باتوجه به اینکه مردم آمادگی این جنگ خانمانسوز را نداشتند، این موضوع مانند یک اتفاق غیرمنتظره برای آنان بود ومردم هنوز به فکر ساختن سنگر و پناهگاه نبوده و بیشتر به رصد تعقیب و گریز هواپیماهای جنگنده های خود و دشمن در آسمان می پرداختند.*

در آن ابتدا حتی یک قبضه دستگاه ضدهوایی در سطح شهر مستقر نشده بود. ضمنا نواختن آژیر خطر هنوز از طریق رادیو و تلویزیون برای هشدار مرسوم نبود.

یک روز که هواپیماهای جنگی به شهر اهواز حمله کردند، دقیقا نمیدانم که حمله هوایی اول یا دوم به اهواز بود،من همچون دیگر همشهریان که در شهر حضور داشتند به مشاهده آنان پرداختم و برای رصد بهتر آنها روی پشت بام منزل خودمان رفتم، آنها آنقدر پایین بودند که احساس کردم الان است به تپه های انتهای منطقه حصیرآباد برخورد کنند.* همینکه بالای سرم رسیدند، یک دفعه دو عدد موشک از زیر شکم بمب افکن عراقی رها شد،

با خود گفتم: دیگر مرده ام و کارم تمام شده.چند ثانیه نفسم حبس شد تا موشک ها با فاصله کمی از بالای تپه های حصیرآباد عبور کردند،* به خودم که آمدم دیدم نه هنوز زنده ام!

کنجکاو شدم که آنها کجا‌ برخورد کردند، *سریع رفتم بالای تپه های حصیرآباد از آثار انفجار مشخص شد که آنها در زمین ۱۶ هکتاری(جنب منطقه فعلی کوی طالقان)اصابت کرده و یکی از آنها منفجر نشده است.*

*بعدها متوجه شدم این یک اصل فیزیکی است که جسمی با سرعت اولیه رها شود تا زمانی که سرعتش صفر نشده باشد به مسیر خود ادامه می دهد

*و اگر قرار بود بمب روی سرما فرود بیاید باید بالای سر دیگران رها شده باشد.*

*البته بطور کلی بنظر من این اصل در مسایل سیاسی اجتماعی و فرهنگی و... قابل تعمیم است.*

*بطور مثال، انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ اتفاق افتاد و آثار و برکاتش بعد از چند دهه نمایان شد وبا خوبی و‌کاستی هایش بیشتر و‌بهتر وقابل لمس است*

برچسب ها: زمان بابادی شوراب ، جنگ تحمیلی ، شوشان

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه