شوشان - محمدسعید بهوندی :گاهی در مسیر شایستگی، همّت و تلاشمان قرار بوده و یا فکر میکردیم که موقعیّتی ارزنده و والاتر نصیبمان خواهد شد. امّا به هر علّت؛ حتی ظالمانه و به ناحق، از رسیدن به آن محروم شدهایم. در چنین حالتی، صرفاً به سرزنش خود یا دیگران مشغول شدن، خسارتبارترین اقدام ممکن از جانب ما خواهد بود و ای بسا گرفتار شدن در چنین ورطهای فرصتها و توانمندیهای دیگری از ما را نیز نابود سازد.
انسانهای اندیشمند و ارزشمدار که دائماً اهداف بلند و والایی را دنبال مینمایند، همه بخوبی میدانند که؛ گاهی از دست دادن یک فرصت، یعنی؛ برنامهریزی برای فرصتی عالیتر و منطقیتر، زیرا انسان به لحاظ استعداد و توانمندیها، موجودی است استثنایی و خارقالعاده که هیچ حدّ و عدم توفیقی نخواهد توانست شایستگیهای خدادادی وی را با تهدیدات جدّی مواجه سازد. بعنوان مثال؛ چنانچه روزی شنیدیم و یا به چشم خود دیدیم که فردی معلولِ فاقد دست و پا و تجهیزات کوهنوردی، در بدترین شرایط جوّی و بدون همراه و کمک گرفتن از کسی قلّهی اورست را فتح نمود، نه تنها آنرا نفی نکنیم، بلکه حتّی نباید موجب تعجّبِ ما شود!.
#درانتها؛ هیچ کلامی مانندِ گوهرِ بیهمتای خالقِ هستیبخش قادر نیست پایانی بینظیر و عبرتآفرین بر این مختصر باشد:
وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَىٰ ﴿٣٩﴾ وَأَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرَىٰ ﴿٤٠﴾ ثُمَّ يُجْزَاهُ الْجَزَاءَ الْأَوْفَىٰ ﴿٤١﴾ وَأَنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ الْمُنْتَهَىٰ ﴿٤٢﴾ و اینکه برای انسان جز آنچه تلاش کرده [هیچ بهرهای] نیست. و اینکه تلاش او به زودی دیده خواهد شد. سپس به تلاشش پاداش کامل خواهند داد. و اینکه پایان (همهی امور) به سوی پروردگار توست.
(سورهی النجم، آیات ۴۲_۳۹)