- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۹:۲۰
پیامبر اکرم (ص):مسافرت كنيد تا تندرست مانيد و روزى داده شويد .
امام حسین(ع): از نشانه های عالم ، نقد سخن و اندیشه خود و آگاهی از نظرات مختلف است...
امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - فاضل خمیسی:
شنیدم مریض و در بستر افتاده ، میگفتند حالش زیاد خوب نیست و اگر به ملاقاتش میروی شاید در نگاه اول او را نشناسی!
این شناخته نشدن برای همه ی ما دیر یا زود اتفاق میافتد مهم آنست که «خویش» را گم نکنیم . صبر کردم که از وقت ناهار بگذرد و هنوز عصر نیامده به دیدارش روم ، از او خاطرات زیادی داشتم ، از هر منظری بزرگ محله مان بود ، سبیل و هیکل پهلوانی و وضعیت مالی بهتر نسبت به سایر همسایه ها جایگاه مطلوبی به او میداد .
حالا پیرمردی سالخورده ، بیمار ، رنگ پریده و رنجور روی یک تخت خواب مندرس در انتظار «رفتن» نفس ، نفس میزد .
سلام که کردم رویش را بسویم برگرداند ، چشمانش هیچ رنگی نداشتند مثل اینکه مرگ از آنها شروع شده بود ، مرا نشناخت ! انگار نه انگار دوماهه پیش کلی با هم خوش و بش کرده و سراغ تک ، تک فامیل و خانواده را از من پرسیده بود ، همیشه به حافظه ی آقا مرتضی غبطه میخوردم ،گویا الان از آن همه حافظه فقط خیالی مانده بود.
دستم را روی پایش که گذاشتم ، پوست بود و استخوانی که حرف‌ها از روزگار داشت . پوست خشک بدون گوشتش باعث شد که استخوان پایش را بدون واسطه لمس کنم و این لمس چقدر چندش آور بود .
نوجوان که بودیم چقدر دوست داشتیم مثل آقا مرتضی جنتلمن بشیم ، خوش تیپ و خوش مشرب ، اما حالا به خودم یادآوری کردم وقتی از پیشش رفتم حتماً دستانم را آب و صابون خوب بشورم حس میکردم تکه هایی از پوست و استخوان پایش به کف دستانم چسبیده است ، انگار قطعات بدنش برای یک دوره ای موقت سرهم بندی و الان تاریخ این سرهم بندی تمام شده و زمان متلاشی شدن آغاز شده بود!
برای او از آن همه دولت و مکنت فقط خس ، خس نفسی مانده و فکر کنم غریبانه ترین حالت آنست که در میان آشنایانت کسی را نشناسی و آنها هم بجز خاطره با الان تو ، بیگانه باشند ، و «حالای» آقا مرتضی این آینده را برای همه ما ترسیم میکرد . هیچ ساعتی در اتاق نبود و تمام شرایط برای یک انتها فراهم شده است.
چشمان بی رنگش را به سقف اتاق دوخت ، انگار منتظر معجزه ای بود ، او الان نه نماینده قوم و نژادی خاص ، نه پهلوان محله و نه پدر خانواده بود ، او همه ی ماها بود با دلتنگی هایی که به دوش داریم ...
تمام اتاق ساکت بود ، یهو «معجزه»رخ داد ، آقا مرتضی کف دو دستش را بهم زد و با صدای واضح مثل اینکه میخواست کتابی را در یک کلمه خلاصه کند ، با فریاد خفه ای گفت : «حیف»! حیف دوم را نیمه گفت! بجای اینکه سکوت اتاق با «حیف گفتن» آقا مرتضی بشکند ، چندین برابر سنگین تر شد .
نمیدانم ، افسوسش بخاطر چی بود ، شاید بخاطر رفتارهایی که کرده و حالا دیگر مجال اصلاح آنها نیست و یا بدلیل کارهایی که باید انجام میداد و هر روز امروز و فردا میکرد اما میدانم ، آقا مرتضی از بعضی چیزها پشیمان است...
