- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۸ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۵:۳۱
پیامبر اکرم (ص):مسافرت كنيد تا تندرست مانيد و روزى داده شويد .
امام حسین(ع): از نشانه های عالم ، نقد سخن و اندیشه خود و آگاهی از نظرات مختلف است...
امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - زمان بابادی شوراب:
(گروهبان تیموری)
بسمه تعالی
گروهبان تیموری اهل همدان و نیروی شهربانی کلانتری یک اهواز بود، آن زمان کلانتری یک در منازل سازمانی کارون و کلانتری چهار در خیابان اصلی عامری مستقر بود.
حوزه ماموریت گروهبان تیموری منطقه حصیرآباد بود، البته خانه اش در همین منطقه قرار داشت.
در جوش و خروس انقلاب ۵۷ برای سرکوبی تظاهرات مردم، بیشتر از نیروهای ارتشی استفاده می شد و نیروهای شهربانی در منطقه ما زیاد در این مسائل دخالت نمی کردند، که با توجه به رنگ لباس های شان، این موضوع قابل تشخیص بود.
ارتشی ها لباسهای شان با نیروی شهربانی فرق داشت، لباس نيروهای ارتش خاکی و لباس نيروهای شهربانی، آبی بود.
ما از تیموری بیشتر از نیروهای حکومت نظامی می ترسیدیم، ایشان تنها نيروی شهربانی بود كه با دوچرخه در خیابان های فرعی محله گشت می زد و هركسی كه شیطنت می کرد و نظم محله را به هم می زد(به نوعی کلانتر محله بود)با تسمه و باتومی كه همراه داشت، او را نوازش می داد، مثلاً با توجه به اینکه بندرت ماشین در خیابان ها عبور می کرد، ما نمی توانستیم در هنگام بیکاری و تعطیلی مدارس در خيابان روی اسفالت فوتبال بازی كنیم، چند بار كه حواس مان نبود، عین عقاب یکدفعه روی سرمان نازل شد و ما را حسابی مورد ضرب و شتم قرار گرفتیم.
بعضی مواقع كه به سر خيابان می رفتیم و كسی برای تظاهرات حضور نداشت و یا تظاهرات انروز تمام می شد ، می ايستاديم تا یک وانت برود داخل كوچه و بدون اینكه راننده آن متوجه شود، خودمان را در قسمت پشت، به بار بندان آن آويزان می كرديم(و اصلا به آن چلپ کردن می گفتیم)و تا چهار راه اول چلپ بودیم و اگر تيموری ما را می ديد روزگارمان را با تسمه‌ای كه در دستش بود، سياه می كرد.
