پسآب شهری، مسجد هزار ساله دزفول را احاطه کرده و دیوارها و ستونهای آن را با رانش و خطر ریزش مواجه کرده است.
مسجد جامع دزفول به شماره ۲۸۷ در ردیف آثار ملی ایران ثبت شده است. درباره سال دقیق ساخت آن اختلاف نظرهایی وجود دارد. به باور مردم محلی اینجا قبلاً آتشکدهای بوده که با ورود اسلام روی آن مسجدی بنا شده است، اما «سیدمحمد علی امام اهوازی» در رساله مسجدجامع دزفول، قدمت آن را به قرن چهارم هجری و برخی ماخذها به سده هفتم هجری نسبت دادهاند. شناسنامهای که نزدیک سر در نصب شده نیز نشان میدهد این مسجد بین ۹۰۰ تا یک هزار سال قدمت دارد و بعد از پل ساسانی دزفول، قدیمیترین اثر این شهر آجری به حساب میآید.
معماری مسجد جامع به شیوه ساسانیان و الگو گرفته از «کاخ ایوان کرخه» در نزدیکی شوش است. مسجد دزفول در دورههای صفوی و قاجار متناوب بهسازی شده و به تزئینهای آن اضافه شده است. در جنگ عراق با ایران نیز جبهه شمالی و سردر مسجد بر اثر اصابت موشک خراب شد که بعدها بازسازی شده است.
مسجد جایی نزدیک به بازار کهنه دزفول و بافت تاریخی شهر قرار دارد؛ هستهای که با بحران پسآب روبهرو است. رانش و ترکهای بزرگ دیوارها، تقریباً پنج محله از این شهر تاریخی را در وضعیت خطرناک قرار داده است. محلههایی که مامن خانهها و مساجد تاریخی دزفول هستند.
مجتبی گهستونی، دبیر و سخنگوی انجمن دوستداران میراث فرهنگی تاریانا خوزستان قبلاً نسبت به وضعیت شهر دزفول هشدار داده و گفته بود: از عواملی که خانههای قدیمی این شهر را در معرض خطر قرار داده، پسآب است. تمام خانههای دزفول زیرزمینهایی به نام «شوادان» دارند. آب پسآبب از زیر این خانهها و شوادانها عبور میکند و پایههای خانه را سست میکند. لوله کشیهای خانهها نیز که بیشتر قدیمی بوده و نشتی آب در آنها جدی است.