- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مولا نوذر پور :این شعر را تقدیم می کنم به روانِ استادِ ارجمند دکتر حسن بارونیان نوروزی
بی هیچ تَعَلُّلی / با عزمی راسخ
چشم بر چشمِ آینده می دوخت
چونان / مردانِ مَرد
در مسیرِ گذرگاه های سنگلاخ
گام بر می داشت
و پنجه در پنجه ی سختی ها
فرو می افکَند
رستم وار / خوان های خوفناک را
یکی پس از دیگری
به دارِ نیستی فرو می نشاند
و با دستانِ تهی
و کوله باری از مَرارَت ها
تنها و تنها / با نگاهِ پُر فروغِ خداوند
پَرچَمِ پُر افتخارِ دانش را
در شاخه های فرهنگ و اَدَب ،
پژوهش و نویسندگی
بی ترس، بر شانه های خویش فرو می کِشید
تا / سیمرغ وار
بر قُلّه ی قاف فرونِشانَد
همواره
ساده و بی اِدِعا / می کوشید
آنسانی که / صداقت و اخلاق را
با فروتنی / در خدمتِ به خَلق
بر شانه های شعورِ خود فرونِشانَد
تا / با پیشه ی معلّمی
عاشقانه / بذرِ روشنایی را
در دارِ وجودِ بچّه ها بکارَد
آنگاه
که واژه ها را / از زبانِ قلم
بر اوراقِ دفتر فرو می نِشاند
کبوترانِ سپیدِ پَر کِشیده را
در (لاله های سُرخِ ایذه)
به تصویر می کِشید
به گونه ی دیگری
اُسوه ی اُمید را در (پیرمرد و چشمه)
آزمندی و افزون خواهی را در
(دهقان و پسرانَش)
روستایی خالی از سَکَنه را
در (آن روز که آسمانِ آبادی اَبری بود)
و بارانِ نور / در اَندیشه های کودکان را
تنها
در (شهرِ ستاره ها) / فرو می بارید
و چه ناهنگام
و نا باوَرانه ، پَر کِشید
و به ستارگان پیوست / اُستادی که
واژه واژه ی (شهرِ ستاره ها) را
با زبانِ قلم / به قلم کِشید
روحش شاد / نامش جاوید
تا
پروین در آسمان می درخشد
و خورشید / بر بامِ آسمان
چشم
به زمین می دوزَد
