- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مهری کیانوش راد:
جزو یک رو نیست پیوسته به کل / ور نه خود باطل بدی بعث رسل .
برای بسیاری از مردم از گذشته ها ی دور تا کنون دشوار است ، که بپذیرند ، به یک انسان عادی از جانب خدایی نادیده و برای هدایت انسان ، دستوراتی صادر بشود.
شما چه فکر می کنید، آیا در طول تاریخ :
خدا از طریق وحی ، انتخابگر پیامبران بوده است ؟
یا خدا و پیامبری ساخته ی ذهن و نیاز انسان است؟
نویسنده ی کتاب مسیر پیامبری مدعی است ، که خدا ساخته ذهن انسان است و از جانب خدا هیچ دستوری برای بشر نیامده است و راه پیامبری بر همه گشاده است ، یعنی هرکس می تواند ادعای پیغمبری کند.
باید اعتراف کنم ، آغازگر بحث جدلی نیستم ، زیرا نویسنده حرف تازه ای را مطرح نکرده است ، این نگرش ، سابقه ای دیرینه و تاریخی دارد .
در کنار هر پیامبری ، کسانی بوده اند ؛ که به دلایلی مشابه ، وحی به پیامبران را انکار و پیامبران را کسانی می دانسته اند ، که گاه با طرح سخنان خود و یا با کسب علم از دیگران ، خود را صاحب وحی معرفی کرده اند .
قرآن وظیفه ی پاسخگویی را در طول تاریخ طولانی که از پیامبری آخرین پیامبر گذشته است ، به عهده گرفته است .
در طول تاریخ ، کسانی نیز پاسخگو بوده اند.
اما پرسشی ذهن مرا درگیر خود کرد ، باید پاسخی پیدا می کردم ؛
اگر هرکس می تواند مسیر پیامبری را طی و پیامبر باشد ، دنیا چه آشفته بازاری خواهد بود؟و پرسش مهم تر از آن این بود ؛ که کسانی که بزرگانی آنان را در حد پیامبری می دانستند ؛ چرا هیچ گاه چنین ادعایی نکردند ؟
با خود اندیشه کردم ، بین انسان هایی که می شناسم، به چه کسی می توان استناد کرد ، که شایستگی ادعا کردن پیامبری را داشته باشد ؟
کسی بود ، که معرفت شناسی و انسان گرایی او جهان را خیره کرده است و حجم عظیم سروده های او اعجاب انگیز است . آن فرد ، کسی جز ، مولانا جلال الدین نمی توانست باشد.
در شرح مثنوی که به وسیله و قلم عابدین پاشا و منسوب به عبدالرحمان جامی ، برای نخستین بار در سال ۱۸۸۶ م ، ۱۲۸۶ ق به چاپ رسید، از زبان عبدالرحمان جامی در قرن نهم ، ملقب به خاتم الشعرا ، ادیب ، موسیقیدان و صوفی نامدار ایرانی و خلیفه ی طریقت نقشبندیه ، در باره مولانا نقل می کند ، که :
«آن فریدون جهان معنوی / بس بود برهان ذاتش مثنوی .
من چه گویم وصف آن عالی جناب/ نیست پیغمبر ولی دارد کتاب.»
دو قرن بعد ، در قرن یازدهم ، فقیه ، محدث ، حکیم ، ریاضی دان ، معمار و دارای بالاترین مقام منصب رسمی صفویه ، شیخ الاسلام شیخ بهایی ، با استفاده از ابیات عبدالرحمان جامی گفت:
«من نمی گویم که آن عالی جناب / بود پیغمبر ، ولی دارد کتاب مثنوی او چون قرآن مدل / هادی بعضی و بعضی را مضل .»
#پرسش من این بود :
چرا مولانا، ادعای پیامبری نکرد ؟
# چرا مولانا چون بندگان ، تسلیم وحی محمد مصطفی بود ؟
#مولانا چه دیدگاهی در باره مسیر پیامبری داشت؟
به دنبال این پرسش ها ، پاسخ هایی چهره نشان داد .
مولانا در مثنوی ، دفتر اول بیتی دارد ، که نشانگر اعتقاد او از «مسیر پیامبری» است .
*جزو یک رو نیست پیوسته به کل / ور نه خود باطل بدی بعث رسل .
در این بیت از یک طرف نظریه ی وحدت وجود را به نقادی می کشاند ، از سویی دیگر بعثت انبیا را از جانب خدا می داند و لاجرم وحی نیز از همان سوی جاری می شود که انتخاب پیامبری صورت گرفته است .
در توصیف وحی در فیه مافیه معتقد است : چون پیامبر مست شدی و بی خودْ سخن گفتی ، گفتی: قال الله.
آخر از روی صورت ، زبان او
می گفت ، اما او در میان نبود .
گوینده در حقیقت حق بود ...
حق از صوت و حرف منزه است.
سخن او بیرون حرف و صوت است ؛ اما سخن خود را از هر حرفی و صوتی و از هر زبانی که خواهد روان کند .
در کاروانسرا ها بر سر حوض ، مرد سنگین یا مرغ سنگین نهند ، از دهان ایشان آب می آید و در حوض می ریزد ، همه ی عاقلان دانند که آب از دهان مرغ سنگین نمی آید ، از جای دگر می آید .»
مولانا وحی را مانند آبی می داند که از دهان پیامبر جاری می شود .
از نظر مولانا همان طور که عاقلان می دانند ، زایش آب از مجسمه ی مرد سنگی یا مرغ سنگی نیست ، می دانند برخی سخنان پیامبران که نام وحی به آن سخنان اطلاق می شود ، با سخن عادی پیامبر متفاوت و گوینده ی آن سخنان ، خالق است نه بنده .
به دلیل همین بینش است ؛ که مولانا با وجود همه دانایی و معرفت خویش ، ادعای پیامبری نمی کند و باور می کند ، که :
*مطلق آن آواز خود از شه بود / گرچه از حلقوم عبدالله بود.
در نگاه و دل مولانا پیام آور وحی جایگاهی بس رفیع دارد ، به گونه ای که هیچ کس با او برابری نمی کند ، زیرا سخن از دوست دارد و رنگ و بوی او را به خود گرفته است .
در مثنوی دلیل پیامبری پیامبران را ذکر می کند ؛ که :
*چون خدا اندر نیاید در عیان / نایب حق اند این پیغمبران .
*نه غلط گفتم که نایب یا منوب/ گر،دو،پنداری، قبیح آید نه خوب.
در فیه مافیه پیامبر را این گونه توصیف می کند :
«پیغمبر عظیم متواضع بود ؛ زیرا که همه ی میوه های عالم ، اول و آخر بر او جمع بود ، لاجرم از همه متواضع تر بود...»
و در سروده های خود ، نهایت تعظیم را می کند ، که برگزیده ی خداست :
*ای رسول ما تو جادو نیستی /صادق و هم خرقه ی موسیستی.
*هست قرآن مر تو را همچون عصا / کفرها را در کشد چون اژدها .
*نام احمد چون حصاری شد حصین / تا چه باشد ذات آن روح الامین .
*گر نبودی کوشش احمد تو هم / می پرستیدی چو اجدادت صنم .
با توجه به دیدگاه مولانا باید گفت :
مولانا میسر پیامبری را یک سویه می داند ، از سوی خدا به سوی گزیده ی بندگانش.
از نظر مولانا :
نه خدا مخلوق ذهن پیامبر است و نه هر کسی می تواند ردای پیامبری را بر تن کند .
به دلیل همین باور است که پیامبر و البته همه ی پیامبران ، در دل و جان مولانا ، جایگاهی بس رفیع دارند .
نام احمد ، نام جمله انبیاست
چون که صد آمد ، نود هم پیش ماست .
