بازهم به انتهای یکی دیگر از ادوار نمایندگی مجلس نزدیک میشویم و نمایندگان چنان با شور و اشتیاق زائد الوصفی نطق های آتشین نمایشی قرائت میکنند ، در انظار ظاهر میشوند تا کمر جلوی عامه مردم خم و راست می شوند و در کوچه و خیابان با مردم خوش بش کرده و در عزاداری ها و مجالس ترحیم و عروسی صف اول را از آن خود می کنند، از آن مهم تر گوشی های موبایل شان روشن شده و یا از کد دهی خارج شده است و جانثار عامه مردم شده اند و هر تلفنی را با اولین زنگ پاسخگو هستند. چقدر برایم جالب است که چندتا ‌از نمایندگان دقیقا فردای انتخابات گویششان را خاموش نموده بودند یا با کد دهی همه را به ورطه فراموشی سپرده بودند، اما الان گوشی ها روشن شده و جالب تر از آن وارد فضای مجازی شده اند، یعنی اکنون پس از سه سال اندی متوجه شده اند باید از این طریق با مردم ارتباط داشته باشند. البته نه اینکه واقعا در فکر مطابات و پیگیری مشکلات جامعه بلکه به امید خام نمودن عامه عوام . چرا همیشه در شش ماهه منتهی به پایان دوره نمایندگی این عزیزان آنقدر مهربان و لطیف الطبع می شوند، چرا آنقدر مردمی و دلسوز مردم می شوند؟

چرا زمانی که به خانه ملت پا گذاشتند هر کدام خط موبایل خویش را خاموش نموده و یا چنان با تکبر و غرور بر زمین گام بر می داشتند که گویی اینان نبوده اند که برای یکی رای فقط یک رای ملتمسانه دست به دامان این و آن می شدند ، اما زمانی که به مجلس پا گذاشتن بطور کلی تغییر ماهیت داده، بطوری که جز اقوام درجه یک هیچ کس را به حساب نمی‌آوردند حتی از مشورت مشاوران با تجربه و مطلع بدلیل اینکه آنان را در شأن خویش نمی‌دیدند دریغ می ورزیدند.

هنوز یادمان نرفته چگونه برای اینکه آدم های خویش را به کرسی بنشانند وزرا را تا پای استیضاح می‌کشاندند، یادمان نرفته که چون فلانی آدم من است باید مدیر کل فلان اداره شود، یادمان نرفته که چگونه برای منافع خویش لابی کرده و کلا عامه مردم و‌مطالبات انان نزد این عزیزان پشیزی ارزش نداشت، یادمان نرفته چگونه کوتوله پروری را رواج دادند افراد فاقد تخصص و تجربه و بی کفایت را بر مناصب کلیدی نشاندند. با این توجیه که فلانی آدم من است، یادمان نرفته که چگونه بیکاری را بدلیل گماردن افراد معلوم الحال در سطوح مختلف و کلیدی رواج دادند و آسیب های اجتماعی را به بالاترین حد ممکن رساندند، یادمان نرفته چگونه بجای پیگیری ها و‌ مطالبات جامعه ، بدنبال منافع خویش افتاده و فراموش نمودند که برای چه اموری به مجلس ورود کرده اند. یادمان نرفته که چگونه مدیریت ها را بین خویش تقسیم نموده و برای آنان از مطالبات جامعه چشم پوشی می کردند.

اصولاً شما چه کسانی هستید که خود را تافته ای جدا بافته می پندارید و ادعای منیت‌ دارید؟

چه کسانی شما را به این منیت رساند؟ آیا وقت آن نرسیده در خلوت خویش گذشته خود را بیاد بیاورید و با خود اندیشه کنید از کجا به کجا رسیده اید؟

یادمان نرفته چگونه افراد خویش را صاحب منصب کردید و چقدر آن افراد مفلوک‌ و بیچاره بودند که خود را بنده و آدم شما می دانستند، همین تفکر و همین اندیشه بوده که جامعه را به ورطه سقوط کشاند ، همین تفکر بوده که اسباب نارضایتی را به سطح جامعه گسترانید، ولی باز هم با آن همه سهل انگاری نسبت به موکلان خویش چشم طمع به اینده دوخته اید .

قطعا شایسته گان و با تجربگان و متخصصان زیر بار اوامر ملوکانه شما نرفته و نمیروند و شخصیت خویش را اجل از یوغ و بندگی شما میدانند و زمان زیادی تا کنار گذاشتن تان توسط ولی نعمتان شما باقی نمانده تا کرسی های که به ناحق تصاحب نموده آید را از شما باز پس ستانند، زیرا مطالبه گری با منفعت طلبی سنخیتی ندارد .

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه