شوشان - محمدسعید بهوندی :
متولّی و استفاده کننده از دین الهی من و تو و ما هستیم. دین و دینداران مانند هر مقوله ی دیگری در جامعه، منطقاً نباید هیچ تبعات منفی برای کسی داشته باشند. در جامعه ای که آزادی و آزادگی یکی از ارکان اساسی و مهم انسان زنده، فکور و سالم است، هیچکس از جانب هیچکس دیگری بابت اینکه چه فکر می کند، چگونه فکر می کند، به چه چیزی معتقد است و تکالیف و مناسک خود را چگونه و به چه میزان بجای می آورد، هرگز مورد هتک حرمت بلکه حتی مواجه با مواخذه ی ساده و چون و چرا و پرسش هم نمی شود، مگر آنکه اعمال و رفتار او نافی و ناقضِ قانون و موجب آزار و اذیت و توهین به دیگران باشد. در چنین صورتی هم آنچه بر وی می رود، خارج از قانون و اصول انسانی نخواهد بود.
چنانچه می بینیم یا ببینیم که فرد یا افرادی از بابت اعتقادات و اندیشه ها و اعمال خود، در موضع مدعی و مهاجم و ضارب و یا در موضع متّهم و مضروب، این آزادی و آزادگی را در موقعیّتی متزلزل و ضعیف و نحیف نشان می دهند، متاسفانه ناشی از این ضعف و نقص بنیادی است که ما علیرغم داشتن سابقه ای چند صد ساله در دین داری و عمل به تکالیف الهی، هنوز که هنوز است با این اصل شناخته شده و مقبول اکثریت نظام های سیاسی و مردم جهان کنار نیامده ایم که نه برای دین و دینداران مانعی بتراشیم و محدودیت و مزاحمتی ایجاد کنیم و نه کج کرداری و بدکرداری مدعیان دینداری را بپای دین الهی قلمداد کنیم و نه نظام سیاسی حاکم، خارج از قانون و مقررات و هنجارهای مورد قبول آحاد مردم، در این میدان حساس و اساسی برای خود شانی و مسئولیتی در نظر گیرد.
دین الهی یک حقیقت مستقل و دارای متن و محتوی و برخورداری از تئوری و فلسفه ی وجودی است و دینداران نیز افرادی زنده و دارای پندار و گفتار و رفتاری هستند که ممکن است بعضی از آنان مصداق درستِ آن چیزی نباشند که مدعی آنند. لذا ضعف و نقصان این یکی را بپای دیگری نوشتن و هر دو را به بهانه ی دیگری با یک نوع کلام و رفتار مورد خطاب و عتاب و اتهام قرار دادن، با هیچ علم و منطق و مروّتی سازگار نبوده و نیست و حادثه ای که متاسفانه در همدان برای آن طلبه ی جوان اتفاق افتاده است، مصداقی از این مشکل نسبتاً کهنه و تاریخی است که بصورت مختصر به آن پرداخته ایم.
ما بعنوان؛ مردم، عالمان دین، مروّجان و مبلّغان مناسک و فعالیّت های مذهبی، دستگاه های رسمی و غیررسمی آموزشی و تربیتی، مردم مومن و هر که در میدان دین و دینداری برای خویش تعهّد و مسئولیّت و علاقه و دلمشغولی قائل است و در پی انجام فعالیّت و خدمتی است، می بایست و پسندیده است تا با شایستگی تمام نسبت به وظایفی که برای خویش قائل است، اهتمام کامل و با کیفیّت داشته باشد و از آن ظریف تر و حساس تر آنانی که به هر دلیل که در اینجا کاری به درست بودن و غلط بودن مواضعشان نداریم، خلاف این فکر می کنند، پسندیده است تا هم برای دین حرمت و شان و حقانیّت قائل شوند و هم برای دین داران حقِّ داشتن اعتقادات خاص و آزادی عمل برای انجام تکالیف شرعی شان داشته باشند. دفاع و زنده کردن هر حقّی ولو حقّ الهی، هرگز نافی حقوق انسانها نبوده و نیست و اتفاقآ بر اساس معارف متعدد دینی، آنچه در روز قیامت راحت تر مورد بخششِ الهی قرار می گیرد، حقِّ خودِ اوست و بخششِ حقِّ الناس فرایندی بس مشکل دارد!.