گندم، نماد امنیت غذایی

ازجمله رسالت های مهم هر حکومتی ایجاد امنیت برای جامعه است. این امنیت باید پایدار و همه جانبه باشد. کلمه امنیت ریشه در واژه ی " امن" دارد و به معنی در امان و آسایش بودن ، مصونیت از خطر و ترس و آرامش خاطر می باشد.امنیت غذایی مهمترین امنیت است. سازمان ملل ، امنیت غذایی را دسترسی همه مردم به غذای کافی در تمام اوقات برای داشتن یک جسم سالم می داند. از جمله معیارهای توسعه انسانی امنیت غذایی می باشد. رسالت مهم هر دولتی  امنیت همه جانبه به ویژه امنیت غذایی و تأمین معیشت مردم است. گندم نماد امنیت غذایی و معیشت است. گندم از پرمصرف ترین گیاهان زراعی جهان است و از سالیان بسیار دور مهمترین منبع غذایی برای آنان بود و امروزه نیز گندم به صورت های مختلف  مورد تغذیه آحاد بشر در سراسر گیتی است. نان درآوردن و نان‌آور خانه به معنای تأمین معیشت است. نان آور اصلی ، گندم‌کاران و کشاورزان هستند که با زحمات فراوان و طاقت‌فرسا در راستای امنیت غذایی گام بر میدارند. این قشر را باید قدر دانست. حداقل کاری که دولت میتواند برای حمایت از کشاورزان و ایجاد و استمرار امنیت غذایی و به تبع آن توسعه انسانی و توسعه کشور انجام دهد ، بستر سازی برای خرید این محصول استراتژیک به قیمت مناسب می‌باشد. قیمت منطقی و مناسب با لحاظ اهمیت خودکفایی در گندم ، تورم موجود در کشور، هزینه های تولید و قیمت تمام شده محصول ، قیمت جهانی آن ، وضعیت سیاسی ایران و جهان، تحریم‌های همه جانبه آمریکا و.... می‌باشد. واقعیت این است که در محاسبه قیمت محصولات می بایست نرخ دلار در بازار بورس را در نظر گرفت نه دلار 4200تومانی. حتی اگر قیمت دلار را 8500تومان در نظر بگیریم قیمت گندم بیش از2000 تومان خواهد بود. دولت‌ها به طرق مختلف کشاورزان را مورد حمایت قرار می دهند تا بتوانند با این حمایت‌ها امنیت غذایی کشورشان را تضمین کنند. نظر به اهمیت فوق العاده کشاورزی،کشورهای مختلف جهان اعم از توسعه یافته و در حال توسعه به طرق مختلف این بخش را مورد توجه و حمایت قرار می‌دهند. وقتی‌که کشورهای پیشرو و صنعتی به صورت ویژه کشاورزی را مورد حمایت جدی قرار می‌دهند به طریق اولی کشورهایی که کشاورزی سهم مهمی در اقتصاد و اشتغال را داراست که کشور ما از جمله آن کشورهاست ،می بایست کمکهای قابل ملاحظه ای به این بخش کنند.طبق آمار سازمان همکاریهای اقتصادی و توسعه کشورهایی که کشورهایی چون سوئیس، آمریکا،کانادا ، ژاپن ، نروژ و کشورهای عضو اتحادیه اروپا در آن عضویت دارند ، میزان یارانه پرداختی به کشاورزان در کشورهای مختلف حتی تا نیمی از کل درآمد کشاورزان را شامل می شود. 

در کشور ما نیز بخش کشاورزی که به دلایل متعدد از جمله امنیت غذایی، سطح اراضی ، اقلیم مناسب ، ظرفیت‌های موجود، مزیت‌دار بودن کشاورزی نسبت به سایر بخش‌ها ، ایجاد اشتغال از جمله بخش‌های بسیار مهم، استراتژیک و اثر گذار در امنیت و اقتصاد کشور می‌باشد و دولت حمایت‌های خودش را از این بخش دریغ نکرده و نمی‌تواند دریغ کند. دولت به غیر از حمایتهای قیمتی و خریدهای تضمینی ، از طریق ایجاد زیرساختهای کشاورزی که نمونه بارز آن طرح 550هزارهکتاری احیای دشتهای خوزستان و ایلام بود و وامهای ارزان قیمت بخش کشاورزی و امهال پیاپی وامها و... بخش را حمایت کرده است اما این حمایت‌ها در مقایسه با کشورهای دیگر ناچیز است و حق کشاورزان بیشتر از این است. اگر قرار است در سال حمایت از کالای ایرانی از محصولی چون گندم که نماد امنیت غذایی است حمایت نشود می‌خواهیم از چه کالا و محصولی حمایت کنیم.گرچه در صورت پایین بودن قیمت گندم ، کشاورزان انگیزه لازم را برای کشت ندارند اما حتی اگر با قیمت‌های پایین کشاورزان ناچار شوند گندم بکارند این منصفانه نیست که حق آنان را نادیده بگیریم. هیچ دلیل قانع کننده ای برای این نرخ اعلامی وجود ندارد چراکه دولت موظف است که معاش مردم را تأمین کند و کمبود گندم را می‌‌بایست با واردات جبران نماید وعلاوه بر تورم ، می‌باسیت فاکتورهای دیگر را در قیمت گندم لحاظ کند.که مهمترین این فاکتورها هزینه واردات یک کیلو گندم براساس قیمت دلار در بازار و سایر هزینه های مادی از قبیل حمل و بارگیری و تخلیه و بیمه و خطرات و تلفات و سایر هزینه های مرتبط به واردات می‌باشد. حمایت از گندمکاران و تولید مازاد بر نیاز باعث ارزآوری ایجاد اشتغال و غرور ملی و اقتدار کشور می‌شود.گندم یک کالای لوکس نیست و یک محصولی نیست که براحتی قابل جایگزین باشد بنابراین قدر گندم و تولیدکنندگانش را بدانیم . حتی اگر تمام هزینه های واردات را محاسبه و کمی بیشتر از آن به کشاورز پرداخت شود مزایای پیدا و پنهان آن از هزینه کرد دولت بسیار بالاتر است. نام کشاورز و گندم به همدیگر گره خورده اند تقریباً در تمام نقاط ایران گندم کشت می‌شود و گندمکاران بخشی عظیمی از کشاورزان ما را تشکیل می‌دهند و حمایت از این محصول موجب خرسندی و ایجاد انگیزه در بهره برداران بخش کشاورزی می‌شود. باحمایت از گندمکاران امنیت غذایی تضمین ‌می‌شود و امنیت غذایی این قدر مهم است که قابل قیمت گذاری نیست.