- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
برای عبدالرضا حیاتی، مردی که آغوشش بوی خدا می داد
مراد من.خوب می دانم شب ها، رنج تمام ناملایمات را در پستوی اتاق، لابلای کتاب‌های قدیمی و دفترهای پر از نوشته هایت به صبح می گذراندی
شوشان - حسن نسیمی :
تكرار مكررات مي كنم، جسور شده ام، نكند روح مرادم از اين گونه بي محابا گفتنم برنجد...
خداحافظ مرد. خدا حافظ...
تویی که هماره، بغض فروخورده ات را لابلای ابیات غزل هایت پنهان می کردی.
تویی که بارها به بهانه تجلیل، صفحات بولتن دیگران را با قدم های لرزان بر روی سن پر کردی...
شرمنده که فقط گاهی تو را برای دیده شدن خود بیاد آوردیم.
چقدر دلمان دلتگ لبخندها و شیطنت های دلچسب خداگونه ات است.
مراد من.خوب می دانم شب ها، رنج تمام ناملایمات را در پستوی اتاق، لابلای کتاب‌های قدیمی و دفترهای پر از نوشته هایت به صبح می گذراندی و چقدر حسودی می کردم به چفیه ای که یار غارت در روزهای نامراد شده بود و هر روز بر چشمانت بوسه می زد.
استاد دلمان برای آغوشت که بوی خدا می داد عجیب تنگ است.
مراد من؛ قلم به دستم دادي تا ديو ناداني را در جمرات سياهي و تباهي سنگ زنم وبراي عبور از گذر گاه پيچ در پيچ ترديد، تا رسيدن به سعادتگاه يقين، ريسماني از جنس كلام در وجودم آويختي تا به اعتمادِ تمام، آن را چنگ زنم.
احرام انديشه بر تنم پوشاندي تا در تكرار صفا و مروه ي زندگي به روزمرگي، نرسم و در حريم فكر و معنا، تاريكْ راه هاي مقصد ابديت را به پاكي هر چه تمام تر، در نوردم و از چشمه سار كلام و كلمه سيرابم نمودی تا از مسيرآسمانيِ نور و روشني برنگردم.
تویی که دیدگان بسته و تاریک مرا به سوی روشنایی خواندن و نوشتن هدایت کردی.
نگاهت، مکتب عشق بود و من مکتب نشین معرفتت.
استاد؛ به بازی كه مي ايستادم بر صحنه تئاتر، پنجره اي از اميد به رويم مي گشادی و در ضیافت صحنه ها، مكارم اخلاق را تعارفم كردي.
دستم را گرفتي، پرهيزم داشتي از مشق سياه ناتواني و ناكامي و مرا مشقِ ادب آموختي و چه با حوصله ومدارا و متانت، از كوچه هاي بیاض و سواد عبورم دادي تا خوش بنویسم که
« نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار....
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم»
همیشه خستگی هایت را پشت لبخندهای ما گم می کردی؛ لبخندهایی که بوی افتخار و غرور و سربلندی می دادند، لبخندهایی که بوی امید می دادند، لبخندهایی که بوی بالندگی می دادند. من درس چگونه زندگی کردن را از تو آ
آموختم و تمام دار و ندارم، کوله باری ست از آموخته های تو که سال ها در دست هایم نهادی تا سربلند به مقصد برسم و شرمنده ام اگر در اين راه شاگرد خوبي برايت نبودم.
استاد، خاطر خستگی ناپذیرت را به واحه های خرم ایمان و عشق می سپارم.
و خوش بحال افلاکیان که روز تشییع پیکرت در دست آدمیان، جشن فرشتگان است در ملکوت...
به پاس سالها شاگردی و به رسم ادب تقدیم باد به روح بلند هنرمند فرزانه، استاد عبدالرضا حیاتی که نه تنها در هنرورزی بلکه در چگونه زیستن، ردای معرفت بر قامتم دوخت. کسی که سال ها برایم زحمت کشید اما شرمسار که نشدم آنچه باید می شد..
٣ دیماه ١٣٩٨ / اهواز
