شوشان - قاسم امیری :
باید بیاموزیم ملی فکر کنیم.
باید تمرین کنیم اصل را بر شایسته سالاری قرار دهیم نه فقط در حوزه شعار.
اینکه فلان همشهری یا دوست من در فلان وزارتخانه سمت بگیرد افتخار نیست.افتخار این است که یک آدم شایسته مسئولیت آن وزارتخانه را به عهده بگیرد.افتخار آن است که فلان همفکر ما در دوره مسئولیت خود سرمان را بالا گرفته باشد.
ما همچنان دربند تعصبات تهی و شاید منفعت طلبانه خود گیر هستیم.این تعصبات اجازه نمی دهد ما دوران گذار را پشت سر بگذاریم.سالهاست در همین وضعیت مرددیم.
این تردید بی پایان و این هوای منفعت طلبی ما را وادار می کند که حیثیت خود را هزینه کنیم. هرکول سازی کنیم.دانسته غلو کنیم و نادانسته خیانت کنیم و شرمگینانه، عذرخواهی نکنیم.
هل هله کنان داماد را به حجله قدرت می بریم و شایسته ترین برای عروسِ مسئولیت می نامیم.
وقتی داماد نازنین ،معتاد روابط قدرت می شود و مسحور خود و مقهور خود شیفتگی می گردد،و با نادانی، عروسِ مسئولیت را به ستوه می آورد و کار به طلاق و جدایی می کشد، ما هم فریاد واسفا سر می دهیم.
عده ای مان هم چنان پرروتر از خودمان می شویم که به دنبال تجدید فراش برای داماد نازنین می شویم.
ما همه مقصریم.
خودمان را فریب ندهیم.خود کرده را تدبیر نیست.
شاید رفتار ما این دامادهای نازنین را دچار توهم کرده است و گرنه مگر می شود همه شان قبلا عالی بوده باشند و بعدا این همه افت نمایند.
شاید رفتار نخبگان ،رسانه ها،بزرگان و هم پیاله گان، توهمی آفرید ویرانگر.
شاید بیشتر از آنکه باید بدنبال چسباندن انگ اعتیاد و ناتوانی و بی مسئولیتی دامادهای نازنین باشیم باید بیشتر به فکر رفتار خود باشیم که با دادن گراهای ناصحیح، پدر عروس را به اشتباه واداشتیم و داماد را به او چپاندیم.
عروس های دیگری را بدبخت نکنیم.
بیشتر به فکر مملکت خویش باشیم تا خویش خویش.