- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - فاضل خمیسی:
شنیدم مریض و در بستر افتاده ، میگفتند حالش زیاد خوب نیست و اگر به ملاقاتش میروی شاید در نگاه اول او را نشناسی!
این شناخته نشدن برای همه ی ما دیر یا زود اتفاق میافتد مهم آنست که «خویش» را گم نکنیم . صبر کردم که از وقت ناهار بگذرد و هنوز عصر نیامده به دیدارش روم ، از او خاطرات زیادی داشتم ، از هر منظری بزرگ محله مان بود ، سبیل و هیکل پهلوانی و وضعیت مالی بهتر نسبت به سایر همسایه ها جایگاه مطلوبی به او میداد .
حالا پیرمردی سالخورده ، بیمار ، رنگ پریده و رنجور روی یک تخت خواب مندرس در انتظار «رفتن» نفس ، نفس میزد .
سلام که کردم رویش را بسویم برگرداند ، چشمانش هیچ رنگی نداشتند مثل اینکه مرگ از آنها شروع شده بود ، مرا نشناخت ! انگار نه انگار دوماهه پیش کلی با هم خوش و بش کرده و سراغ تک ، تک فامیل و خانواده را از من پرسیده بود ، همیشه به حافظه ی آقا مرتضی غبطه میخوردم ،گویا الان از آن همه حافظه فقط خیالی مانده بود.
دستم را روی پایش که گذاشتم ، پوست بود و استخوانی که حرف‌ها از روزگار داشت . پوست خشک بدون گوشتش باعث شد که استخوان پایش را بدون واسطه لمس کنم و این لمس چقدر چندش آور بود .
نوجوان که بودیم چقدر دوست داشتیم مثل آقا مرتضی جنتلمن بشیم ، خوش تیپ و خوش مشرب ، اما حالا به خودم یادآوری کردم وقتی از پیشش رفتم حتماً دستانم را آب و صابون خوب بشورم حس میکردم تکه هایی از پوست و استخوان پایش به کف دستانم چسبیده است ، انگار قطعات بدنش برای یک دوره ای موقت سرهم بندی و الان تاریخ این سرهم بندی تمام شده و زمان متلاشی شدن آغاز شده بود!
برای او از آن همه دولت و مکنت فقط خس ، خس نفسی مانده و فکر کنم غریبانه ترین حالت آنست که در میان آشنایانت کسی را نشناسی و آنها هم بجز خاطره با الان تو ، بیگانه باشند ، و «حالای» آقا مرتضی این آینده را برای همه ما ترسیم میکرد . هیچ ساعتی در اتاق نبود و تمام شرایط برای یک انتها فراهم شده است.
چشمان بی رنگش را به سقف اتاق دوخت ، انگار منتظر معجزه ای بود ، او الان نه نماینده قوم و نژادی خاص ، نه پهلوان محله و نه پدر خانواده بود ، او همه ی ماها بود با دلتنگی هایی که به دوش داریم ...
تمام اتاق ساکت بود ، یهو «معجزه»رخ داد ، آقا مرتضی کف دو دستش را بهم زد و با صدای واضح مثل اینکه میخواست کتابی را در یک کلمه خلاصه کند ، با فریاد خفه ای گفت : «حیف»! حیف دوم را نیمه گفت! بجای اینکه سکوت اتاق با «حیف گفتن» آقا مرتضی بشکند ، چندین برابر سنگین تر شد .
نمیدانم ، افسوسش بخاطر چی بود ، شاید بخاطر رفتارهایی که کرده و حالا دیگر مجال اصلاح آنها نیست و یا بدلیل کارهایی که باید انجام میداد و هر روز امروز و فردا میکرد اما میدانم ، آقا مرتضی از بعضی چیزها پشیمان است...
