاری نزدیک داشته و از فیض وجودش بهرهمند شود. یکی در سمینار توسعه شوشتر و دیگری در جریان برگزاری کنگرهٔ علامه محمدتقی شوشتری پدر بزرگوار ایشان در نیمه اول دههٔ هفتاد خورشیدی بود.
به زعم اینجانب دکتر محمدعلی شیخ را نه تنها در ویژگیهای چون استواری علمی، تبحر دانشی و احاطهٔ آموزشی و پژوهشی ستود؛ بلکه او را از آن جهت که توانست معرفت علمی را به ساحت حقیقی خود که همانا معرفت عملی است، نزدیک، مقارن و مرافق سازد، باید تجلیل و تبجیل کرد.
از این جهت او دیگر صرفاً یک حقوقدان برجسته، یا فیلسوف دقیق و نکتهسنج، یا ادیب فرزانه نیست؛ بلکه او یک حکیم است. سرشت حکمت هم این است که از تک ساحتی کردن شخصیت انسان احتراز کرده و انسان را جامعالاطراف و ذو وجوه و جوانب میسازد. بدین دلیل که حکمت نقطهٔ تلاقی معرفت علمی و عملی است.
دکتر محمدعلی شیخ دقیقاً در این نقطه ایستاده است. او سه دوره نمایندگی مردم شوشتر و گتوند از سال 1375 تا 1387 را در مجلس شورای اسلامی پذیرفت. این حکمت است یعنی نقطهٔ تلاقی علم و عمل! در جایی که میتوان در زیر سایهٔ شاخسار آن آسود! مضطرب نبود! به اطمینان رسید! تعلق خاطر داشت! عشق ورزید
این قلم در آغاز این نوشتار بر بازنگری و بازاندیشی در شخصیت علمی و عملی دکتر محمدعلی شیخ انگشت اشارت رفته است، چرا که او جزء آخرین بازماندگان حکیمان این دیار است. تا شاید بتوان احیایی کرد؛ شاید!