بررسی یهود در آیه ۶ سوره جمعه
سیدعبدالمجیدعلوی
قُلْ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِيَاءُ لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ
ﺑﮕﻮ: ﺍﻱ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ! ﺍﮔﺮ به ﮔﻤﺎﻥتان فقط ﺷﻤﺎ از میان همه مردم ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍ هستید، ﭘﺲ ﺁﺭﺯﻭی ﻣﺮﮒ ﻛﻨﻴﺪ؛ ﺍﮔﺮ ﺭﺍست میگویید.
قل فعل امر است، یعنی بگو. این کلمه بیشاز سیصد بار در قرآن آمده و به پیغمبر دستور میدهد سخن خدا را بیان کند تا فصلالخطاب باشد برای مشاجرات لفظی آنها، یا ادعای نابجایی را باطل کند.
از فحوای این آیه میفهمیم پیش از آن بنی اسرائيل مدعی بودند که تنها قوم مورد عنایت پروردگار هستند و خداوند بر سایر مردم هیچگونه التفاتی ندارد «وَقَالَتِ الْيَهُودُ وَالنَّصَارَىٰ نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ» ما فرزندان خدا و دوستان او هستیم (١٨ مائده). همانطور که قبلاً گفته شد اینان(بنی اسرائیل) با خودشان بهشدت اختلاف دارند. یهود میگوید ما فرزندان خدا و دوستان او هستیم، نصارا میگویند، خیر؛ ما فرزندان خدا و دوستان او هستیم. هر کدام از این دو گروه بهشت را ملک طلق خود میدانند.
«وَقَالُوا لَن يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَن كَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَىٰ گفتند هرگز کسی وارد بهشت نمیشود مگر آنکه یهودی یا نصرانی باشد. (١١١ بقره)