نقش و اهمیت و ضرورت عزاداری برای امام حسین(ع) و یاران باوفایش امری غیر قابل تردید و غیر قابل انکار است. امام حسین هم مظهر شجاعت و شهامت و جوانمردی و آزادگی بود و هم مظهر مظلومیت.

امام حسین (ع) متعلق یه قرن خاص، زمین و جغرافیای خاص، قوم خاص م مذهب خاصی نیست. آن امام مظلوم و آزاده متعلق به همه ی عصرها و نسلها و همه ی انسانهای روی این کره ی خاکی است.

درس امام حسین درس انسانیت و حریت است. امام در این راه، فقط به بیان و گفتار اکتفا نکرد. ضمن اینکه با بیانات خود که برای بشریت و همیشه ی تاریخ مفید است و نه تنها هرسال بلکه هر قرن محتاج تر به آن گفتمان هستیم عملا" در راه کمال انسانی و مبارزه با دیکتاتوری و ظلم و ستم خون داد، جان داد، اسیر داد و مظلومانه شهید شد و غریبانه دفن شد.

آیا عبارت " هیهات من الذله" متعلق به انسانهای خاص است وبه مرور زمان این عبارت کهنه و بی خاصیت شد؟ آیا دعوت به آزادگی و زیر بار ظلم و زور و جور نرفتن متعلق به زمان و دین و مذهب خاصی است؟ آیا ذکر این نکته که کمتر از صد نفر شجاعانه تا آخرین قطره ی خون در مقابل بیش از سی هزار نفر ایستادند یک رمان است و به درد امروز و فردایمان نمیخورد؟ آیا ما امروزمحناج بیان و تذکر این روح حماسی را که ترس و دلهره را ازوجودمان پاک کند و جای آن را حماسه ی حسینی بدهد نداریم؟.

آیا دلهای زنگار زده نیاز به باز خوانی آن جنایات و آن کشتارهای جانسوز را ندارند، آیا در رثای حسین غمناله کردن کاری عبث است؟ برای رسیدن به کمال انسانی هم رقت قلب و تحریک احساسات عاطفی و پاک برای جلوگیری از قصاوت قلب لازم است و هم شیر دلی و بی باکی و شجاعت و جسارت برای رسیدن به اهداف بلند انسانی ضروری است و این هردو با عزاداری برای سرور آزادگان قابل دسترسی است.

به عبارت رسا تر، بهترین الگو و اسوه در این خصوص نهضت عاشورای امام حسین است و برای اینکه درسها و عبرت ها زنده بمانند و سرمشق باشند شایسته است که محرم و صفر که از شعائر هستند زنده بماند.

وقتی به حماسه حسینی نگاه میکنیم یک شور انقلابی در ما ایجاد می شود که باید در مقابل ظلم ایستاد ولو به قیمت جانمان و این شور حسینی برای مقابله باظلم و ذلت نپذیرفتن لازمه ی یک زندگی شرافتمندانه است اما اگر به دقت به فلسفه و چیستی این قیام توجه عمیق کنیم و بیانات آن امام قبل از حرکت به سمت مکه و سپس کربلا و بیانات ایشان در منازل متعدد تا رسیدن به کربلا و گفتار و رفتار آن امام با یاران و دوستان و اهل بیت و دشمنانش را با ترازوی عقل بسنجیم آنگاه شعور حسینی خواهیم داشت و این دو لازم و ملزوم همند. امام آغازگر جنگ نبود و راضی به خون ریزی نبود اما گاهی این آخرین و تنهاترین راه است.

حال، ایام حزن انگیز محرم است و میخواهیم برای عزاداری کنیم و آن شعله ی حق خواهی همچنان فروزان بماند و از طرفی ویروس کرونا که تهدیدی جهانی است و تمام دنیا را گرفتار کرده مانع اصلی تجمعات است و تنها راه نجات از آن پیشگیری است و تاکنون درمانی غیر از این ندارد.

آیا با عقل و منطق به ما حکم می کند که تجمعات و تکیه ها همانند سالهای قبل برگزار شود ولو اینکه میلیونها انسان قربانی شوند. آیا امام حسین(ع) راضی به این کار است؟ قطعا" جواب منفی است.

وقتی امام خطاب به یارانش میگوید هرکس مایل به جهاد و همراهی بامن نیست و خجالت میکشد که از ما جدا شود شب هنگام جدا شود و برود.

وقتی که تا دقایق آخر دشمن را نصیحت میکند که دست از کشتار و خونریزی بکشد معلوم است که برای جان انسانها ارزش قایل است.

خطاب به کسانی که نقل از عقل برای آنها ارجحیت دارد میگویم که چگونه است که براساس احکام شرعی نماز که ستون دین است در هنگام سفر شکسته است و در هنگام بیماری می توان نشسته را دراز کشیده خواند و چنانچه کسی مریض باشد و یا در سفر باشد روزه بر او واجب نیست اما سوگواری امام حسین که امری مستحبی است باید به هرطریق ممکن آن هم به همان شیوه و همان ازدحام و تراکم جمعیتی برپا شود؟ می توان یاد آن امام را گرامی داشت در رثای آن حضرت سرور و اشک ریخت اما با رعایت فاصله اجتماعی.

اعضای خانواده میتوانند دور هم جمع شوند و با عزاداری صادقانه و خالصانه همچنان شور حسینی را در دلهایشان زنده بدارند و عشق و ارادت خودشان را نسبت به امام و یارانش نشان دهند.

همینکه ما در این ایام، حزن و اندوه داشته باشیم ما را به امام حسین و راه او نزدیک میکند.

اگر از عاشقان دل گشت غمناک اگر در سوگشان شد دیده نمناک

گواه عشق ما این دیده و دل رساند اشک و غم ما را به منزل

خلاصه اینکه دین اسلام دین اعتدال و معاش و معاد و عقلانیت است و عقل و شرع در یک راستا هستند و آنانی که نگران سرد شدن و تعطیل شدن بساط و مجلس خود هستند آن را به امام حسین و مجلس امام حسین نسبت ندهند.

امام حسین در دلها جای دارد و حرارت این قیام تا قیامت باقی است اما این ویروس تا قیامت باقی نمی ماند و تا قیامت بدون درمان نخواهد بود.

با حرفهای تند و بد اخلاقی و عربده کشیدن و نیش و کنایه زدن و به نام امام حسین در مقابل حسین قرار نگیریم. بدانیم که آنها که در مقابل امام علی (ع) ایستادند نماز شب می خواندند.

و آن کس که سر امام حسین را از بدن جدا کرد حافظ قرآن بود. شور و شعور را در این برهه ی حساس در هم آمیزیم ونمادی از دینداری عقلانی و اعتدالی را به نمایش بگذاریم و اینگونه درخت اسلام را بارور و عزادای را با لحاظ کردن این وضعیت بحرانی برگزار نماییم.

برچسب ها: شوشان ، رجبعلی کرد ، مدرس دانشگاه ، یادداشت ، ،

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه