- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان _ لفته منصوری:
در سفر به عتبات عالیات عراق بعد از زیارت مرقد مطهر و منور امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام، وارد بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین قبرستان جهان اسلام، وادی‌السلام شدم.
قبرستانی که مرقد حضرت هود (ع) و حضرت صالح (ع) و مقام امام زمان (عج) و آرامگاه شخصیت‌های بزرگ شیعه را در خود جای‌داده است.
پس از زیارت مرقد این دو پیامبر الهی به سراغ قبر مرحوم دکتر سردار شهابی استاد دوران دانشجویی خود در دانشگاه شهید چمران اهواز که در جوار مرقد سید علی قاضی طباطبایی تبریزی فقیه، حکیم و عارف بزرگ شیعه آرمیده؛ رفتم و فاتحه‌ای بر مزار آن انسان شریف که هم درس دین و هم درد دین داشت؛ خواندم.
*تجربه رویارو شدن با مرگ در وادی‌السلام زنده، تپنده و مهیب است. برخی می‌گویند مرگ، پایان تجربه است و خودش تجربه نمی‌شود؛ اما نه! زندگی ما پر از «مشقِ مرگ» است. مرگ‌های تدریجی، مرگ‌های نیمه‌تمام، مرگ‌های خُرد و این‌ها اگر تجربه‌ی مرگ نباشند؛ پس چیست‌اند؟! ما در زندگی روزمره‌ی خود دائماً با مرگ رویارو می‌شویم؛ اما پدیده‌ی مرگِ دیگران که محتوم ترین اتفاق ساده و بدیهی جهان و درعین‌حال پُربسامدترین رویداد تلخ هستی است؛ را کاملاً پاستوریزه و استرلیزه کرده‌ایم. در هنگام مرگ عزیزانمان جشنواره‌ای از آیین‌ها، آداب‌ورسوم و مناسک این جهانی بر پا می‌کنیم؛ که مرگ را به حیاط [یا حیات] خلوت و پستوی زندگی برانیم.
آن‌قدر که «مرگ» را نبینیم. آن‌قدر که سرکوبش کنیم؛ و خود را بر سازیم. آرزوی «جاودانگی» پنجره‌ی مرگ را به روی ما بسته است. آن‌سان که تمام منزلت خود را بر «سنگ‌های مرمرین» نوشته و بر قبرهایی که جز استخوان در شکم خود ندارند، قرار می‌دهیم؛ تا آوازه‌ی شکوهمان مندرس نشود! تا حیات این جهانی‌مان به ابدیت بپیوندند.*
در اینجا؛ سازمان اوقاف و امور خیریه چون تاجر پیشه‌ای فروشنده‌ی «کالای لوکس آخرت» در پاسخ به میل جاودانگی و برساخت قدرت، ثروت و شهرت این جهانیِ ما، «قبر» را به قیمتی گزاف می‌فروشد.
امسال قیمت قبر در قبرستان علی بن مهزیار اهوازی بالغ‌بر 60 میلیون تومان است؛ این در حالی است که قیمت قبر در امام‌زاده صالح تجریش و شاه عبدالعظیم ری به بیش از یک میلیارد تومان رسیده است. این تظاهرات جاودانگی و نامیرایی برای استمرار قدرت، ثروت و شهرت این جهانی در پرتو کالاهای لاکچری و لوکس آخرت خودنمایی میکند!
در وادی‌السلام فقیر و غنی در کنار هم دفن شده‌اند. 80 درصد مردگان عراقی در وادی‌السلام دفن می‌شوند. 15 درصد در وادی‌السلام پشت گاراژ سید جوده در کربلا که قدیمی شده و اخیراً در نزدیکی عمود 1172 مقبره‌ی جدیدی به مساحت 4 کیلومترمربع ایجاد کردند. هزینه خرید قبر با ریال ایرانی در وادی‌السلام قبل از بحران سقوط ریالِ ایران، بسیار ارزان‌تر و به‌صرفه‌تر از مقبره‌های امامزادگان در داخل کشور بود.
مع‌الوصف با شرایط جدید و گرانی حمل‌ونقل جنازه از ایران به نجف اشرف و حفر و تدفین و سنگ‌قبر کماکان به‌صرفه‌تر از قبرهای لاکچری در داخل ایران تمام می‌شود.
هزینه‌های مرگ چون هزینه‌های زندگی سرسام‌آور شده است. خرید قبر، سنگ‌قبر، پذیرایی و پخت‌وپز غذا در مراسم ترحیم، سوم و هفتم و شب‌های جمعه تا اربعین و هزینه‌های مداح و قاری و واعظ و مسجد گاه سر از میلیارد درمی‌آورد.
این هزینه‌ها که تحمیل ارزش‌های سرمایه دارانه ی طبقه بالای جامعه به طبقه‌های پایین است؛ هیچ سودی برای مرده ندارد؛ اما برای بازماندگان تداوم جاودانگی و پرستیژ اجتماعی است.
