منابع طبیعی؛ بستر حیات انسان ها !

شوشان – سید طاهر موسوی زاده :

منابع طبیعی از مهمترین سرمایه های ملّی است که به همۀ نسلهائی که در یک سرزمین زیست کرده و می کنند تعلّق دارد، لذا حراست از این سرمایۀ ملّی به عنوان امانتی در دست نسل امروز، مسئولیتی همگانی است. بمنظور آشنائی بیشتر مردم با این سرمایۀ ارزشمند و مشارکت عمومی در حفظ و توسعۀ آن، در کشور ما هفتۀ سوم اسفند ماه، یعنی از 15 تا 21 این ماه به عنوان هفتۀ منابع طبیعی و روز اوّل آن بنام روز درختکاری نامگذاری شده است تا اهمیت این نعمت ارزشمند الهی كه علاوه بر فواید مادی و معنوی بیشمار از مهم ترین عوامل حفظ بشر در برابر آلودگی های رو به افزایش صنعتی است، بیشتر مورد توجّه قرار گیرد.

منابع طبیعی موادی هستند که انسان در پیدایش آنها نقشی ندارد و در طبیعت به دو صورت تجدید شونده؛ مانند آب و خاک و جنگل ها و مراتع و غیرقابل تجدید، مانند معادن دیده می شوند. منابع طبیعی تجدید شونده تمامی ابعاد زندگی انسان را چنان دربرگرفته اند که بدون آن حیات انسان ها میسّر نبوده و همین مسأله نیر ضرورت حفاظت از آن را برای انتقال به نسل های آینده ایجاب کرده است. این منابع که تکیه گاهی مطمئن برای توسعه اقتصادی و اجتماعی، بستری برای رونق کشاورزی، عرصه ای برای تأمین مواد اولیۀ صنایع چوبی و کاغذی، زیستگاهی برای گونه های گیاهی و جانوری، منبعی برای تولید اکسیژن، گردشگاهی برای تفریح و محل مناسبی برای گذراندن اوقات فراغت اند با تولید محصولات پرارزش گوناگون، زمینه اشتغال عده بسیاری از افراد جامعه را فراهم می سازد و سبب شکوفائی اقتصاد ملّی می شوند.

امّا امروز روز جشن درختکاری است، منبع طبیعی تجدید شونده ای که نگهداری و تکثیر آن در فرهنگ غنی ایرانی از دیرباز جایگاهی ویژه داشته است و با ورود اسلام به ایران و تأكیدات فراوان این دین آسمانی و پیشوایان بزرگوار آن بر اهمیت درخت و حفظ و گسترش این عنصر حیاتی، توجّه به آن رنگی دینی به خود گرفت و تا كمتر از 200 سال قبل و پیش از ورود خسارت بار استعمارگران غربی به ایران، آثار عنایت ایرانیان به درخت و درختكاری در سراسر كشور بصورت باقیمانده از بیشه ها و باغ های مثمرو مفیدکاملاً مشهود بود.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، بازگشت مجدّدی به سنّت حسنۀ توجّه به درخت و درختکاری در كشور صورت گرفت و با رواج فرهنگ درختکاری هر ساله، میلیونها نفر در سراسر کشور به کاشتن نهال و توسعۀ فضای سبز می پردازند که اگر متولیان منابع طبیعی و محیط زیست کشور اندکی بخود بیایند و از همّتی که مردم بخرج می دهند بتوانند با برنامه ریزی صحیح و پیگیری های لازم بهره برداری کنند، بسیاری از بی تدبیری هایی که به کاهش زیانبار پوشش گیاهی کشور و قلع و قمع جنگ لها منجر شد، جبران شدنی خواهد بود.