زنی که مادر همه ی فرزندان خاک است ، به خاک و خون کشیده می شود ، حرمتش به یغما می رود ، کتک می خورد ، حق تحصیل را از دست می دهد ، ابزار می شود ، عروسک می شود ، از وحشت محبوب همسر نبودن ، کابوس می بیند ، زیر تیغ جراحی می رود و ...

وای از شگفتی موجودی در این عالم ، که نامش زن است .

در حضور تماشاگران سر بریده ی زن ، زنی ۱۷ ساله به نمایش گذاشته می شود ، با لبخند پیروزمندانه ی شوهر در بین مردم چرخانده می شود .

شاید مردان غیور فریاد شادمانه سر داده بودند که : اینک این غیرت ، اینک این قهرمان مردانگی ،

اینک این زمانی است تا زنان برده بودن را به یاد بیاورند .

سربریده ی همسر را به دست گرفته و می چرخانَد.

و تماشاگران همیشه ی جامعه نگاه می کنند.

وقتی جامعه ای تماشاگر شد ، امید نجاتی نیست ، یک روز رومینا ، یک روز بابک خرمدین ، یک روز شکیبا بختیار ، یک روز ..

میدان کسایی خشایار اهواز در حافظه ی تاریخی مردم ایران و جهان باید بماند ، نه فقط به خاطر کشته شدن و چرخاندن سر بریده ی یک زن ، که عادتی دیرینه است ، بلکه به دلیل تماشاگرانی که دیدند و عکس العملی نشان ندادند، به دلیل رشد خشونت و قساوتی که در این مرز و بوم هر روز بیشتر رشد می کند .

باید باور کنیم:

جامعه بیمار است .

خاک بیمار است .

نبظش را بگیر ،

ببین چه تند می زند .

مردم خاک بیمار هستند .

تا دیر نشده ، درمانش کنید .

قتلی چنین ، سکوتی چنین !

اگر علم و آگاهی رشد می کرد ،

اگر قوانین محکم تری از زنان حمایت می کرد.

قانون مهم ترین پناهگاه و دژ محکمی است که می تواند از زن حمایت کند .

شاید و هزار شاید دیگر ، که اگر تحقق می یافتند ، شاید روزگار بهتری داشتیم .

اگر مشکلات جامعه جدی گرفته می شدند ، برای شناسایی و درمان مشکلات وقت مفید و برنامه ریزی عالمانه داشتیم .

بدبختی ما یکی دوتا نیست .

یک روز پدر و مادر سر پسر را می برُند و او را با قساوت مثله می کنند و زنده می مانند،

یک روز پدر با قساوت رومینا ، ریحانه ، فاطمه و مبینا را سربُرد ، می کشد ، و زنده می ماند .

یک روز شوهر سر همسر را می بُرد

یک روز ...

تعفن در جامعه هر روز بیشتر می شود ، ریشه را که پیدا می کنی ، تعصب است ، نااگاهی است ،

جهل است .

جهلی که هر روز قد می کشید ، بزرگ تر می شود و خشک کردن آن دشوار تر می شود و انسان هر روز ، از انسانیت خود فاصله می گیرد .

اگر روزی بیاید که خشونت و قساوت و‌قتل آسان و آسان تر بشود ، شاید دیگر راه بازگشتی نباشد .

طبیبان !

تا دیر نشده است ، بر سر بیمار محتضر بیایید و درمانش کنید .

داروی قانون را به حلقومش بریزید ، شاید جانی دوباره بر جسم نحیفش بدمد و زنده اش کند .

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه